Έχω καταφέρει να κατοικώ σε μια από τις προνομιούχες περιοχές της Αθήνας με μεγαλοαστικές τριπλό-κατοικίες καθώς και με αρκετές μονοκατοικίες.
Οι μονοκατοικίες είναι το χαρακτηριστικό της περιοχής, εναλλάσσονται σε παλαιότητα, στυλ, ύφος , μεγαλοπρέπεια και αισθητική.
Πολλά μπορείς να καταλάβεις από αυτές τις κατοικίες τις οποίες όλοι οι περίοικοι παρατηρούμε με μεγάλη προσοχή , στις μεγάλες βόλτες μας ελέω κορονοϊού.
Πόσο νοικοκύρηδες είναι οι κάτοικοι, από το πόσο καθαροί και περιποιημένοι είναι οι κήποι τους, οι είσοδοι τους , αλλά και από τα πεζοδρόμια τους
Την οικονομική τους κατάσταση την καταλαβαίνεις αμέσως από το πόσο πετυχημένα αντιμετωπίζουν την μάχη των σπιτιών τους με την φθορά που επέρχεται λόγω του χρόνου.
Όπου η οικονομική κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει ανθηρή, ο χρόνος και τα σημάδια του επουλώνονται από τις συνεχείς ανακαινίσεις, επισκευές και παρεμβάσεις.
Τοίχοι, πόρτες και παράθυρα, φρεσκοβαμμένα, φράχτες σαν καινούργιοι και κήποι ζωντανοί με αισθητή την ανθρώπινη παρέμβαση.
Αντιθέτως στις περιπτώσεις που η οικονομική κατάσταση έχει μεταβληθεί επί τα χείρω , τότε ο χρόνος κερδίζει την μάχη με την ύλη, αρχίζουν τα ξεφτίσματα, οι σκουριές, τα σαπίσματα, και οι κήποι αρχίζουν να μοιάζουν με μικρές ζούγκλες .
Την εποχή της καραντίνας και του αποκλεισμού η διέξοδός μας είναι οι σχεδόν καθημερινές βόλτες στην γειτονιά.
Το ενδιαφέρον σε αυτές τις βόλτες μας αυτή την εποχή είναι τα στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα που φαίνονται μέσα από τα παράθυρα , όπως και οι κάθε λογής στολισμοί και τα φωτάκια που ξεφυτρώνουν παντού.
Χριστουγεννιάτικα δέντρα όλων των ειδών και γούστου. Ταπεινά, παραδοσιακά με πολύχρωμα φωτάκια που αναβοσβήνουν, δέντρα με μοντέρνο μονοχρωματικό στολισμό, και άλλα χριστουγεννιάτικα δέντρα υπερπαραγωγές, μέχρι το ταβάνι που παραστεκόμαστε τα σχολιάζουμε και τα χαιρόμαστε.
Όμως όλα αυτά τα σπίτια, πλούσια ή παρατημένα, μας τραβούν την προσοχή μας σε αυτές τις χειμωνιάτικες νύχτες για έναν και μόνο λόγο.
Για τα φώτα που έχουν αναμμένα , φωτίζουν τα παράθυρά τους ,φώτα που σου τραβούν την προσοχή μέσα στο σκοτάδι, σε κάνουν να στρέψεις το κεφάλι και να προσπαθήσεις να δεις ή να φανταστείς μέσα στα σπίτια τις ζωές που αναπνέουν μέσα τους, τους ανθρώπους που τα κατοικούν , τα περπατούν και τα ζωντανεύουν.
Όλα τα σβηστά παράθυρα, όλες οι κλειστές πόρτες όσο καλαίσθητες και εάν είναι παίρνουν υπόσταση από αυτούς που τις κατοικούν, από τους ανθρώπους τους. Δεν έχουν καμία αξία χωρίς τις ζωές μέσα τους.
Συζητάμε για το δίλημμα μεταξύ οικονομίας και ανθρώπινων ζωών. Κάθε ζωή που χάνεται είναι ένα σπίτι για πάντα κλειστό, ένα ακόμα παράθυρο σκοτεινό, ένα δέντρο που δεν θα στολιστεί ξανά.
Μπορεί να έχουμε κουραστεί, απελπιστεί , και να μην μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, όμως είμαστε ακόμα ζωντανοί και μπορούμε να ανάβουμε τον διακόπτη και να φωτίζουμε τις ζωές και τα όνειρά μας.
Μου έρχονται στο μυαλό εικόνες φυσικών καταστροφών , όπως οι φωτογραφίες μετά τον σεισμό στην Ζάκυνθο και την Κεφαλονιά το 1953.
Σχεδόν κανένα κτίριο όρθιο, απελπισμένα βλέμματα, απόγνωση . Για λίγο όμως. Με κόπο και προσπάθεια η ύλη ξαναγίνεται.
Σκηνές από ταινίες όπως το «όσα παίρνει ο άνεμος» που στα αποκαΐδια της καταστροφής η πρωταγωνίστρια λέει πως «αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα».
Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα.
Όλα μπορούν να ξαναγίνουν όπως πριν , με κόπο με δουλειά, με οργάνωση, με σύστημα.
Μια βασική προϋπόθεση υπάρχει, να είμαστε όλοι υγιείς για να μπορούμε να ανοίξουμε τον διακόπτη . Όσο για το ρεύμα ελπίζουμε να μας το εξασφαλίζει μέχρι να μπορούμε να σταθούμε ξανά στα πόδια μας η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και η δική μας συνετή διαχείριση όλων αυτών των κονδυλίων.
