«Μέσα από την ιστορία του τραγικού του "Δικαστή", ο συγγραφέας θέτει προσωπικά, κοινωνικά και πολιτικά διλήμματα. Καταδεικνύει τα όρια της προσωπικής ηθικής όταν αυτά αγγίζουν τα όρια του καθήκοντος», επισημαίνει σε ανάρτησή του στο facebook ο χρηματοοικονομικός σύμβουλος επιχειρήσεων και μέλος του ΕΛΙΣΜΕ, Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης για το βιβλίο «Ο Δικαστής» του Θ. Διαμαντόπουλου.
Αναλυτικά, η ανάρτηση του κ. Χατζηαγγελίδη αναφέρει:
«Τον -ομότιμο πλέον- καθηγητή κ. Αθανάσιο Διαμαντόπουλο, πρωτογνώρισα ως αρθρογράφο του Οικονομικού Ταχυδρόμου, την περίεργη δεκαετία του ’80. Τότε τελείωνα το σχολείο και ζούσα ακόμη στο απλοϊκό κόσμος των νεανικών ιδεοληψιών.
Λόγω οικογενειακών προσλαμβανουσών, ήμουν τοποθετημένος στην αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος. Όμως, τα κείμενα του Διαμαντόπουλου, όπως και άλλων εξαίρετων αρθρογράφων του Οικονομικού Ταχυδρόμου, με γοήτευαν επειδή η πλούσια γλώσσα τους δομή τους ήταν τόσο διαφορετική από τον ξύλινο κομματικό λόγο του πολιτικού μου περιβάλλοντος, τόσο καλά δομημένη και εκφραστική, κατανοητή ακόμη και όταν διαπραγματευόταν δύσκολες έννοιες. Κυρίως, όμως, λόγω του ορθολογισμού που απέπνεαν και της μετριοπαθούς -ήρεμης πιο σωστά- προσεγγίσεως της πολιτικής πραγματικότητος. Δεν ήταν εύκολο να είσαι μετριοπαθής και ορθολογικός την εποχή των μπλε & πράσινων καφενείων, την εποχή των «κενταύρων & rangers», την εποχή που «το φως πολεμούσε το σκοτάδι και δεν υπήρχε χρόνος να συζητάμε για τις ντομάτες!», όπως με έπαρση δήλωνε ο μακαρίτης Μένιος Κουτσόγιωργας…
Προ 4ετίας είχα την χαρά να γνωρίσω και από κοντά τον Θανάση Διαμαντόπουλο και έκτοτε με τιμά με την φιλία του. Το Νοέμβριο του 2018 είχα την τύχη να συμμετάσχω, μαζί του και μαζί με τον επίσης εξαίρετο Αθανάσιο Παπανδρόπουλο, σε δημόσια συζήτηση με θέμα την επερχόμενη συνταγματική αναθεώρηση. Είπα, τότε, ότι ήταν τιμή μου να κάθομαι δίπλα σε δύο «ιερά τέρατα» της νιότης μου, αλλά ο πάντα θυμόσοφος και σκωπτικός Διαμαντόπουλος, επισήμανε ότι, πλέον, έφυγαν τα ιερά και έμειναν τα τέρατα!!!
Ο αυτοσαρκασμός του καλού μου φίλου δεν ήταν μόνον ευκαιρία για γέλιο. Σε δεύτερη ανάγνωση αναδύεται ένας ευστοχότατος συμβολισμός: Ζούμε στην εποχή που τέρατα καταλύουν τα ιερά, σε μια εποχή πλήρους συγχύσεως, τουλάχιστον για την χώρα μας, όπου τα τέρατα της ημιμάθειας, του λαϊκισμού, της διαπλοκής και της πολιτικής ανικανότητος επιχειρούν την τελική τους επίθεση για να εξαφανίσουν τα ιερά του ορθολογισμού, του μέτρου, της ανοχής και κάθε ιστορικής μας αξίας και παραδόσεως.
Δεν κρύβεται καμία συνωμοσιολογία πίσω απ’ όλα αυτά. Υπεύθυνοι είμαστε εμείς και ουδείς άλλος. Αφήσαμε, δια πράξεων και παραλείψεων, τα τέρατα να μεγαλώσουν και τα ιερά μας απροστάτευτα!
Προσφάτως, διάβασα το τελευταίο βιβλίο του Θανάση Διαμαντόπουλου, όχι επιστημονικό, αλλά λογοτεχνικό. Πρόκειται για την περιγραφή της ζωής του ΔΙΚΑΣΤΗ, ενός δύσμορφου ανθρώπου, που περνάει μέσα από όλα τα μεγάλα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας, μιλάει με πολλούς πρωταγωνιστές της και βιώνει ως προσωπική υπόθεση την εθνική μας τραγωδία!
Ο δύσμορφος Δικαστής είναι ένα τραγικό πρόσωπο! Η ιστορία του είναι «μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας…» μιας υπάρξεως βαθύτατα κυνικής γιατί έτσι μπορεί να βλέπει και να κρίνει χωρίς ιδεολογικές και συναισθηματικές παρωπίδες, αλλά και να επιβιώνει. Ένας δύσμορφος άνδρας, που βιώνει την ασχήμια του ως προκαταβολική Νέμεση αδικημάτων που θα διαπράξει, ένας Δικαστής-ένοχος, που εκτίει καθημερινώς την ποινή του και κάθε νέα φάση της ζωής του είναι ένα βήμα βαθύτερα στην φυλακή της ψυχής του!
Μέσα από την ιστορία του τραγικού του Δικαστή, ο Θανάσης Διαμαντόπουλος θέτει προσωπικά, κοινωνικά και πολιτικά διλήμματα. Καταδεικνύει τα όρια της προσωπικής ηθικής όταν αυτά αγγίζουν τα όρια του καθήκοντος και φλερτάρουν με την ανάγκη της κοινωνικής ανόδου και αποδοχής. Ο δύσμορφος κοινωνικός του ερημίτης είναι ένας χαρακτήρας που σε όλους μας θυμίζει κάποια στιγμή της ζωής μας, όλους μας βαραίνει η εκπλήρωση μιας ενοχής και, υπό την έννοια αυτή, είμαστε ένοχοι είτε κριθούμε είτε όχι!
Ο δύσμορφος Δικαστής του Διαμαντόπουλου καταφέρνει, ως τραγικό πρόσωπο, να βρει την -δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων- κάθαρσιν! Εναπόκειται σε καθ’ έναν μας να αναλογισθεί αν η ζωή του θα φθάσει στην κάθαρση και, μην γελιόμαστε, ο από μηχανής Θεός δεν θα έρθει επειδή έτσι επιβάλει η τεχνική της τραγωδίας, οι Αθηναίοι ξεγελάσθηκαν από τη λάμψη της τέχνης, νόμισαν ότι η ζωή θα την μιμηθεί… και έχασαν την πόλη τους!
Διαβάστε τον Δικαστή του Θανάση Διαμαντόπουλου! Ανεξαρτήτως της ετυμηγορίας, είμαστε όλοι ένοχοι, αλλά η εξαιρετική πλοκή του μυθιστορήματος κάνει την ποινή μας λιγότερο οδυνηρή και, ίσως, όπως πάντα καταφέρνει η λογοτεχνία, βρούμε τον τρόπο να δώσουμε χάρη στον εαυτό μας…»
