Ο μικρός Σαΐντ, προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν, που η ζωή στάθηκε μαζί του λιγότερο σκληρή από τα, κατά Τσίπρα «συμπαθή νεκρά παιδιά», αλλά περισσότερο άδικη από τους συνομήλικούς του που ταξίδεψαν αεροπορικώς για Λουξεμβούργο, πλησιάζει τον κ. Σουλτς και, παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού, του ζητά χρήματα… Για να χορτάσει την πείνα του; Για να πληρώσει ένα εισιτήριο ελπίδας; Για να κοιμηθεί ένα βράδυ στα ζεστά; Μόνο ο ίδιος ξέρει. Πάντως το κάνει!
Την αμηχανία της στιγμής σπεύδει να «διασώσει» ο κ. Τσίπρας, ο οποίος ως καλός οικοδεσπότης, αναλαμβάνει να βγάλει από τη δύσκολη θέση τον υψηλό επισκέπτη. Πως; φοράει ένα χαμόγελο, ανάλογο της περίστασης (!) και κάνει ένα μάλλον ανόητο αστείο: «κι εγώ τόσο καιρό αυτό ζητάω»…
Τι ζητάει; Χρήματα! Πόσα; Όσα περισσότερα γίνεται! Πώς; Εκμεταλλευόμενος απάνθρωπα, τυχοδιωκτικά, ψυχρά και σχεδόν δουλεμπορικά το ανθρώπινο δράμα, την αγωνία των προσφύγων, ακόμα και τα πνιγμένα στο πέλαγος παιδιά τους. Και όλα αυτά χωρίς καμία ντροπή…
Γιατί όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ναι είναι μια μορφή δουλεμπορίου όταν συνδέεις το προσφυγικό ζήτημα με το όποιο οικονομικό όφελος μπορείς να έχεις. Είναι μια μορφή δουλεμπορίου να περιφέρεις τον ευρωπαίο «προύχοντα» σαν σε σκλαβοπάζαρο άλλων εποχών και να του «πουλάς» θάνατο ή ανθρώπινη απελπισία, απόγνωση, πείνα και δυστυχία, με αντάλλαγμα ελάφρυνση των μέτρων ή μείωσης της πίεσης από την Τρόικα.
Γιατί αυτό ακριβώς κάνει ο πρωθυπουργός όταν σε ένα τεράστιας σημασίας ανθρωπιστικό ζήτημα, «ρίχνει» στο παζάρι τους πλειστηριασμούς και την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, που, σημειωτέον, ο ίδιος επέβαλε χωρίς κανείς να του το ζητήσει!
Σαφώς και πρέπει να διατεθούν πόροι από την Ε.Ε. για την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος και σαφώς ένα μεγάλο μερίδιο, αν όχι όλο, θα πρέπει να δοθεί στην Ελλάδα. Αυτό οφείλει και πρέπει να παλέψει να κερδίσει η κυβέρνηση!
Άλλο όμως αυτό και άλλο να βγάζεις στο σφυρί των ανθρωπισμό σου και όσα πιάσεις. Άλλο να διεκδικείς πόρους, υποστήριξη και βοήθεια από τους εταίρους κι άλλο να παζαρεύεις και να τζογάρεις πάνω στο ανθρώπινο δράμα, άγαρμπα και άτσαλα για να καλύψεις την πολιτική σου ανεπάρκεια.
