Αμετανόητη εμφανίζεται η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου και τα βάζει με τον Νίκο Φίλη, τον Νίκο Ξυδάκη- ονομαστικά - και με την αντιπολίτευση για το άρθρο 67 του νομοσχεδίου για τα πνευματικά δικαιώματα. Αρθρο που αναγκάστηκε να αποσύρει, όταν από βήματος βουλής πολλοί βουλευτές επεσήμαναν πως είναι κατάφωρα αντισυνταγματικό, διότι χαλαρώνει την προστασία που οφείλει να παρέχει το κράτος στην πολιτιστική κληρονομιά μας. Για ποιο λόγο άραγε; Προς χάρην του σωματείου «Διάζωμα» όπως ψιθυρίζεται, το οποίο έχει δει αρκετές από τις μελέτες του να επιστρέφουν με πολλές παρατηρήσεις από τις αρμόδιες υπηρεσίες; Προς χάριν άλλης ΜΚΟ; Κάποιου περιφερειάρχη; Κάποιου Δημάρχου; Ή όλων μαζί;
Με ανακοίνωσή του, το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού «διαψεύδει τις αιτιάσεις σχετικά με το πολυσυζητημένο άρθρο 67 του νομοσχεδίου για τα πνευματικά δικαιώματα το οποίο παρουσιάστηκε από την αντιπολίτευση αλλά και από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Ξυδάκη και Νίκο Φίλη ως άρθρο-κερκόπορτα για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων σε μεγάλα αρχαιολογικά έργα.
Το άρθρο 67 αποσύρθηκε από την Υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού Λυδία Κονιόρδου κατά τη συζήτηση του σ.ν. στην Ολομέλεια της Βουλής στις 13/7/2017 προκειμένου να αποσοβηθεί η ένταση που δημιουργήθηκε, ωστόσο το ΥΠΠΟΑ θεωρεί σημαντικό να διευκρινίσει τα εξής:
Το ΥΠΠΟΑ, με το άρθρο 67 ανταποκρίθηκε σε σχετικό αίτημα των υπηρεσιών του, και εισηγήθηκε την κατάργηση μιας γραφειοκρατικής διαδικασίας η οποία επιβαρύνει τη λειτουργία των συλλογικών του οργάνων και καθυστερεί την υλοποίηση προγραμματικών συμβάσεων, χωρίς να προσθέτει κάτι σε επίπεδο ουσιαστικού ελέγχου των επεμβάσεων στα μνημεία, δεδομένου ότι όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι του αρχαιολογικού νόμου έχουν προηγηθεί της σύναψης των σχετικών προγραμματικών συμβάσεων.
Η τόσο παρεξηγημένη διάταξη του άρθρου 67 προσέθετε στον Αρχαιολογικό Νόμο 3028/2002 το εξής εδάφιο: 'Δεν απαιτείται η έκδοση υπουργικής απόφασης σε περίπτωση υλοποίησης έργου σε μνημεία, ιστορικούς τόπους και αρχαιολογικούς χώρους στο πλαίσιο προγραμματικών συμβάσεων, στις οποίες συμμετέχει ως συμβαλλόμενο μέρος το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.' Η διάταξη αυτή είχε ως στόχο να καταργήσει την επιπλέον έγκριση αποκλειστικά και μόνο σε προγραμματικές συμβάσεις στις οποίες συμμετέχει και παρακολουθεί διά των υπηρεσιών του το ΥΠΠΟΑ. Τις προγραμματικές συμβάσεις τις υπογράφει είτε ο ίδιος ο Υπουργός, είτε, με εντολή του, αρμόδιο εξουσιοδοτημένο όργανο του ΥΠΠΟΑ. Στις περιπτώσεις αυτές, η έγκριση υλοποίησης του έργου από τρίτο προκύπτει από την προσυπογραφή της προγραμματικής σύμβασης, η οποία σε κάθε περίπτωση προϋποθέτει την έκδοση όλων των απαραίτητων αποφάσεων των οργάνων του ΥΠΠΟΑ (όπως πχ του α εδαφίου του άρθρου 10 του Ν. 3028/2002).
Κατά συνέπεια, οι αιτιάσεις περί προσπάθειας κατάλυσης της συνταγματικά προστατευόμενης πολιτιστικής κληρονομιάς καταδεικνύουν ότι αυτοί που τις εκφέρουν δεν έχουν βασικές γνώσεις στο συγκεκριμένο τομέα, αφού α) στις προγραμματικές συμβάσεις βάσει νόμου(άρθρο 100 του ν. 3852/2010) συμμετέχουν φορείς του δημόσιου τομέα όπως δήμοι, περιφέρειες, εκκλησία και πανεπιστήμια (όχι οποιοσδήποτε ιδιώτης) και β) υπάρχει ένα πλέγμα διατάξεων του αρχαιολογικού νόμου που διασφαλίζουν την παρακολούθηση των επεμβάσεων σε μνημεία από το ΥΠΠΟΑ (π.χ. σήμα διακοπής εργασιών) και άρα η οποιαδήποτε προσπάθεια κατάργησης της βασικής απαίτησης του άρθρου 10 του αρχαιολογικού νόμου θα ήταν εκ των πραγμάτων ατελέσφορη.»
Η υπουργός γνωρίζει, ή θα έπρεπε να γνωρίζει, (διότι δεν τα ξέρει όλα) πως κάθε φορά που μία μελέτη δεν εξετάζεται από γνωμοδοτικό όργανο του υπουργείου Πολιτισμού, η προστασία ενός μνημείου τίθεται σε κίνδυνο. Εχουμε τον καλύτερο αρχαιολογικό νόμο στην Ευρώπη, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, επειδή είναι αυστηρός αλλά και αντιμετωπίζει τα θέματα ορθολογιστικά. Προγραμματικές συμβάσεις, όσο και αν το παραλείπει εντέχνως, υπογράφονται και με το «Διάζωμα» σαν εμπλεκόμενο.
Όπως χαρακτηριστικά είπε άλλωστε ο κ. Ξυδάκης στη Βουλή, η διάταξη αυτή θα εφαρμοζόταν «σε μία προγραμματική σύμβαση που συνάπτει το Υπουργείο Πολιτισμού με έναν δήμο, μία περιφέρεια, έναν τρίτο οργανισμό ή ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Τι θα είναι το έργο; Έργο σε κηρυγμένο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς θα είναι. Θα πρέπει να υπάρχει και υπουργική απόφαση και αν χρειαστεί, που συχνά χρειάζεται, η γνωμοδότηση των ανώτατων Επιστημονικών Συμβουλίων που έχει στη διάθεσή του το Υπουργείο. Επειδή ο Υπουργός είναι θεματοφύλακας του άρθρου 24 του Συντάγματος, αυτή η διάταξη είτε θα πρέπει να αποσυρθεί και να έρθει με σοβαρή συζήτηση αιτιολογημένη είτε να δοθούν επαρκείς εξηγήσεις. Έτσι όπως είναι διατυπωμένη ανοίγει το δρόμο να γίνονται έργα πάνω στην πολιτιστική κληρονομιά χωρίς πολιτική ευθύνη και χωρίς επιστημονική γνωμοδότηση».
Αντιγόνη Καρατάσου
Φωτογραφία: SOOC
