Κορυφαίος μουσικός ο Λεωνίδας Καβάκος, δεν περιορίστηκε στην τέχνη του, που είναι σπουδαία, αλλά, όπως πολλοί συνάδελφοί του ανά τον Κόσμο, θέλησε να οργανώσει μια συναυλία για το μαιευτήριο της Μαριούπολης, το οποίο βομβαρδίστηκε από τους Ρώσους. Κορυφαίοι στις ντροπιαστικές αντιδράσεις, συνδικαλιστές από συγκεκριμένη κρατική ορχήστρα, στην οποία απευθύνθηκε, αρνήθηκαν εν ψυχρώ. Η συναυλία θα γίνει, σε πείσμα όσων ασπάζονται κομματικές γραμμές και στηρίζουν χωρίς αιδώ τον Πούτιν. Τους συνδικαλιστές ποιος θα τους μαζέψει επιτέλους;
Ο (και ακαδημαϊκός πλέον) Λεωνίδας Καβάκος, πρότεινε σε κρατική ορχήστρα (από αυτές που πληρώνουμε με τους φόρους μας οι πολίτες) να συμπράξουν σε μια συναυλία, τα έσοδα της οποίας θα δίνονταν για την ανοικοδόμηση του μαιευτηρίου της Μαριούπολης. Οι μουσικοί της Ορχήστρας έκαναν μυστική ψηφοφορία και -ω του τραύματος και όχι του θαύματος- η πρόταση απορρίφθηκε.
Σημείωση πρώτη. Ο διεθνής βιολονίστας, δίνει συχνά και σιωπηρά την αμοιβή του από τις εμφανίσεις του με την Ορχήστρα, για να την ενισχύσει. Ούτε αυτό μέτρησε. Ούτε η σπαρακτική ιστορία με τον βομβαρδισμό του Μαιευτηρίου. Ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία (οι καλλιτέχνες είναι, συλλήβδην, «με τον άνθρωπο και την ειρήνη». Όχι εναντίον του εισβολέα, της Ρωσίας δηλαδή. Ούτε υπέρ της Ουκρανίας ξεκάθαρα. Αλλοίμονο!)
Τα επιχειρήματα, ήταν εντελώς να είχαμε να λέγαμε. Ναι, αναφέρθηκε, αλλά η Ουκρανία έχει πόλεμο. Όταν αυτός θα τελειώσει, πού ξέρουμε αν η Μαριούπολη θα είναι ουκρανική ή ρωσική; Επομένως, να δώσουμε συναυλία μόνο για να μαζευτούν τρόφιμα και φάρμακα. Όπως κάνουν όλοι. Να μη δοθεί μια «πολιτική συναυλία»… (ναι, ειπώθηκε και αυτό).
Από πότε οι καλλιτέχνες δεν θέλουν να πρωτοτυπήσουν, να είναι πρωτοπορία; Από τότε που η ελληνική κυβέρνηση δια στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη εξήγγειλε ότι η Ελλάδα αναλαμβάνει την ανοικοδόμηση του Μαιευτηρίου στη μαρτυρική πόλη. Εκεί κρύβεται το μυστικό. Οι μουσικοί των ορχηστρών μας, γενικά απρόθυμοι να συμπράξουν σε συναυλίες για την Ουκρανία, δεν θέλουν να φανεί ότι στηρίζουν μια κυβερνητική πρόταση. Σαν η κυβέρνηση να ήταν άλλου κράτους, εχθρικού προς τους Έλληνες.
Μέχρι στιγμής, λοιπόν, έχουμε τρία στα τρία. Η Συμφωνική του Δήμου Αθηναίων δεν παίζει τον ουκρανικό εθνικό ύμνο, οι χορωδοί της Λυρικής διαμαρτύρονται επειδή η παράσταση ξεκίνησε με ενός λεπτού σιγή για την Ουκρανία, η Ορχήστρα στην οποία απευθύνθηκε ο Καβάκος αρνήθηκε να παίξει για τη Μαριούπολη. Οι πληροφορίες θέλουν και άλλη ορχήστρα, κρατική στην ουσία της, να ακολουθεί την πρώτη. Να φανταστούμε πως εφεξής θα αποφασίζουν οι μουσικοί και οι σύλλογοί τους και για τα ρεπερτόρια; Και αφού αυτό (φυσικά) δεν γίνεται, πώς γίνεται να παρεμβαίνουν οι συνδικαλιστές εναντίον κάποιων εκδηλώσεων που, τουλάχιστον, θα ενίσχυαν το κοινωνικό προφίλ του φορέα;
Λογικές απαντήσεις δεν υπάρχουν. Ευτυχώς, ο Λεωνίδας Καβάκος οργανώνει τη συναυλία που ονειρεύτηκε, ξεπλένοντας την τιμή του καλλιτεχνικού κόσμου, ο οποίος δεν στάθηκε στο ύψος του.
Στις 14 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ο βιολονίστας και το Μέγαρο οργανώνουν συναυλία στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης για την υποστήριξη των θυμάτων του πολέμου στην Ουκρανία. Στη συναυλία θα λάβουν μέρος οι Βασίλης Βαρβαρέσος (πιάνο), Ηλίας Λιβιεράτος (βιόλα) και Τιμόθεος Γαβριηλίδης Πετρίν (τσέλο). Όλοι οι καλλιτέχνες συμμετέχουν αφιλοκερδώς.
Τα έσοδα θα διατεθούν υπέρ της ανοικοδόμησης του μαιευτηρίου της Μαριούπολης.
Το πρόγραμμα:
- Johannes Brahms
- Κουαρτέτο με πιάνο αρ. 3 σε ντο ελάσσονα, έργο 60
- Κουαρτέτο με πιάνο αρ. 1 σε σολ ελάσσονα, έργο 25
Τιμές εισιτηρίων
15 € (φοιτητές, νέοι έως 25 ετών, άνεργοι, ΑμεΑ, 65+, πολύτεκνοι) καθώς και από 20 έως 70 ευρώ.
Ας κρατήσουμε την χειρονομία του μαζί με τα λόγια του Διονύση Σαββόπουλου στο «Μουσικό Κουτί» με θέμα «Ένα τραγούδι για την Ουκρανία»:
"Τι μας φέρνει κοντά απόψε, στην εκπομπή του Νίκου (σ.σ. Πορτοκάλογλου), τόσους πολλούς, λες και ήτανε διαδήλωση; Κάποιος θυμός; Κάποια οργή; Όχι, μας φέρνει απλούστατα η συγκίνηση για τον πανέμορφο λαό της Ουκρανίας και για τη γενναία ηγεσία του. Ζητάμε να σταματήσει αυτός ο Αρμαγεδδών. Διότι όπως όλοι, αγαπούμε κι εμείς την ειρήνη, τον άνθρωπο... Και οφείλουμε σαν ενήλικες που είμαστε –και όχι σαν 'αιώνιοι έφηβοι', κλισέ που έχει καταντήσει εντελώς μπανάλ- σαν ενήλικοι λοιπόν, οφείλουμε, κάθε φορά, να κατονομάζουμε τον εκάστοτε βομβαρδιστή της ειρήνης, του ανθρώπου, των λαών.
Όσο για την ηγεσία του Κρεμλίνου, αποδείχτηκε εν τέλει, χωρίς να το ξέρει, σε τρομερή μάγισσα. Πώς τα κατάφερε και έκανε ένα λαό, τον ουκρανικό, ήρωα επικών διαστάσεων. Οι Ουκρανοί, όπως όλοι μας δηλαδή, κοίταζαν τη ζωούλα τους, τις δουλειές τους, την οικογένειά τους – και ξαφνικά απέκτησαν επική συνείδηση. Διότι μόνο με ψυχολογία έπους μπορείς να πας και να πεθάνεις γι' αυτά τα υψηλά πράγματα, που όμως είναι και πολύ απτά, και λέγονται πατρίδα, ελευθερία, δημοκρατία. Καλή είναι η ευημερία, καλή είναι και η σχετική ξεγνοιασιά της. Αλλά φαίνεται πως την κρίσιμη στιγμή ο δρόμος που σώζει τον κόσμο είναι πάντα ο ίδιος και είναι ένας: η θυσία.
Η Ουκρανία τώρα υποφέρει για όλους μας. Μην σιωπήσετε. Ακολουθήστε το δρόμο της καρδιάς σας. Βοηθήστε όπως μπορεί ο καθένας τους Ουκρανούς. Είναι το δικό τους θυσιασμένο αίμα τώρα που έρχεται να σώσει αυτό που κανένας, ποτέ, κανένας ολοκληρωτισμός δεν θα καταφέρει να νικήσει: το μεγαλείο της ζωής. Προσκυνώ την Ουκρανία, σκύβω το κεφάλι και ψέλνω μαζί της...".
