Στοχαζόμενη επάνω σε αρχετυπικούς μύθους και ανασύροντας τον κακό λύκο του παραμυθιού μέσα μας, αποδεικνύει το διπρόσωπο και επικίνδυνα απατηλό πρόσωπο της εποχής.
Διώνη Δημητριάδου «Παλίμψιστη του Λύκου μου μορφή», εκδ. ΑΩ
ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΜΑΖΙ
«Βαρύς ο νόστος/ η αγέλη απωθητική/ κι η μοναξιά ανελέητη/ Εγώ πιασμένος στην απόχη/ μια πεταλούδα άπτερη/ Ο Λύκος»
Τρίτη ποιητική συλλογή της πολύπειρης Διώνης Δημητριάδου (Λέξεις απόκρημνες, Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος) που συγκεντρώνει σε πυκνότητα δοκιμιακά στοιχεία και πρόζα και όλη την ποιητικότητα την οποία έτσι ή αλλιώς η δημιουργός διαθέτει στο λόγο της. Στοχαζόμενη επάνω σε αρχετυπικούς μύθους και ανασύροντας τον κακό λύκο του παραμυθιού μέσα μας, αποδεικνύει το διπρόσωπο και επικίνδυνα απατηλό πρόσωπο της εποχής. Ο έσω λύκος μας, δαίμων αλλά και δαιμόνιο, ακόμα και ως το σκοτεινό κομμάτι του ψυχισμού μας, ωχριά μπροστά στην αγριότητα του σύγχρονου κόσμου και ανθρώπου.
Με τριάντα τρία ποιήματα, εννέα περάσματα, τρείς προφητείες, εξώφυλλο από το «Head of a girl» του Leonardo da Vinci, ο Λύκος της Διώνης Δημητριάδου, αρχετυπική έννοια του κακού από τη μυθολογία μέχρι σήμερα, κάτι ανάμεσα σε θεό και θηρίο, αναζητά ό,τι απέμεινε, εκείνο που αντέχει «τρισέριμος/ μονήρης εν τω βίω/ αποσυνάγωγος των θλίψεων/ ο μόνος εν ζωή αμαρτωλός».
[…] σαν τότε που μικρό παιδί στη σκοτεινή σπηλιά μας δράκους ανθρώπους φανταζόμουν κι έκλαιγα μη με κατασπαράξουν στην άγρια άγνοιά τους, κι ήταν η όμορφη ιστορία βάλσαμο και ύπνος ερχόταν και μ' έπαιρνε στης μάνας μου την αγκαλιά – ο Μόγλης μου…
Μονολογούσε ο Λύκος κι έγειρε να κοιμηθεί/ τον ύπνο τον μοναχικό και ατελείωτο/ της νύχτας των ανθρώπων. («Του Λύκου πέρασμα πέμπτο», σ. 16)
Στη συγκεκριμένη συλλογή, η οποία αποτελεί ποιητική σύνθεση, είναι αλλεπάλληλες οι αφηγήσεις του Λύκου και οι μεταμορφώσεις του. Λύκος μοναχός και μοναχικός. Ένας λύκος της στέπας, όπως εκείνος του Έσσε που τρέμει τους ομοίους του, αλλά περισσότερο τους ανθρώπους. Ανεπιτυχής η προσπάθειά του να μπει στην πόλη και να ενσωματωθεί. Με εννιά περάσματα η απόγνωσή του.
«Ο Λύκος μου ο πιο σκληρός/ το πιο μοβόρο πλάσμα/ στο αίμα έπνιξε/ τα προσωπεία όλα/ μόνος προβάλλει πια/ είμαι η μόνη λύση/ λέει με σιγουριά/ κι εγώ/ το ξέρω/ του απαντώ // Μαζεύω κατακόκκινα κατόπιν/ μες στο αίμα/ τ' απομεινάρια τα φορώ/ διπλά και τρίδιπλα/ ίχνος να μη φανεί/ από το τρίχωμα/ που άγριο και μαύρο/ πρόσωπο νέο δείχνει
Μα είναι που το ποίημα/(αδύναμο πολύ)/ θέλει πιο ήπιες λέξεις» («Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή», σ. 48)
Πικρή διαπίστωση, το επιβεβλημένο ψεύδος: «Θα είμαι το τέρας του παραμυθιού/ ή ο διώκτης κυνηγός του; («Λεία του ψεύδους», σ. 30)
Και ο μέγας κίνδυνος, η τελική προφητεία της ποιήτριας μέσω του Λύκου της:
«δεν σου αρκεί
που κατασπάραξες
όλο το μέσα μου
φλέβες αποστραγγισμένες
θες τώρα και το πρόσωπο».
Ύψιστη ποίηση σε αντιποιητική εποχή. Η σημαντικότερη ποιητική στιγμή της δημιουργού.
Και για την ιστορία, η Διώνη Δημητριάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Iστορία και Aρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και δίδαξε σε δημόσια λύκεια ως φιλόλογος.
Γράφει ποιήματα αλλά και πεζά (λογοτεχνικά και δοκιμιακά) και ασχολείται με τα γραπτά των άλλων κάνοντας επιμέλειες εκδόσεων και δημοσιεύοντας (έντυπα και ηλεκτρονικά) άρθρα κριτικής λογοτεχνίας. Στο περιοδικό Οδός Πανός επιμελείται τη στήλη «Διαβάζοντας τους ποιητές – μικρά κριτικά σημειώματα». Μετέχει στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού «Καρυοθραύστις».
Έχει εκδώσει εννέα βιβλία (πεζογραφίας, ποίησης, δοκιμιογραφίας και μετάφρασης) και έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις, ενώ ποιήματά της και πεζά έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά. Συντονίζει τη Λέσχη Ανάγνωσης της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Αγίας Παρασκευής. Διατηρεί στο διαδίκτυο το λογοτεχνικό ιστολό - γιο (blog) «Με ανοιχτά βιβλία». Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών.
