Λίγες σκέψεις για τον Νίκο Κοτζιά, τον μακροβιότερο αλλά πρώην πλέον υπουργό Εξωτερικών καταθέτει η Φωτεινή Πιπιλή καταγράφοντας την πορεία του αλλά και το ρόλο του μέσα στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και στηλιτεύοντας τη στάση του τόσο την περίοδο που ήταν σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών όσο και μετά την υπουργοποίηση του ίδιου από τον Αλέξη Τσίπρα
Σε ανάρτησή της στην προσωπική της σελίδα στο facebook η κ. Πιπιλή αναφέρει:
«Σκέψεις για τον Νίκο Κοτζιά. Πριν πάρετε μαντήλι για να τον κλάψετε, πριν υψώσετε φλάμπουρα για τον συνεχιζόμενο αυτοεξευτελισμό της κυβέρνησης Τσίπρα προς χάριν του Καμμένου, να κάνω ένα πνευματικό μνημόσυνο, δημοσιογραφικής υφής.
Να σας υπενθυμίσω πως,ο Νίκος Κοτζιάς μπήκε στη δημόσια ζωή,ως κολλητός και σύμβουλος του υπουργού, αρχικά, Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου και είχε από την αρχή αφήσει τα ίχνη του χαρακτήρα του στους διαδρόμους της πολιτικής. Ακριβώς λόγω του χαρακτήρα του, αλαζών, αυταρχικός και με επικίνδυνες απόψεις, λόγω του, βαθέως κομμουνιστικού παρελθόντος του, όταν ο Παπανδρέου έγινε Πρωθυπουργός, έμεινε με το κοστούμι της σίγουρης υπουργοποίησής του στο ΥΠ.ΕΞ.
Οι περί τα ...πέριξ ,έχουν να περιγράψουν πολλά για τις εκρήξεις του από την συμπεριφορά του κολλητού του και για τα όσα έλεγε, εν συνεχεία εναντίον του και, κυρίως για την επιλογή του έτερου κολλητού του Παπανδρέου,του επωνομαζόμενου και κηπουρού Δρούτσα που ανέλαβε το Υπουργείο.
Εν συνεχεία ,άρχισε τις επαφές με τον Τσίπρα,πλησιάζοντας ,λόγω παρελθόντος,την ιδεολογική ριζοσπαστική τακτική του φερέλπιδος αναγεννητή του ,καθώς πρέπει ,κομμουνισμού ,με τις πινελιές των απαραίτητων Κουρουπλήδων και Κοτσακάδων που έδιναν στον ΣΥΡΙΖΑ τις βάσεις για να απλωθεί ως νέα Πασοκαρία στην κοινωνία.
Η πανεπιστημιακή του ιδιότητα, αλλά και η αναμφισβήτητη ενασχόλησή του με τα διεθνή θέματα, ήταν πολύτιμα στοιχεία, ώστε να καταστεί απαραίτητος για τον αγράμματο,αταξίδευτο, αγεωγράφητο, αδαή περί τα διεθνή, κάτοχο πτυχίου της απλής, συριαζαϊκής νεοελληνικής γλώσσας, Αλέξη Τσίπρα.
Έτσι, έγινε ο μακροβιότερος Υπουργός των Εξωτερικών που, από την αρχή έδειξε το ποιόν του "δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου" γιατί Εγώ, Εγώ, Εγώ. Αυτό το θορυβώδες εγώ του, απλωνόνταν νυχθημερόν στα γραφεία και τους διαδρόμους του νεοκλασσικού κτηρίου της Βασ.Σοφίας, όπου με τον τρόπο που μιλούσε στους διπλωμάτες, με τον ίδιο τρόπο η τους καθάριζε, η έβαζε κολλητούς και κολλητές στα καλά πόστα.
Κι αυτό το Εγώ, επλήγη αφόρητα, όταν τόλμησε το έγκριτο περιοδικό Athens book Review of books, να συμπεριλάβει μία, επώνυμη, επιστολή αναγνώστη ο οποίος τον χαρακτήρισε ηγετικό σταλινικό. Και άρχισε ο δικαστικός κατατρεγμός του εκδότη και της οικογένειάς του, για συκοφαντική δυσφήμηση, με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή του, παρά τις εκκλήσεις σπουδαίων ανθρώπων να σταματήσει αυτή τη δίωξη που αφορά σε θέματα ελευθερία του λόγου.
Ομως ο Νίκος Κοτζιάς, ιδρυτικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε με σφραγίδα, λόγω αυτής της δίκης, έπεσε στην επιπόλαιη αγκαλιά του Εγώ του και έγινε αντικείμενο διεθνούς χλεύης, επειδή, αυτοπαρουσιάστηκε ως θιγμένος απ το δημοσιεύμα, ποιός αυτός που στο βιογραφικό του έγραφε πως είναι καθηγητής και στα Πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης.
Και ξαφνικά, με εντολή Τράμπ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, ενώθηκε το γιγαντιαίο Εγώ του με το Εγώ του "μιλάω πια και κάτι Αγγλικά" Τσίπρα και αποφάσισαν να διαλύσουν τον Κυριάκο και τη Φώφη, φέροντας νύχτα την επίλυση του ονοματολογικού.
Τα είδε της νύχτας τα καμώματα η μέρα κι έφριξε, αλλά ο" Εγώ κυρία Μπακογιάννη θα σας βγάλω όλα τα άπλυτα των χειρισμών σας απ τα συρτάρια του ΥΠΕΞ " δεν υπολόγισε πως, υπάρχει και κάποιος με πιο χυδαίο Εγώ που άνοιξε τον στόμα του, μπροστά σε όλους και του ριξε τη λάσπη του αιώνα ,πως "έκλεβε" μυστικά κονδύλια, πως "εφαγε" 50 εκ.απ τον Σόρο για να εξαγοράσει τον ξένο τύπο και όλα αυτά τα δυσώδη που κυκλοφορούν.
Κι αφού είδε πως ο Τσίπρας, μπροστά σε όλα αυτά τα απίθανα, έμεινε Παυλόπουλος,πήρε τη συλλογή των καπέλων του και έφυγε.
Ονειρο ήταν και πάει, η ιστορική του αναγνώριση για τον θρίαμβο της επίλυσης του Μακεδονικού κι ευτυχώς, δε λέμε που πρόλαβε και πήγε διακοπές και δεν προχώρησε στην αναγνώριση των δικαιωμάτων των θυμάτων των εθνικών διωγμών των Τσάμηδων από Ελληνες εθνικιστές.
Τελειώνοντας. Ελπίζω μετά τη δικαστική επιτυχία του έναντι του περιοδικού Αthens book Review of Books, να έχει την ιδια και στη, λογικά, αναμενόμενη εναντίον του Πάνου Καμμένου. Αλλά να μου πείτε, ο Καμμένος, του έσουρε τα τόσα για το ήθος του, δεν τον είπε και σταλινικό, α, όλα κι όλα».
