Φανταστείτε σε κάποιον πόλεμο με έναν εχθρό που απειλεί την ύπαρξή μας ως φυσική και κρατική οντότητα, ένα μέρος του στρατεύματος να διαμαρτύρεται κάθε τόσο πως τα όπλα του είναι λίγα, κακής τεχνολογίας, οι γραμμές μια αραιές μια πυκνές, τα στρατόπεδα κακοχτισμένα και άλλα παρόμοια.
Ο πόλεμος αυτός κερδίζεται; Ίσως, αλλά με κόστος πολλαπλάσιο σε ζωές απ' ό, τι αν όλοι τη δεδομένη στιγμή «έβαζαν πλάτη».
Αυτό ακριβώς κάνει για μια ακόμη φορά η θλιβερή αντιπολίτευση στο θέμα της πανδημίας και ειδικότερα η ακόμη πιο θλιβερή και στριγκή φωνή στον τομέα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, η ΟΛΜΕ. Αυτή η ΟΛΜΕ που όφειλε ως εκπρόσωπος των εργαζόμενων εκείνων που διαπλάθουν τη νέα γενιά να δώσει παράδειγμα θάρρους, αυταπάρνησης και αφοσίωσης στον κοινό σκοπό, την αντιμετώπιση της πανδημίας με διαφύλαξη παράλληλα της υγείας των μαθητών.
Και τι κάνει; Στάση εργασίας με την πρώτη ημέρα έναρξης των σχολείων για το 2022. Για να απαιτήσει όλα όσα χρειάζονται χρόνια να αλλάξουν άσχετα αν πολλά έχουν αλλάξει την τελευταία διετία και αυτό το ξεχνά όλως τυχαίως.
Ζητά τον εκπαιδευτικό παράδεισο εδώ και τώρα, με πρόφαση τα μέτρα για την πανδημία που δεν λαμβάνονται κατά τη γνώμη της. Από μικρότερα σε αριθμό τμήματα, αίθουσες επιπλέον, πλήθη καθαριστριών και άλλα πολλά. Άνθρωποι που δεν ήθελαν τηλεκπαίδευση, αλλά τώρα θέλουν τηλεκπαίδευση, άνθρωποι που ένα χρόνο πριν ήθελαν ανοιχτά σχολεία, αλλά τώρα θέλουν κλειστά - ημίκλειστα σχολεία. Και εφαρμόζουν την μόνη τακτική στην οποία είναι καλοί: Χρησιμοποιούν τα παιδιά ως πολιορκητικό κριό. Όπου μπορούν να επηρεάσουν οι «προοδευτικοί» του μεσαίωνα ωθούν σε καταλήψεις.
Κι ένα περίεργο πράγμα: Οι ανακοινώσεις - αιτήματα όλων των αριστερών αντιπολιτευόμενων οργανώσεων - ενώσεων στην Εκπαίδευση, ΟΛΜΕ, ΑΣΓΜΕ, Συντονιστικό Μαθητών Αθήνας πάνω - κάτω αναφέρουν τα ίδια πράγματα! Τα μεγάλα επαναστατικά πνεύματα απ΄ ό, τι φαίνεται συναντώνται! Όλα σχετίζονται με δυστυχώς με την προπολιτισμική «πολιτική» τους σκέψη, πλήρη φανατισμού και μισαλλοδοξίας: «Τα πάντα για να ρίξουμε την κυβέρνηση, να έλθουμε εμείς στα πράγματα»!
Αναρωτιέται κάποιος αν είναι δυνατόν να βρεθεί κοινός τόπος συνεννόησης με ανθρώπους που στον 21ο αιώνα σκέπτονται με όρους του τέλους του 18ου - αρχών 19ου αιώνα. Με κάθε τρόπο δυσφημίζουν το μεγάλο πλήθος εκπαιδευτικών που μέσα σε συνθήκες δύσκολες διδάσκουν, μορφώνουν και φροντίζουν την υγεία των μαθητών τους με αυταπάρνηση. Αλλά επιτέλους αυτό το μεγάλο πλήθος των εκπαιδευτικών οφείλει να αποτινάξει αυτό το «άχθος αρούρης» που εμποδίζει να φανεί το πραγματικό τους έργο και αντίθετα προβάλλει το τέλμα και την απαξίωση των σχολείων.
Τρόποι υπάρχουν. Χρειάζεται όμως και θάρρος, αλλά και διάθεση από την Πολιτεία να συγκρουστεί με τις σκοταδιστικές δυνάμεις, όχι στα λόγια, αλλά με πράξεις. Παράδειγμα: Στις καταλήψεις τώρα όπως και στις προηγούμενες, υποτίθεται ότι γίνεται μάθημα μέσω Webex. Έχει ελεγχθεί αν όλοι οι εκπαιδευτικοί των σχολείων όταν γυρίζουν σπίτι είναι συνεπείς με αυτό; Θα πει κάποιος: Πού να ψάχνεις τώρα; Θέλεις φασαρίες; Η διοίκηση δεν θέλει φασαρίες, αλλά αν χρειαστεί για το κοινό καλό θα τις υποστεί. Αυτό σημαίνει επιβολή του νόμου και άλμα στην εποχή μας, στον 21ο αιώνα.
Ο κ. Παναγιώτης Τσακρής είναι εκπαιδευτικός, πρώην διευθυντής στο Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και στο 2ο ΓΕΛ Ιλίου
