Τα δημοσκοπικά ευρήματα αναδεικνύουν μια χώρα ανάμεσα που αναζητεί ακόμα την πυξίδα της, τον προσανατολισμό της μη έχοντας βγάλει συμπεράσματα από την περιπέτεια της χρεοκοπίας, των Μνημονίων, των κινδύνων που υπήρξαν το Καλοκαίρι του 2015 όταν υπερηφάνως οδεύαμε προς τα βράχια, προς την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ.
Τότε ένα ισχυρό λαϊκίστικο, ευρωσκεπτικιστικό, αντιδυτικό, αντισυστημικό ρεύμα κατέγραφε σε ένα δημοψήφισμα πάνω από 60% και η χώρα υπό την πολιτική ηγεσία κάποιων που θα συντάρασσαν την Ευρώπη, με μεγάλη ταχύτητα όδευε σε μια καταστροφή. Η κοινωνία ζαλισμένη από τη χρεοκοπία ήταν έτοιμη να εμπιστευτεί ψεύτικες υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα και να πυροβολήσει τα πόδια της. Ευτυχώς, η περίφημη κωλοτούμπα και η ωριμότητα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν το 3ο αχρείαστο και βαρύτατων συνεπειών για τη χώρα αριστερό Μνημόνιο μας έσωσε.
Δεν έχουν περάσει δα και πολλά χρόνια από τότε. Εδώ πολιτικές δυνάμεις υπάρχουν επενδύοντας στο παρελθόν ή σε παρωχημένες ιδεολογικές, πολιτικές ταμπέλες που δε φαίνεται να ανταποκρίνονται σε τίποτα στο παρόν και στο μέλλον. Κάποιοι επιβιώνουν ακόμα με μετεμφυλιακούς διαχωρισμούς γιατί δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν για το μέλλον. Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε κι όμως φαίνεται ότι το φλερτάρισμα με τον λαϊκισμό, με τον αντιδυτικισμό φανερώνεται και πάλι. Μέσα στην ενεργειακή και οικονομική κρίση και το κύμα αυξήσεων αρχίζει και πάλι έρχεται στην επιφάνεια η σκοτεινή πλευρά ενός λαού που θα έπρεπε αν μη τι άλλο να έχει βγάλει συμπεράσματα από τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει.
Κι όμως. Όλα φαίνεται να συζητούνται από την αρχή και να δημιουργείται ένα κλίμα ανορθολογισμού που φοβίζει και δείχνει ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται αδιαμφισβήτητο. Εδώ στη Βουλή φτάσαμε να θεωρείται πολύ αριστερό να εκφράζεται από τον ηγέτη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μια άμεση αμφισβήτηση για το αν ανήκουμε στη Δύση, παραπέμποντας σε συζητήσεις στη δεκαετία του ΄70 σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Μετά γιατί να απορεί κανείς που στην έρευνα της OPINION POLL το 45.6% ρίχνει για τη βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία την κύρια ευθύνη στον Πούτιν και τη Ρωσία, την ίδια στιγμή που το 35.7% τη ρίχνει στη Δύση και το 4.1% στην Ουκρανία.
Γιατί να φαίνεται περίεργο που το 49.2% θεωρεί σύμφωνα με τα εθνικά μας συμφέροντα τη συνταύτιση μας με τη Δύση, με το 47.3% να έχει την αντίθετη άποψη. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της συνάντησης Πουτινικών και Ρωσόφιλων, αντιδυτικών, ανορθολογιστών με τους ναιμεναλλάδες, όσους καταδικάζουν την εισβολή αλλά μετά γράφουν κείμενα επί κειμένων για να εκθέσουν τις επιφυλάξεις τους και τους αστερίσκους τους. Το κοκτέιλ εκρηκτικό, ορατό διακομματικά και αποδομεί ότι οικοδομήθηκε στα σαράντα οκτώ χρόνια της Μεταπολιτευσης.
Το πρόβλημα είναι διακομματικό, αλλά όχι το ίδιο. Για παράδειγμα, δεν είναι το ίδιο όταν το 20% της ΝΔ ρίχνει ευθύνες στη Δύση, με το ότι το 45.8% του ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτή την άποψη και στο ΚΚΕ και την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ το ποσοστό φτάνει στο 53.3% και 48.4%. Εκφράζεται πάντως διακομματικά και ακόμα και στο ΚΙΝΑΛ το ποσοστό αυτό φτάνει το 34.3%.
Δεν μπορεί να αφήνουν κανένα ασυγκίνητο αυτά τα ευρήματα. Τα κόμματα πρέπει να δουν στο εσωτερικό τους και να μην χαϊδεύουν κανένα που θεωρεί ότι είναι αμφισβητίας επειδή την ώρα που ισοπεδώνεται μια χώρα κρίνει πως πρέπει να θυμηθεί ή να βρει ευθύνες Η.Π.Α και Ε.Ε, ανοίγοντας τον δρόμο σε μια νέα συνάντηση ακροδεξιών, λαϊκιστών και δήθεν προοδευτικών «με κριτικό πνεύμα». Βέβαια, τη θέλουμε τη Δύση. Το 69.2% δηλώνει ότι είναι με τη Δύση κι ας την πεθαίνει στην κριτική τμήμα του, το 9.7% με τον Β.Πούτιν και τη Ρωσία, το 3.6% εξίσου και με τους δύο και το 14% με κανένα. Τη θέλουμε άραγε γιατί αυτή τη δύσκολη ώρα της οικονομικής κρίσης, το 75.3% θεωρεί ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα μόνη της και χρειάζονται μέτρα στήριξης από την Ε.Ε;
Τη θέλουμε τη Δύση, αυτό είναι σίγουρο. Τη θέλουμε γιατί ίσως «αυτή μπορεί να μας σώσει». Την ίδια ώρα όμως θέλουμε να είμαστε και ολίγον Πούτιν και «με Βορρά, Ανατολή και Δύση» και καλό θα ήταν να παρακολουθούμε την καταστροφή μιας χώρας, τον ετσιθελισμό ενός ολοκληρωτικού ηγέτη «τηρώντας κατάλληλη ουδετερότητα»!
Ίσως, πρέπει να δοθεί μια μάχη για να γίνει κατανοητή βαθύτερα μια απλή αλήθεια: Όταν έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μια εισβολή και τη στήριξη της χώρας που τη δέχεται, ανάμεσα στην καταπάτηση κάθε έννοιας Διεθνούς Δικαίου και τον σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας, του Ολοκληρωτισμού και της Δημοκρατίας δεν μπορεί να υπάρχει ένας διχασμός. Γιατί τότε υπάρχει πρόβλημα, πρόβλημα πολύ βαθύτερο απ' ότι νομίζουμε.
* Ο Ζαχαρίας Ζούπης είναι Πολιτικός Αναλυτής και Υπεύθυνος Ερευνών της OPINION POLL
