Η Τουρκία αποφάσισε να «πετάξει» στην Ελλάδα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, πιέζοντας έτσι την Ευρώπη να την βοηθήσει στην Συρία. Ο Ερντογάν δεν διστάζει ακόμη και να οδηγήσει παιδιά στον θάνατο, όπως συνέβη στην Λέσβο. Δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα. Και προς το παρόν ο διεθνής παράγοντας τον στηρίζει. Επειδή θέλει, λέει, να τον «βουτήξει» μέσα από την αγκαλιά του Πούτιν!
Η Ελλάδα κάνει το προφανές: Υπερασπίζεται τα σύνορά της. Και στον αγώνα αυτόν είναι μόνη. Η Ευρώπη μας κτυπάει φιλικά την πλάτη, αλλά επί της ουσίας δεν είναι διατεθειμένη να κάνει κάτι περισσότερο. Προς το παρόν. Κι αυτό διότι η ίδια έχει «σφραγίσει» τα σύνορά της. Το πολύ – πολύ να συσσωρευτούν ένα με δύο εκατομμύρια μετανάστες στην Ελλάδα. Από την εποχή που ο κ. Τσίπρας αποδέχτηκε τα κλειστά σύνορα με τους βόρειους γείτονές μας, η Ευρώπη έχει πάψει να ανησυχεί για τέτοιες «λεπτομέρειες».
Αυτή την στιγμή το ζητούμενο για τον διεθνή παράγοντα είναι να μαζέψουν και πάλι πίσω τον άσωτο υιό. Ο Ερντογάν παίζει πολύ καλά το χαρτί της πιθανής εγκατάλειψης του Τσάρου Πούτιν. Ως καλός τζογαδόρος παίζει όλα τα χαρτιά του. Και μεταξύ αυτών η ρίψη ανθρώπων στην κρεατομηχανή του γεωπολιτικού παιγνιδιού. Τι έγινε κι αν πνίγηκε ένα παιδί σήμερα στα ανοικτά της Λέσβου; Τι είναι μία ανθρώπινη ψυχή μπροστά στο όραμα μιας νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας; Να είμαστε σίγουροι ότι θα υπάρξουν πολλές ακόμη ψυχές…
Η Ελλάδα δεν έχει πολλές επιλογές. Εκείνη που προτείνουν οι επαγγελματίες προοδευτικούληδες, να ανοίξουμε τα σύνορα κι ύστερα να παρακαλέσουμε τους Ευρωπαίους να πάρουν μερικούς, είναι ισοδύναμη με την πρόσκληση σε ομαδική αυτοκτονία από μία θρησκευτική σέχτα φανατικών. Κι αν επιμένουν να μην καταλαβαίνουν, ας μας πουν πόσες χώρες απάντησαν πριν από λίγες εβδομάδες στο αίτημα της χώρας μας να αναλάβουν κάποια από τα ασυνόδευτα παιδιά.
Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Ανοικτά σύνορα ζητάει σήμερα η Τουρκία. Κι αυτή έχει τους λόγους της. Η Ευρώπη της Μέρκελ δεν αντιδρά. Έχει κι εκείνη τους λόγους της. Εμείς έχουμε καθήκον να κρατήσουμε όρθια την δική μας χώρα.
Θανάσης Μαυρίδης
