Μέσω της προσωπικής του σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθηγητής Πολιτικής Υγείας στο LSA Ηλίας Μόσιαλος, καταθέτει μια νέα πρόταση για την επέτειο της εξέγερση του Πολυτεχνείου, επισημαίνοντας πως θα πρέπει να «ξανασχεδιάσουμε τη «μεγάλη εικόνα»».
Μετά τα επεισόδια που ξέσπασαν στο Πολυτεχνείο και την Πολυτεχνειούπολη, όπου έγινε έφοδος της αστυνομίας και προσαγωγές σε άτομα που θέλησαν να μείνουν εκεί ενόψει της επετείου, τονίζει ότι η πορεία δεν πρέπει να γίνει για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας.
«Καταθέτω μια συγκεκριμένη πρόταση. Κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να απονέμει βραβεία σε όσους εισήχθησαν πρώτοι στα Πανεπιστήμια μας προς τιμήν όσων έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο, των νεκρών της ημέρας του πραξικοπήματος, όσων δολοφονήθηκαν από τη χούντα, των νεκρών της αντιδικτατορικής δράσης στο εξωτερικό, των νεκρών στις εξορίες και τις φυλακές της χούντας και όσων βασανίστηκαν απάνθρωπα από τους χουντικούς. Αυτό θα μπορούσε να γίνει σε συνεργασία με το Σύνδεσμο Φυλακισθέντων & Εξορισθέντων Αντιστασιακών (1967-1974)», γράφει, μεταξύ άλλων, ο καθηγητής.
«H εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η κορυφαία στιγμή αντίστασης κατά της δικτατορίας. Η πορεία για την επέτειο της εξέγερσης είναι η βασικότερη εκδήλωση μνήμης και απότισης φόρου τιμής. Στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, αλλά και σε όσους έχασαν τη ζωή τους, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Φέτος όμως, για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας και μόνο, η πορεία δεν πρέπει να γίνει. Θα γίνει σίγουρα την επόµενη χρονιά με μεγάλη συμμετοχή», αναφέρει σε άλλο σημείο της ανάρτησής του.
Η ανάρτηση του Ηλία Μόσιαλου έχει ως εξής:
«H εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η κορυφαία στιγμή αντίστασης κατά της δικτατορίας. Η πορεία για την επέτειο της εξέγερσης είναι η βασικότερη εκδήλωση μνήμης και απότισης φόρου τιμής. Στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, αλλά και σε όσους έχασαν τη ζωή τους, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Φέτος όμως, για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας και μόνο, η πορεία δεν πρέπει να γίνει. Θα γίνει σίγουρα την επόµενη χρονιά με μεγάλη συμμετοχή.
Αυτό που θα άξιζε όμως είναι να δούμε και να ξανασχεδιάσουμε τη «μεγάλη εικόνα»: τη σημασία που έχουν οι επέτειοι στη συλλογική μας μνήμη, συμπεριλαμβανομένων των πορειών και των παρελάσεων, σε συνδυασμό με το ρόλο της εκπαίδευσης, των ΜΜΕ και της πολιτικής. Ανάλογα με τα συμπεράσματα μια τέτοιας συζήτησης, θα μπορούσαμε να θεσπίσουμε και καινούργιους τρόπους συντήρησης της εθνικής μνήμης.
Καταθέτω μια συγκεκριμένη πρόταση. Κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να απονέμει βραβεία σε όσους εισήχθησαν πρώτοι στα Πανεπιστήμια μας προς τιμήν όσων έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο, των νεκρών της ημέρας του πραξικοπήματος, όσων δολοφονήθηκαν από τη χούντα, των νεκρών της αντιδικτατορικής δράσης στο εξωτερικό, των νεκρών στις εξορίες και τις φυλακές της χούντας και όσων βασανίστηκαν απάνθρωπα από τους χουντικούς. Αυτό θα μπορούσε να γίνει σε συνεργασία με το Σύνδεσμο Φυλακισθέντων & Εξορισθέντων Αντιστασιακών (1967-1974).
Να θεσπιστεί βραβείο στη μνήμη του Διομήδη Κομνηνού για τον πρώτο εισαχθέντα στη Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου. Και βραβεία στη μνήμη του Ιωάννη Μικρώνη για το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών, της Βασιλικής Μπεκιάρη για την Ιατρική Σχολή της Πάτρας, του Γιώργου Σαμούρη για ένα από τα τμήματα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, του Γιώργου Τσαρούχα για τη Νομική Θεσσαλονίκης, του Κώστα Γεωργάκη για την Ιατρική σχολή της Αθήνας, της Μαρία-Έλενα Αντζελόνι, του Μάρκου Καραμανή, της Αικατερίνης Αργυροπούλου, του Δημήτρη Θεοδώρα και βραβεία στη μνήμη όλων όσων έχασαν τη ζωή τους για να πέσει η χούντα, για την ελευθερία και τη δημοκρατία.»
