Διεθνολόγος δεν είμαι, ούτε είμαι σε ηλικία που μπορώ να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό. Έχω όμως την ευτυχία να είμαι ένας πολίτης μίας χώρας του ελεύθερου κόσμου, που παρακολουθεί τον κόσμο της πολιτικής και ασχολείται με πάθος με αυτήν, εδώ και περισσότερα από 40 χρόνια. Ξεκίνησα αυτόν τον δρόμο επειδή δεν άντεχα την ιδεολογική και φυσική καταπίεση από την αριστερά που κυριαρχούσε στα πανεπιστήμια όταν ήρθε η ώρα να γίνω ακαδημαϊκός πολίτης.
Όλως τυχαίως, τη χρονιά της πολιτικής ευαισθητοποίησής μου, οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, όπου βεβαίως τα έκαναν μαντάρα ώσπου μετά τους ήρθε το ΝΑΤΟ που κι αυτό με την περυσινή αποχώρηση των Αμερικανών, το αποτελείωσε. Πέρασα περίπου μία δεκαετία όπου όλα σχεδόν περιστρεφόταν γύρω από το θέμα ειρήνη. Επισκέφθηκα το Ανατολικό Βερολίνο πριν από την πτώση του τείχους και όταν πέρασα το Checkpoint Charlie προς τη Δύση, μετά από μόλις δυο νύχτες παραμονής στην DDR, ένιωσα μία απειροελάχιστη δόση από αυτό που σίγουρα ένιωθε κάθε φυγάς που διακινδύνευε τη ζωή του. Το 1989 δεν πίστευα στα μάτια μου. Η πτώση του Τείχους σήμαινε και το τέλος του ψυχρού πολέμου. Η ειρήνη έμοιαζε πια να κινδυνεύει μόνο από μισότρελους περιφερειακούς ταραξίες και αναδυόμενους τρομοκράτες.
Δεν μπορώ να πω ότι ο Πούτιν διέλαθε του ενδιαφέροντός μου και γι’ αυτό πολύ νωρίς άρχισα να διαβάζω κάποιες βιογραφίες του που χτύπησαν συναγερμό. Ένας Καγκεμπίτης, επιλογή της ολιγαρχίας στην κορυφή της Ρωσίας; Πολύ γρήγορα και ειδικά μετά την υπόθεση Χοντορκόφσκι, επιβεβαίωσα ότι είναι κακό σπυρί, κυρίως τύραννος στη χώρα του, αιματοβαμμένος τραμπούκος για τα πιο μικρά ανίσχυρα κράτη στην περίμετρο της Σοβιετίας και κατσαπλιάς όπου τον παίρνει, στη Συρία ή την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Ομολογώ όμως ότι δεν περίμενα επ' ουδενί ότι θα έφτανε στο σημείο να μεθοδεύσει μία παρατεταμένη σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία για να έχει άλλοθι να εισβάλει στη χώρα.
Σήμερα πια, δεν μιλάμε για γεωπολιτική. Η υπόθεση αφορά μία μεγάλη χώρα της Ευρασίας που οδηγείται όλο και μακρύτερα από ό,τι εκπροσωπεί το πρώτο συνθετικό της ονομασίας της δίδυμης ηπείρου όπου πατάει. Στην πραγματικότητα, με τον Πούτιν, ποτέ το θέμα μας δεν ήταν μόνο η γεωπολιτική.
Μπορούμε για ακόμη μια φορά να αυτομαστιγωνόμαστε στη Δϋση και ακόμα περισσότερο να κακολογήσουμε τους Αμερικανούς που «κόλλησαν», όσο «κόλλησαν» στο δόγμα Wolfowitz ή δεν άκουσαν το 2014 τον Kissinger που συνιστούσε μία ιδιαίτερη οπτική για το Κίεβο. Ακούω πολλούς να επαναλαμβάνουν αυτές τις ημέρες τέτοια και παρόμοια επιχειρήματα. Σοβαρά, τώρα;
Το πρόβλημα είναι αποκλειστικά ο Πούτιν, ένα αδίστακτο απολειφάδι της σοβιετικής δικτατορίας, που συνεχίζει ακάθεκτος την αντιδημοκρατική παράδοση μίας χώρας που στην ιστορία της, δεν έζησε ούτε μία στιγμή δημοκρατίας και τον οποίον, η παραφροσύνη οδηγεί να απειλεί με τα πυρηνικά που έχει στα χέρια του, επειδή μπήκε σε μία παγίδα που δεν του βγαίνει, όπως την είχε φαντασιωθεί. Πώς να καταλάβει αυτός ο παράφρων ότι στη σημερινή Ευρώπη κανείς δεν σκέπτεται όπως αυτός, ορεγόμενος εδαφικές προσαρτήσεις και ότι από αφέλεια, εθελοτύφλωση ή ιδιοτέλεια της Ευρώπης γινόταν μέχρι σήμερα ανεκτός όπως συμβαίνει με κάθε ανεξέλεγκτο νταή; Αλλά και πώς να συνειδητοποιήσει τι θα πει να αυτοπαγιδευτείς ξαφνικά ως αποσυνάγωγος της διεθνούς σκηνής όπως κι έγινε, από την ώρα που ακολούθησε τις όχθες του Δνείπερου και συνάντησε τη ζωηρή αντίσταση των Ουκρανών; Πιστεύει κανείς πως υπάρχει αξιόπιστη συναλλαγή με τον Πούτιν ή ότι θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει τέτοια; Οι Ευρωπαίοι μπορούμε και πρέπει να ξαναδούμε τη σχέση με τη Ρωσία, αλλά μόνο χωρίς τον Πούτιν.
Δεν απορώ με τη μεγάλη σιωπή στη χώρα μας. Πότε έλειψαν οι αυταπάτες, τα παραμύθια και οι ανεκπλήρωτοι έρωτες; Αν το θέμα αφορούσε τη Δύση, σε πόσες εκκλησίες δεν θα ακουγόταν σήμερα κηρύγματα αποστροφής και πόσες αγχόνες δεν θα είχαν στηθεί με επωνύμους, προθύμους λαϊκούς δικαστές, όπως κάποτε με τον Κλίντον; Πού είναι εκείνοι που περπατούσαν χιλιόμετρα για την «ειρήνη»; Μόνο κάποια κακέκτυπα αντίγραφά τους, εκ παραδρομής διαφημιστές της Mercedes, έμειναν να καμώνονται πως τους μιμούνται.
Έβλεπα τα βίντεο από τις ουρές στις τράπεζες της Μόσχας. Οι άνθρωποι που περίμεναν εκεί δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ανθρώπους που καταφεύγουν στο μετρό του Κιέβου ή τους άλλους που ανίδεοι από πόλεμο φορτώνονται τα Καλάσνικοφ ή αυτούς που συλλαμβάνονται στις διαδηλώσεις στους δρόμους του Μινσκ. Δεν είναι δική τους επιλογή αυτός ο κόσμος, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πολίτες μιας ειρηνικής Ευρώπης κι αυτή πρέπει να είναι η ευχή μας και ο σκοπός μας.
Η απειλή που ξεστόμισε ο δικτάτορας βάζοντας τα πυρηνικά στο τραπέζι, πως μπορεί να επαναφέρει τον κόσμο στη λίθινη εποχή, επικρέμεται πάνω απ’ όλους αυτούς και από εμάς. Αν αυτό συμβεί, κανείς δεν θα βγει ζωντανός ή αλώβητος από αυτήν την ιστορία. Για όλους αυτούς, αλλά και για εμάς, το μέλλον έχει μόνο έναν δρόμο: Να εξαφανιστεί ο Πούτιν.
Για τη ρωσική κοινωνία, αυτή είναι η ώρα του σοκ. Είτε μιλάμε για την ολιγαρχία που ξέρει τι θα χάσει από τον δυτικό τρόπο ζωής από τον οποίον επωφελείται, είτε για τον απλό Ρώσο που ως μόνη προτεραιότητα της ζωής του έχει γνωρίσει τη μίζερη ασφάλεια, είτε για τη νέα γενιά που μπορεί να έχει λίγο πιο ανοιχτούς ορίζοντες μέσα από τους διαύλους της παγκόσμιας δικτύωσης, πρέπει οι πάντες να αντιληφθούν ότι ο Πούτιν αποτελεί απειλή και γι’ αυτούς. Τη μόνη πραγματική απειλή. Στο χέρι τους είναι να την εξαφανίσουν.
Γι’ αυτό, εκεί στην Πρεσβεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που μας συνιστά να «συνέλθουμε», απευθυνόμενη στην πραγματικότητα αποκλειστικά στους αφελείς, αλλά και τους καθόλου αφελείς συμπαθούντες στη χώρα μας, μόνο μία σύσταση χωρά: «Προσέχετε! Έχει ο καιρός γυρίσματα ακόμα και στη χώρα σας».
* Ο Νίκος Ταχιάος είναι Πρόεδρος της Αττικό Μετρό Α.Ε.
