Οι επιλεκτικές μνήμες είναι ένας από τους ορισμούς της αναξιοπιστίας. Και όταν αφορά ανθρώπινες ζωές, προδίδει εκτός από υποκρισία και απανθρωπιά. Αν δε, τις επιλεκτικές μνήμες τις φέρουν πολιτικά πρόσωπα τότε υπάρχει και πολιτική προκατάληψη.
Ο κ. Τζανακόπουλος, εκ των στενών συνεργατών του Α. Τσίπρα, θεώρησε υποχρέωση του να επισκεφθεί για να συλλυπηθεί την οικογένεια του άτυχου νέου που σκοτώθηκε στα γεγονότα στο Πέραμα και να προβεί και σε μια πολιτική δήλωση, με αιχμές κατά της ΕΛΑΣ και της κυβέρνησης. Συγχρόνως, δήλωσε πως θα απαιτήσει από το κράτος να αναλάβει την ευθύνη για τη στήριξη της οικογένειας του θύματος.
Η πολιτική δήλωση δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Ήταν μια δήλωση ρουτίνας από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όμως η επίσκεψη στην οικογένεια του θύματος ήταν φυσικό να προκαλέσει αντιδράσεις.
Σε αυτές τις περιπτώσεις τα αντανακλαστικά των πολιτών λειτουργούν άμεσα, καθώς προσπαθούν να θυμηθούν αν ο κ. Τζανακόπουλος έσπευσε να συλλυπηθεί και τα θύματα από πράξεις ατόμων που τυγχάνει να ανήκουν σε συλλογικότητες που καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τέτοια θύματα είχαμε πολλά τα τελευταία χρόνια.
Δεν έχω καμιά διάθεση να ξαναθυμήσω μια—μια τις περιπτώσεις, για να μη κατηγορηθώ πως εξάπτω τα φυλετικά πάθη. Όπως έχω γράψει κατ΄επανάληψη, στις δημοκρατικές κοινωνίες η κάθετη τομή είναι μεταξύ των νομοταγών πολιτών και των παραβατών του νόμου, χωρίς να ενδιαφέρει κανένα το χρώμα ή η καταγωγή του θύματος και του δράστη. Βέβαια, ένα έγκλημα έχει φυλετικά χαρακτηριστικά αν διαπράχθηκε εξ αυτού του λόγου και μόνο.
Έχω δε τονίσει πως ρατσισμός είναι όταν καλύπτεις ένα δολοφόνο για το χρώμα του και μόνο ή όταν τον κατηγορείς για τον ίδιο λόγο, χωρίς βεβαίως εν τοις πράγμασι να συντρέχει αυτός ο λόγος.
Πριν κοπάσουν οι αντιδράσεις από την επίσκεψη του κ. Τζανακόπουλου—και ήταν πολλές—η κόρη του άτυχου Μανώλη Καντάρη μάς υπενθύμισε το δράμα που πέρασε και περνά η οικογένεια της από τη δολοφονία του πατέρα της, το Μάιο του 2011, από τρείς αλλοδαπούς για να του κλέψουν μια βιντεοκάμερα. Ο κ. Τζανακόπουλος, απασχολημένος τότε με τον αντιμνημονιακό αγώνα δεν βρήκε καιρό να ασχοληθεί με αυτήν την τραγωδία. Άλλωστε οι δολοφόνοι ανήκαν στις προστατευμένες από τη ριζοσπαστική Αριστερά κοινωνικές ομάδες.
Μάλιστα, η κόρη του Μανώλη Καντάρη δηλώνει πως: « Δέκα χρόνια μετά από τον άδικο θάνατο του μπαμπά μου, κανείς δεν μας έχει επισκεφθεί και ουδέποτε λάβαμε καμία απολύτως βοήθεια από το κράτος».
Όσοι δεν ξεχάσαμε την αποτρόπαιη δολοφονία θυμούμαστε πως δεν έγινε καμιά διαδήλωση για τον Καντάρη, δεν έγιναν δηλώσεις πολιτικών και το γεγονός «θάφτηκε» για να μην προκληθούν φυλετικές εντάσεις. Υποθέτω πως οι δολοφόνοι του με βάση κάποιους ευεργετικούς νόμους θα είναι ελεύθεροι.
Τα όσα επακολούθησαν το τραγικό συμβάν στο Πέραμα κάνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να συνειδητοποιήσει πως τη χωρίζει πολιτισμική άβυσσος από τους Τζανακόπουλους.
*Βασίλης Μαρτζάκλης. 35χρονος αστυνομικός, δολοφονήθηκε στην Ανδραβίδα, στις 11.5.2014, από Ρομά όταν προσπάθησε να τον συλλάβει τη στιγμή της διάρρηξης. Άφησε πίσω του γυναίκα και δύο παιδιά.
