Ο Νίκος Ανδρουλάκης, κατά την κοινή αίσθηση δεν έχει αυτό που λένε «λάμψη». Πολύ περισσότερο θεωρείται ότι δεν έχει τη στόφα του αρχηγού που συνεπαίρνει. Κατά τη χιουμοριστική έκφραση που ακούστηκε, αν ήταν… Ινδιάνος θα τον ονόμαζαν «Χλωμό Πρόσωπο».
Από την άλλη αδικείται η πρωτοπόρα θέση που κατέκτησε στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, με την εύκολη εξήγηση ότι είναι άνθρωπος «άνθρωπος των μηχανισμών».
Σαφώς είναι «άνθρωπος των μηχανισμών». Ένας νεαρός πασόκος που η πρώην κομματική του αναγνώριση δεν ήταν εντυπωσιακή. Υπήρξε Γραμματέας της ΠΑΣΠ Θράκης (τρέχα γύρευε δηλαδή) κατά τη διάρκεια των σπουδών του, και μετά μέλος της του Κεντρικού Συμβουλίου Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ (ούτε καν Γραμματέας). Όμως το 2013 σε ηλικία 34 ετών εξελέγη με σαρωτικά ποσοστά Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ!
Από τη θέση αυτή σαφώς χαρτογράφησε την ανθρωπογεωγραφία του ΠΑΣΟΚ ανά την επικράτεια, και δημιούργησε θύλακες πολιτικής συμμαχίας με ανώτερα αλλά και μικρομεσαία στελέχη του κόμματος, που τώρα αποτελούν μοχλούς στήριξής του.
Παρόλα αυτά τον αδικεί η εικόνα. Σαφώς κινεί μηχανισμούς και θεωρείται ότι έχει τον πιο σκληρό μηχανισμό στο ΠΑΣΟΚ. Όμως πρέπει να απενοχοποιηθεί ο συγκεκριμένος όρος. Στην κοινή γνώμη περιφέρεται και αναπαράγεται μια «εστέτ» άποψη για τους κομματικούς μηχανισμούς: Εκλαμβάνονται ως κάτι σκοτεινό, περίπου ως μια μυστική κοινότητα που απεργάζεται ύπουλα σχέδια.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι ανήκοντες στους κομματικούς μηχανισμούς είναι ενεργοί πολίτες που ενδιαφέρονται για τα κοινά. Ενταγμένοι σε κόμματα αρνούνται να ιδιωτεύσουν και να αφήσουν άλλους να αποφασίζουν γι’ αυτούς.
Μπορεί οι επώνυμοι των μηχανισμών (βουλευτές, μεγαλοσυνδικαλιστές, μεγαλοδήμαρχοι, και γενικώς όποιοι αντλούν δύναμη από τη συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή) να συναλλάσσουν τη στήριξή τους στον αρχηγό του μηχανισμού με αντίτιμο τη νομή θέσεων (Και γίνεται. Έγινε και στην παρούσα περίπτωση).
Όμως ο απλός πολίτης, αυτός που σηκώνεται από τον καναπέ του ή αφήνει την παρέα του στο καφενείο και στήνεται μια και δυο ώρες να ψηφίσει τον αρχηγό του μηχανισμού (εν μέσω πανδημίας μάλιστα), δεν προσμένει τίποτα για τον εαυτό του σε προσωπικό - ωφελιμιστικό επίπεδο. Το πράττει επειδή είναι ταυτισμένος ιδεολογικά με τον αρχηγό του μηχανισμού πιστεύοντας σε ένα διαφορετικό αύριο. Τα απλά μέλη των κομματικών μηχανισμών είναι ενεργοί ιδεολόγοι. Και μόνο.
Το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου δεν έχει κλείσει εντελώς. Λογικά νικητής θα βγει ο Ανδρουλάκης. Πέραν των μηχανισμών, υπάρχει ο απλός ψηφοφόρος που θέλησε την ανανέωση. Όταν το ΚΙΝΑΛ στις εκλογές του 2019 πήρε 430 χιλιάδες ψήφους, η συμμετοχή πλέον των 270 χιλιάδων στις εσωκομματικές, ξεπερνάει την κομματική επιτυχία. Θα λέγαμε προσφέρεται για κοινωνιολογική διερεύνηση (συγκριτικά στη ΝΔ του 40% πήγαν 410 χιλιάδες).
Μοιάζει σαν ένας κόσμος να θέλει να ξεπεράσει το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Ο Ανδρέας Λοβέρδος το κατάλαβε. Είπε ότι το μήνυμα των εκλογών ήταν «ανανέωση». Γι’ αυτό και σήμερα μάλλον θα δηλώσει τη στήριξή του στον Ανδρουλάκη. Τον φωτογράφησε λέγοντας ότι ο κόσμος ψήφισε ανανέωση.
Το αν θα μπορέσει ο Ανδρουλάκης να σηκώσει το ΠΑΣΟΚ, είναι δικό του στοίχημα. Δεν είναι δικό του στοίχημα όμως να «τσιμεντάρει» τα αριστερά του σύνορα προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Λογικώς τα τσιμεντάρισε. Ουδείς πλέον από τον κόσμο που παρέμεινε στα πέτρινα χρόνια με ιώβεια υπομονή στο ΠΑΣΟΚ, θα πήγαινε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπήρχε ένας θεωρητικός κίνδυνος για ένα μικρό ποσοστό σε ενδεχόμενη επικράτηση Λοβέρδου, αυτός απέλειπεν πλέον.
Όμως εξακολουθεί να υπάρχει ως αστάθμητος παράγοντας ο Γιώργος Παπανδρέου. Δήλωσε ότι την επόμενη Κυριακή οι πολίτες θα αποφασίσουν για την ταυτότητα και την προοδευτική πορεία του Κινήματος.
Δηλαδή ο Ανδρουλάκης δεν εντάσσεται στην ίδια «ταυτότητα και προοδευτική πορεία»;
