Τα τελευταία δύο χρόνια έκαναν την εμφάνισή τους λόγω των περιστάσεων οι αντιεμβολιαστές, οι αρνητές του εμβολίου κατά του κορονοϊού. Παλεύουν με θρησκευτικό φανατισμό εμβαπτισμένο και σε πολιτική σκοπιμότητα με στόχο να υπερισχύσει η άποψή τους. Υπάρχει όμως και ένα άλλο κίνημα αρνητών, διαχρονικό και όχι περιστασιακό. Κίνημα εναντίον της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, εκφραζόμενο από τους συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ. Κίνημα που προέρχεται όχι από ανθρώπους, υποτίθεται, χαμηλού μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου, όπως συχνά συμβαίνει με τους αρνητές του εμβολίου, αλλά από δασκάλους στους οποίους εμπιστεύονται τα παιδιά τους οι Έλληνες πολίτες.
Αυτοί οι άνθρωποι με άκρατο φανατισμό, οδηγούμενοι πολλές φορές από απύθμενο πολιτικό τυχοδιωκτισμό, απηχώντας τις θέσεις των κομμάτων που τους στηρίζουν, πολεμούν κάθε προσπάθεια αξιολόγησής τους και γενικά αξιολόγησης στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Οι περισσότεροι θρησκεύονται στην «Ορθόδοξη Αριστερά», υμνολογώντας αγίους-προστάτες ενός αυτοδιοικούμενου-αυτόνομου σχολείου, «ένθα απέδρα» κάθε υποψία αξιολόγησης και επομένως αξιοκρατίας.
Τέτοιο σχολείο δεν υπήρξε ποτέ ούτε και θα υπάρξει. Ακόμη και στη νεαρή Σοβιετική Ένωση, όταν κατέλαβαν την εξουσία οι Μπολσεβίκοι, το αυτόνομο σχολείο που καθιέρωσαν διήρκεσε λίγα χρόνια, και στη συνέχεια το κατάργησαν. Φάνηκε ότι σχολείο χωρίς διοίκηση και αξιολόγηση έργου και ανθρώπων δεν υφίσταται. Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, το ίδιο κάνουν κάπως πιο αιδημόνως και οι συνδικαλιστές «αστικών κομμάτων», ακόμη και της κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια ολόκληρος ο θαυμαστός κόσμος της ΟΛΜΕ πολεμά λυσσαλέα την προσπάθεια επιβολής αξιολόγησης, ειδικά από την παρούσα κυβέρνηση η οποία δείχνει ότι εννοεί να την καθιερώσει. Και αναρωτιέται κάποιος, γιατί να συμβαίνει αυτό; Τα πράγματα ως συνήθως δεν είναι περίπλοκα, είναι απλά: Eδώ και 40-45 χρόνια δεν ελέγχεται κανείς από κανέναν, δουλεύουν όσοι θέλουν ουσιαστικά χωρίς σχετικό άγχος και πίεση (αυτοί που θα δούλευαν έτσι κι αλλιώς). Τα υπόλοιπα, η «ιδεολογική χροιά» και τα παχιά λόγια αποτελούν τη sauce για να νοστιμίσει το μενού, να αποκτήσει την κατάλληλη οξύτητα.
Ακόμη: Το βασικό είναι η ανάδυση ακόμη μια φορά της νοοτροπίας που διέπει μια μεγάλη δυστυχώς μερίδα εκπαιδευτικών και την εκφράζει η ΟΛΜΕ: Το σχολείο, πολύ περισσότερο η τάξη, αποτελεί έναν περίκλειστο χώρο, όπου κανείς άλλος δεν πρέπει να εισέλθει να «μας δει τι κάνουμε και πώς». Ανασφάλεια, φόβος να δείξουμε πώς λειτουργούμε καλυμμένα με τον μανδύα της «αυτονομίας» του εκπαιδευτικού.
Παρά τις βαρύγδουπες διακηρύξεις περί ανοιχτού σχολείου, σχεδόν κανείς στον ελληνικό εκπαιδευτικό λειμώνα δεν το πιστεύει και δεν το θέλει. Πρόκειται για ένα σχολείο «κλειστό», φοβικό, δεν θέλει επισκέπτες, «ξένους» και επομένως δεν θέλει και να δώσει λογαριασμό σε κανέναν για το «τι κάνει», ευλόγως. Ας μείνουμε στην ησυχία μας και για να το κατορθώσουμε πρέπει αμέσως να κλείσουμε όποια τρύπα πάει να ανοίξει για να βγούμε στο φως... Δεσμώτες στο σπήλαιο που πράγματι βλέπουν είδωλα κάποιας σχολικής πραγματικότητας που απέχει όμως πολύ από την «όντως ούσα».
Επιπλέον, ασκείται και κριτική με επιχειρήματα αστεία επιεικώς, και μάλιστα από επιφανείς εκπροσώπους της αντιπολιτευτικής πολιτικής σκηνής. Μεταξύ άλλων ο διατελέσας και υπουργός Παιδείας κος Φίλης εστιάζει στο γεγονός ότι εάν το αποτέλεσμα της αξιολόγησης κάποιου εκπαιδευτικού είναι κακό, αυτός θα υποχρεωθεί σε επιμόρφωση. Οδύρεται για το κακό που θα πάθει αν επιμορφωθεί ο εκπαιδευτικός: Αυτό το θεωρεί «στιγματισμό και ταπείνωση» του εκπαιδευτικού.
Σε όλες τις χώρες, όπου γης, υπάρχει έστω στοιχειωδώς κατάταξη των απασχολουμένων σε μια δημόσια υπηρεσία και αναλόγως των ικανοτήτων που έχουν ή δεν έχουν τοποθετούνται στην ανάλογη βαθμίδα. Γιατί είναι ταπείνωση να επιμορφωθεί ένας μέτριος ή ανεπαρκής εκπαιδευτικός ώστε να γυρίσει στην τάξη με περισσότερα εφόδια και δεν είναι ταπείνωση για τα παιδιά που διδάσκει να μην επιτελεί με επάρκεια –το λέω κομψά– τη δουλειά του, να τα αφήνει αστοιχείωτα, να τα υποχρεώνει σε φροντιστήρια και «πάλι φίλοι είμαστε»; Και γιατί ο εκπαιδευτικός που θα κριθεί ότι χρειάζεται να επιμορφωθεί να αρνηθεί;
Τον προτρέπει έμμεσα ο κος Φίλης, κλείνοντας πονηρά το μάτι και ετοιμάζοντας τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του. Και γιατί θα υπάρχουν –λέει– δύο κατηγορίες εκπαιδευτικών: Οι επαρκείς και οι «άλλοι». Μα είναι αυτονόητο: Για διάφορους λόγους όλοι δεν είναι ίδιου επιπέδου. Στην τάξη μας έχουμε μαθητές του ίδιου επιπέδου; Ο κακός, μέτριος μαθητής αισθάνεται ταπεινωμένος και στιγματισμένος όταν κριθεί η επίδοσή του; Αυτό γίνεται μόνον από έναν κακό δάσκαλο, ο οποίος χρειάζεται επειγόντως επιμόρφωση και μάλιστα βαριά. Παντού στον προηγμένο κόσμο υπάρχει κάποιο σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών εξάλλου. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι ιδεοληπτικοί φανατικοί και πολιτικάντηδες να κρατούν σιδηροδέσμια την Εκπαίδευση για δεκαετίες.
Το χειρότερο: Ως γνωστόν η καλύτερη μορφή εκπαίδευσης είναι το παράδειγμα που προσφέρει ο δάσκαλος. Ας σκεφτούμε: Στην τάξη ο καθηγητής ρωτά τους μαθητές, τους εξετάζει και τους αξιολογεί. Εφαρμόζει κατά την κρίση του, εκείνους τους τρόπους που θα βελτιώσουν τον μαθητή του, του αναθέτει για παράδειγμα να κάνει περισσότερες ασκήσεις σε διάφορα μαθήματα. Πολύ σωστά πράττει και κανείς δεν σκέφτεται να το αμφισβητήσει αυτό.
Αυτός ο ίδιος άνθρωπος, με προτροπή των υβριδικών συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ, μια και αληθινοί συνδικαλιστές που προστατεύουν τα συμφέροντα των μελών του κλάδου τους δεν είναι εδώ και πολλά χρόνια, ενώ αξιολογεί και αυστηρά πολλές φορές, δεν δέχεται επ' ουδενί και το εκφράζει δημοσίως και χωρίς αιδώ μέσω των εκπροσώπων του, να αξιολογηθεί. Κλείνουν τα σχολεία με οργανωμένο σχέδιο κάθε χρόνο αρχές της σχολικής χρονιάς ώστε να καταστραφεί ο όποιος προγραμματισμός υπάρχει κατά σχολείο.
Οι αδίστακτοι κομματάρχες της ΟΛΜΕ χρησιμοποιούν τα παιδιά ως ανθρώπινη ασπίδα για να διαφυλάξουν το δικαίωμα ασυδοσίας που έχουν κατακτήσει δυστυχώς εδώ και χρόνια. Είναι όνειδος να ονομάζονται λειτουργοί άνθρωποι με τέτοια υποκρισία και ιδιοτέλεια στην συμπεριφορά τους. Είναι επίσης άδικο για μεγάλο πλήθος εκπαιδευτικών οι οποίοι βρίθουν προσόντων ουσιαστικών και έχουν διάθεση να αναλωθούν για τα παιδιά τους, τους μαθητές, να εκπροσωπούνται από τέτοιας ποιότητας ανθρώπους, Η στάση της ΟΛΜΕ σκοπεύει να εξαφανίσει κάθε άριστο εκπαιδευτικό και να τον εξομοιώσει τελικά με τη δική της αμόρφωτη «κουρελαρία».
Πρόκειται για τον πιο οπισθοδρομικό κλάδο εργαζομένων στην Ελλάδα τον πιο σκοταδιστικό στις απόψεις του. Ζει στον πιο βαθύ Μεσαίωνα και θεωρεί πρόοδο τη διαιώνιση του βούρκου στην Εκπαίδευση. Ζει και τρέφεται με αντιλήψεις κλινικά νεκρές εδώ και έναν αιώνα.
Αυτό ξεριζώνεται με κάποιον τρόπο; Μόνον ένας υπάρχει πλέον: Ευθεία σύγκρουση χωρίς σκέψη για πολιτικό κόστος. Αυτό θα είναι πρόσκαιρο. Ας «θυσιαστούν» υπουργοί, οι αληθινές μεταρρυθμίσεις έχουν κόστος. Οι αληθινοί ηγέτες τολμούν χωρίς σκέψεις υπολογισμού απώλειας ψήφων. Και το κυριότερο: Οι ριζικές αληθινές αλλαγές –αν γίνουν– πρέπει να αποκτήσουν συνταγματική υπόσταση. Διαφορετικά οι όποιοι σκοταδιστές θα τις ακυρώσουν σε κάθε περίπτωση. Τα πράγματα πλέον είναι οριακά: Ή σύγκρουση-αξιολόγηση εκπαιδευτικού έργου και προσώπων, ή οριστική βύθιση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης χωρίς ελπίδα σωτηρίας.
Ο κ. Παναγιώτης Τσακρής είναι εκπαιδευτικός, πρώην διευθυντής στο Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και στο 2ο ΓΕΛ Ιλίου
