Αίμα, στέμμα, σπέρμα. Η τριπλέτα που κατά πολλούς παλιούς «εφημεριδάδες» έφερνε φύλλα. Και έφερνε. Οι πωλήσεις ανέβαιναν τρελά κάθε φορά με θέματα που είχαν σχέση με κάποιο από τα τρία. Μετά, το στέμμα που είχε ήδη «πέσει» έφυγε από την επικαιρότητα και έμειναν βασικά δύο. Εξακολουθούν να πουλάνε, πάντως. Το σπέρμα ιδίως.
Τρεις νέοι φάκελοι στον εισαγγελέα, ακούω κανάλια, εφημερίδες σάιτ και σόσιαλ μίντια να διαφημίζουν στην πραμάτεια τους. «Νέα καταγγελία, από σκηνοθέτη που δεν έχει ακουστεί μέχρι σήμερα». Και μετά, και μετά; Δικογραφίες φύλλο- φτερό, καταθέσεις μαρτύρων, έγινε έτσι, όχι έγινε αλλιώς, οι επώνυμοι φίλοι και οι επώνυμοι εχθροί. Κάποιος κατηγορεί κάποιον, για βιασμό λέει ο ένας και για αποπλάνηση ο άλλος, πέσιμο από τα σύννεφα, μονίμως, αν και στην περίπτωσή μας τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: όλοι, σου λέει, ήξεραν. Πλην, ουδείς μίλησε. Όλα διανθισμένα με σκηνές κάπως «πικάντικες». Χωρίς αυτές, χωρίς την κλειδαρότρυπα, δεν «πουλάει» λέμε.
Μέγα θαύμα τρεις μέρες και το αληθινό τέσσερις. Έχει γεμίσει μπόχα, αγένεια και βρωμιά το πολιτικό σκηνικό της χώρας και τοξικές περιγραφές και διαμάχες η κοινωνία.
Και τα θύματα; Ποιος τα θυμάται πια τα θύματα, εφόσον καταθέσουν και διαβάσουμε ή ακούσουμε τα μαρτύριά τους; Ποιος σκέφτεται τι γίνεται τώρα; Πού βρίσκονται οι καλλιτέχνες, των οποίων ο κλάδος υποφέρει τόσο; Γιατί δεν βάζουν την τέχνη τους όχι μόνο για να παρηγορήσουν αλλά και για να θωρακίσουν ψυχές; Πώς και δεν έχουμε δει καμιά πρωτοβουλία στο διαδίκτυο για την ανακούφιση των θυμάτων; Καμιά διαδήλωση που να ζητά μέτρα χθες και προχθές (ούτε καν εδώ και τώρα;) Μέτρα, όχι παραιτήσεις υπουργών!
Πώς αισθάνεται σήμερα το οποιοδήποτε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης; Το πιθανότερο είναι πως σκέφτεται πως τίποτα δεν αλλάζει. Και πως όλοι λόγια είναι. Γιατί άλλος είναι ο δρόμος να προστατευθούν και να προφυλαχθούν οι άνθρωποι που υποφέρουν. Είναι οι θεσμοί, για τους οποίους μίλησε η κυβέρνηση και το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, όμως απαιτούν χρόνο. Ενδιάμεσα τι;
Αντί για αδιέξοδες αντιπαραθέσεις αυτό περιμένει η κοινωνία. Σκέψεις, ιδέες, προτάσεις, από όποιον τις έχει. Κόμμα, σωματείο, παρέα, άνθρωπο. Πώς θα νιώσουν οι κατατρεγμένοι που τόσα έχουν υποφέρει και πιθανώς υποφέρουν ακόμα, ότι έχουν τη δύναμη να μιλήσουν; Ότι έχουν τις δυνάμεις να καταγγείλουν τον θύτη τους; Ποιος μπορεί να βοηθήσει καλύτερα από τους καλλιτέχνες, αλλά και από ειδικούς όπως οι ψυχολόγοι;
Για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσει η κομματική αντιπαράθεση, που έχει σύρει τα πάντα στη λάσπη, όπου λερώνονται. Και κάποιοι να μπουν μπροστά σε έναν αγώνα που έχει να κάνει με ψυχές. Προσπαθώντας να τις γιατρέψουν. Και αυτό δεν χρειάζεται καμιά κομματική εντολή. Το αντίθετο, μάλλον. Ίσως γι’ αυτό και είναι δύσκολο να γίνει.
