Φαντάζομαι ότι αρκετοί αναγνώστες θα έχουν πληροφορηθεί για την καφκική εμπειρία του Ανδρέα Γεωργίου στα δίχτυα της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
Ο κ. Γεωργίου ανέλαβε Πρόεδρος της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) το 2010, αφού η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει, με στόχο και εντολή να συμμορφώσει τις Ελληνικές στατιστικές με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα. Το επέτυχε απολύτως. Αποκατέστησε την αξιοπιστία των Ελληνικών στοιχείων και συνεπώς τη συναλλακτική αξιοπιστία της Ελλάδας.
Την πραγματικότητα αυτή, της αποκατάστασης της αξιοπιστίας δηλαδή, τη γνώριζαν όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι σήμερα. Οι κυβερνήσεις παρακολουθούσαν όμως αδιάφορες στη δεκαετία που διέρρευσε έναν ανηλεή αγώνα της Δικαιοσύνης να καταδικάσει τον κ. Γεωργίου με τις πιο παράδοξες κατηγορίες. Και τι μπορούσαν να κάνουν; θα ρωτήσετε, χωρίς να θιγεί η συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης; Με αυτό λοιπόν το σκεπτικό οι κυβερνήσεις μας, αριστερές και φιλελεύθερες το ίδιο, ανέχτηκαν και ανέχονται να συνεχίζεται η καφκική περιπέτεια του κ. Γεωργίου.
Γιατί όμως εκλήθη ο κ. Γεωργίου να αφήσει το καλοπληρωμένο πόστο του στην Αμερική και να έλθει στην Ελλάδα να συμμορφώσει τις Ελληνικές στατιστικές με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα;
Διότι όπως διαπίστωσε με ψήφισμα του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 13 Μαρτίου 2014, προ της άφιξης του κ. Γεωργίου είχε προηγηθεί στατιστική λαθροχειρία στην Ελλάδα. Η λαθροχειρία, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν ήταν έργο "υπερφυσικών" δυνάμεων αλλά στελεχών της Υπηρεσίας που ενεργούσαν είτε με δική τους πρωτοβουλία είτε σε εκτέλεση εντολών.
Το παράδοξο κατά τη γνώμη μου, το ανήθικο, είναι ότι οι μετά το 2010 κυβερνήσεις παρακολουθούσαν αδιάφορες την καφκική περιπέτεια του κ. Γεωργίου, αλλά καμιά δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αναζητήσει ευθύνες για τις στατιστικές λαθροχειρίες που εντόπισε πανηγυρικά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ρώτησα και μου ειπώθηκε κάπως βαριεστημένα ότι δεν πρέπει να σκαλίζουμε το παρελθόν.
Η απάντηση στο ερώτημα που έθεσα χαρακτηρίζει νομίζω την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Δεν θέλει να επιβάλλονται διοικητικές κυρώσεις σε όσους μισθοδοτούνται από το κράτος. Ας το κάνει η Δικαιοσύνη, αλλά όχι η Διοίκηση. Είναι η σίγουρη μέθοδος για τον ευνουχισμό της Διοίκησης.
Διάβασα χθες ότι χρειάστηκε να παρέμβει ο νέος Υπουργός Υγείας κ. Θ. Πλεύρης για να λυθεί η σύμβαση εργασίας παιδιάτρου στο Γενικό Νοσοκομείο Πατρών που είχε παραπεμφθεί το 2020 με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών για κακουργηματικές πράξεις κατά ανηλίκου. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Νοσοκομείου είχε αποφασίσει να μη κάνει τίποτε έως ότου ολοκληρωθεί η ποινική η υπόθεση! Αναρωτιέμαι αν ο κ. Πλεύρης θα διατηρήσει το ευθυνόφοβο Διοικητικό Συμβούλιο ή θα το αντικαταστήσει αμέσως.
Τον περασμένο Ιούλιο είχαμε σειρά δημοσιευμάτων για εμβολιασμούς μαϊμού, πλαστά πιστοποιητικά εμβολιασμού κλπ.. Μηνύσεις κατατέθηκαν. Υποθέτω ότι επελήφθη η Δικαιοσύνη. Το ερώτημα όμως είναι: Απολύθηκαν οι υπεύθυνοι; Ποιος θα μας πει;
Στο Πολυτεχνείο ομάδα σπουδαστών αποφάσισαν να ... κτίσουν στέκι αναψυχής, απαλλοτριώνοντας αίθουσα του Μετσόβιου Πολυτεχνείου στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου. Έπειτα από καταγγελία του κοσμήτορα της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών, σε συνεννόηση με την εισαγγελία και την πρυτανική αρχή, συνεργεία του Δήμου γκρέμισαν το αυθαίρετο κτίσμα και απομακρύνθηκαν τα οικοδομικά υλικά. Πουθενά δεν διάβασα ότι θα επιβληθούν ποινές στους φύλακες που επέτρεψαν την είσοδο των υλικών (τούβλων κ.α.) στην Πανεπιστημιούπολη, ούτε βέβαια στους οικοδόμους σπουδαστές.
Έτσι πορευόμαστε. Ανεχόμαστε κάθε παρανομία όταν προέρχεται από το δημόσιο χώρο. Το πρόβλημα είναι σοβαρό. Η Διοίκηση έχει ευνουχιστεί.
