Εβερεστ (8.848 μ.) Νεπάλ, Ελμπρούς (5.642 μ.) Ρωσία, Κιλιμάντζαρο (5.895 μ.) Τανζανία, Ντενάλι (6.190 μ.) Αλάσκα, Κάρστενς (4.884 μ.) Παπούα, Ακονγκάκουα (6.192 μ.) Αργεντινή, Ορος Βίνσεν (4.892 μ.) Ανταρκτική. Σίγουρα καταλάβατε ότι πρόκειται για μεγάλα βουνά. Αυτό που δεν ξέρετε, όμως, είναι ότι πρόκειται για τα μεγαλύτερα βουνά των επτά ηπείρων της Γης.
Ανήκουν μάλιστα στο πρόγραμμα 7 Summits και πρόκειται για κορυφαίο ορειβατικό επίτευγμα της Χριστίνας Φλαμπούρη, καθώς είναι η πρώτη Ελληνίδα που το καταφέρνει και ανήκει πλέον στο πάνθεον της παγκόσμιας ορειβατικής κοινότητας. Το έχουν επιτύχει 400 ορειβάτες σε όλο τον κόσμο, εκ των οποίων μόνο 70 γυναίκες. Ομως οι επιτυχίες της δεν σταματούν εδώ. Είναι η μοναδική στην Ελλάδα που μέσα σε 6 ημέρες ανέβηκε δύο φορές πάνω από τα 8.000 μ. (Λότσε 8.516 μ. και Εβερεστ 8.848 μ.), καθώς ορειβατικά είναι «απάνθρωπο» να ανεβαίνεις σε τέτοια υψόμετρα τόσο σύντομα.
Επίσης εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι μόλις τον προηγούμενο Ιανουάριο βρέθηκε στην Ανταρκτική για να ανέβει στο Ορος Βίνσεν (4.892 μ., την τελευταία της κορυφή από το 7 Summits) και «πετάχτηκε» στον Νότιο Πόλο διασχίζοντας με ορειβατικά σκι 111 χιλιόμετρα σε θερμοκρασίες από -10 έως -40 C και έλκοντας το έλκηθρό της βάρους 50 περίπου κιλών! Κανονικά θα έπρεπε να σταματήσω εδώ, να κατεβάσω το «στυλό» και έκθαμβος να ονειροπολήσω... Ομως έχουν ενδιαφέρον αυτά που μας είπε η ίδια.
«Εχετε αναρωτηθεί πώς είναι η θέα από τα 8.500 μέτρα; Νιώθεις σαν Θεός, αλλά ταυτόχρονα και σαν μυρμήγκι!», λέει η Χριστίνα και τα μάτια της λάμπουν. Ομως δεν αγαπούσε πάντα τα βουνά. Η Χριστίνα Φλαμπούρη μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν μια ιστιοπλόος που χαιρόταν τον ήλιο και την ελληνική θάλασσα, όπως χιλιάδες άλλες γυναίκες. Ομως κάποια στιγμή τής έκαναν δώρο την εγγραφή στον ορειβατικό σύλλογο του ΕΟΣ Αχαρνών προκειμένου να ξεπεράσει τον φόβο της με το ύψος. Αυτό ήταν! «Το βουνό μού άλλαξε τη ζωή. Βλέπω πλέον κάθε μέρα στόχους, στη δουλειά, στις ανθρώπινες σχέσεις, γενικά στην καθημερινότητα και για να τα καταφέρω, συγκεντρώνομαι και προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις». Και συνεχίζει: «Ενα όμως από τα σημαντικότερα που αποκόμισα, ειδικά από το 7 Summits Project, ήταν ότι ταξίδεψα πολύ και είδα εικόνες που μόνο στα ντοκιμαντέρ του National Geographic έβλεπα. Ισως μάλιστα η μεγαλύτερη προίκα μου είναι ότι γνώρισα ντόπιους, ανθρώπους που θεωρούν αυτά τα βουνά σπίτι τους. Ετσι, βαθιά μέσα μου κρατάω και τη γνωριμία με έναν παππού μιας φυλής στην Παπούα, όπου οι άνθρωποι ακόμα κυκλοφορούν γυμνοί. Ηξερα ότι η φυλή του βάζει ένα παράξενο κόκαλο στην μύτη, αλλά χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα λόγω γλώσσας να επικοινωνήσουμε, προσπαθούσα να του ζητήσω μια χάρη. Σύντομα, με νοήματα μου λέει ''περίμενε'' και χάνεται μέσα στην καλύβα του. Σε λίγο βγαίνει και φραπ με μία κίνηση περνάει το κόκαλο στη μύτη του! Επίσης με συνεπαίρνει η αγάπη που εισέπραξα και εισπράττω από τα παιδιά. Ακόμα και τώρα που έχω γυρίσει και με αγκαλιάζουν με θαυμασμό, νιώθω ότι έβαλα ένα λιθαράκι και στη δική τους ψυχή, να μην εγκαταλείπουν ποτέ τα όνειρά τους!».
Τι συνέβη στην καθημερινότητά της; «Σίγουρα άλλαξε. Βασικά οι προπονήσεις μου έγιναν πιο σκληρές και πολύ πιο συχνές, καθώς δεν μπορούσα να ανέβω σε μεγάλα υψόμετρα. Τελικά έκανα μεγάλο άλμα στη φυσική μου κατάσταση, αλλά για να το πετύχω αυτό, ξύπναγα πλέον 2 ώρες νωρίτερα πριν από τη δουλειά, ενώ το βράδυ έκανα πάλι προπόνηση. Ειδικά πριν από το Εβερεστ ήμουν στρατιωτάκι στο πρόγραμμά μου! Οσο για τη διατροφή, εκεί ήμουν λίγο πιο χαλαρή, καθώς μου αρέσουν πολύ τα γλυκά» (γέλια). «Ομως πρόσεχα να τρώω πολύ πρωτεΐνη, να λαμβάνω σίδηρο ένα μήνα πριν από κάθε μεγάλο βουνό και τελικά φρόντιζα να παχαίνω λίγο πριν από κάθε αποστολή, καθώς υπήρχε ο κίνδυνος ο οργανισμός αν δεν έχει λίπος να καταναλώσει, να κανιβαλίσει μυϊκό ιστό. Οπότε το φαγητό το χαιρόμουν λίγο παραπάνω. Εδώ όμως θα ήθελα να πω κι ένα μεγάλο ''ευχαριστώ'' στον άνθρωπό μου, τον Νίκο, ο οποίος χωρίς να έχει καμία σχέση με το βουνό (αθλητής ιστιοπλόος), με στήριξε σε κάθε τομέα, ξύπναγε μαζί μου για να κάνουμε μαζί τις προπονήσεις, ενώ με ακολούθησε και σε ένα βουνό, στο Ακονγκάκουα (6.192 μ.) της Αργεντινής. ''Ηθελα να δω τι είναι αυτό που ερωτεύτηκες τόσο πολύ'', μου είπε. Κι ενώ εγώ εκεί πάνω νόμιζα ότι πάει, θα με χωρίσει, γυρνάει και μου λέει, ''ok, το είδα, κατάλαβα, αλλά εγώ δεν θα ξαναπάω ποτέ σε τόπο όπου δεν έχει οξυγόνο''».
Επικίνδυνα μονοπάτια
Υπάρχει όμως και η σκληρή πλευρά αυτών των βουνών, όπως είναι τα ατυχήματα και οι θάνατοι. «Οσο βρισκόμουν στο Base Camp (κατασκήνωση βάσης) του Εβερεστ, για περίπου 2 μήνες άκουγα συνέχεια τέτοιες ιστορίες για θανάτους, για ατυχήματα, για εξαφανίσεις πάνω στα βουνά, και ένιωσα ότι όλο αυτό με βάραινε. Προσπάθησα να σκέφτομαι θετικά και να συγκεντρωθώ στον στόχο μου, που ήταν το Εβερεστ. Αλλά λόγω της μεγάλης αναμονής και του κρύου, είχα αρχίσει να νιώθω αδύναμη. Τότε μαθαίνω ότι ένας Ελληνας ορειβάτης, ο Αντώνης Συκάρης, θα προσπαθήσει να ανέβει στο Λότσε (8.516 μ., γειτονικό βουνό του Εβερεστ). Γνωριστήκαμε και ενώ με προέτρεψε να το σκεφθώ καλύτερα μήπως έτσι ρισκάρω τον αρχικό μου στόχο, αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε μαζί. Αυτός με πρόσεχε και με συμβούλευε με τον εξοπλισμό κ.λπ., εγώ τον πρόσεχα λέγοντάς του ''βάλε αντηλιακό, κρέμα για τα χείλη..'', γυναικεία πράματα (γέλια)».
«Το Λότσε τελικά ήταν πιο δύσκολο από το Εβερεστ, αλλά το ότι στην ομάδα ήμουν η μοναδική γυναίκα υπήρχαν στιγμές που εκεί πάνω ένιωθα σαν ποπ σταρ που όλοι την προσέχουν. Ομως, στο Λότσε ήταν και η πρώτη μου συνάντηση με νεκρό. Περίπου 5 μέτρα πριν από την κορυφή, είδα έναν τύπο, ο οποίος φορούσε ακριβώς την ίδια στολή μ' εμένα, να κάθεται και ν' αγναντεύει. Οταν τον πλησίασα, όμως, φάνηκε ότι ήταν νεκρός εδώ και κάποιες μέρες, ίσως εβδομάδες, αλλά τελικά ήταν εκεί παγωμένος 10 χρόνια! Κατέβαινε και κάθισε να πάρει μια ανάσα, αλλά δεν σηκώθηκε ποτέ. Επαθα σοκ κι άρχισα να κλαίω. Η όρασή μου θόλωσε και τα δάκρυά μου ένιωθα ότι αμέσως πάγωναν. Προσπάθησα να μη χάσω το μυαλό μου και συγκεντρώθηκα στα επίπονα τελευταία μέτρα, ενώ στην επιστροφή, προσπάθησα να τον αποφύγω και σύρθηκα πάνω σε κάτι βράχια, σκίζοντας σε κάποια σημεία τη στολή μου. Υστερα απ' αυτή τη συνάντηση, όταν έφτασα στην κατασκήνωση περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για το Εβερεστ, υπήρχαν στιγμές που χανόμουν, σαν όλα να κινούνταν γύρω μου σε αργή κίνηση, και δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Επιστράτευσα όση δύναμη είχα για να συνεχίσω και να ξεπεράσω την ύπαρξη των νεκρών, συνειδητοποιώντας πόσο λεπτή είναι εδώ πάνω η γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου. Τελικά ανέβηκα στο Εβερεστ, ενώ την επομένη μέρα ακολούθησαν ακόμα δύο Ελληνίδες, η Βανέσσα Αρχοντίδου και η Αλίκη Αναστασοπούλου»!
Στην Ανταρκτική: Η 7η πύλη του ουρανού
Υπήρξαν όμως κάποιες δύσκολες στιγμές, όπου έπρεπε να επιστρατεύσει όλο της το θάρρος για να συνεχίσει. «Οταν ηρεμείς, τελικά ταξινομείς διαφορετικά τις δύσκολες-επικίνδυνες στιγμές. Ισως η πιο δύσκολη στιγμή μου ήταν στην Ανταρκτική, όπου με την ομάδα μου κατευθυνόμασταν για να κατακτήσουμε το Ορος Βίνσεν (8.492 μ.). Ομως, ο πολύ δυνατός αέρας έκανε ακόμα πιο έντονο το τσουχτερό κρύο και ήδη οι άλλες ομάδες που θα επιχειρούσαν είχαν εγκαταλείψει. Εγώ ένιωθα πολύ δυνατή, ήμασταν κοντά, είχα σφίξει τα δόντια και σκεφτόμουν ότι περίπου σε 1,5 ώρα θα έχω πετύχει και το 7ο βουνό του 7 Summits Project».
«Τότε ξαφνικά η ομάδα σταμάτησε και η απόφαση ήταν να γυρίσουμε πίσω, καθώς κάποιοι από τους συντρόφους μου ήταν στα όρια της εξάντλησης και σχεδόν με κρυοπαγήματα. Εγώ, από την αδρεναλίνη της στιγμής, δεν μπορούσα να σκεφθώ καθαρά και άρχισα να τους πιέζω, αλλά αυτοί ανένδοτοι επέμεναν να γυρίσουμε. Μέχρι που σκέφθηκα να συνεχίσω μόνη μου καθώς τα δελτία πρόγνωσης έλεγαν για επιδείνωση του καιρού, οπότε θα έχανα οριστικά το βουνό. Τελικά, ευτυχώς, τους ακολούθησα στην επιστροφή, όπου το μυαλό μου καθάρισε, κατάλαβα και τους ζήτησα συγγνώμη. Την επομένη αργήσαμε να σηκωθούμε, οι υπόλοιπες ομάδες είχαν ήδη φύγει, αλλά ο καιρός προς μεγάλη μας έκπληξη ήταν απίστευτα καλός και με άπνοια! Ηταν η τελευταία μας ευκαιρία και σχεδόν με μια ματιά αποφασίσαμε να το επιχειρήσουμε μήπως και προλάβουμε το άνοιγμα, και… επιτυχία!».
«Αλλά και στον Κούμπου (παγετώνας στη βάση του Εβερεστ, το πιο επικίνδυνο «μονοπάτι» του κόσμου), ενώ σκαρφαλώναμε σε όγκους πάγου στο μέγεθος πολυώροφου κτιρίου, ξαφνικά 3-4 μέτρα δεξιά μου ανοίγει ο πάγος και αποκολλάται ένα κομμάτι στο μέγεθος αυτοκινήτου και σκάει με πάταγο μερικές δεκάδες μέτρα χαμηλότερα. Μόνο που δεν τσίριξα, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κανένας άλλος δεν έδειξε να ταράζεται, σαν να ήταν κάτι συνηθισμένο! Το ίδιο συνέβαινε και με τις χιονοστιβάδες. Κάθε φορά που ακουγόταν το φοβερό μουγκρητό τους, πεταγόμουν έξω, αλλά όλοι συνέχιζαν σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τελικά, κι εγώ κάποια στιγμή εξοικειώθηκα και όταν τις άκουγα, ούτε το βλέμμα μου δεν έστρεφα. Αλλά και αυτή η χαλάρωση κρύβει κινδύνους, όπως συνέβη στην Παπούα, όπου σε ένα φαινομενικά ασφαλές σημείο γλίστρησα με τα μούτρα σε ένα βράχο, όπου ευτυχώς με προφύλαξαν η κάμερα και το κράνος, αφού αυτά βρήκαν πρώτα και μετά το πρόσωπό μου. Ομως, παρ' όλα αυτά, όταν με ρωτάνε, δεν νιώθω τρομερά έμπειρη ορειβάτης. Ημουν επίμονη, απόλυτα συγκεντρωμένη στον στόχο, στην προπόνηση, όμως και τυχερή, καθώς σε κρίσιμα σημεία βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι δίπλα μου και με βοήθησαν. Αυτό λέω συνέχεια, ότι αφού μπορώ εγώ, γιατί να μην μπορείς εσύ ή ο δίπλα; Ολα στο μυαλό είναι!».
Ο Χίλαρι είχε πει: «Δεν χρειάζεται να είσαι εξωπραγματικός ήρωας, χρειάζεται να είσαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, να βάζεις υψηλούς στόχους και να δουλεύεις πολύ σκληρά και με πάθος για να τα καταφέρεις». Αυτό τελικά έκανε η Χριστίνα και έγραψε ιστορία. Πίστεψε στον εαυτό της, όταν ακόμα και οι δάσκαλοί της στο βουνό την απαξίωναν ξεχνώντας κάτι βασικό. Οτι δεν σε πάνε τα πόδια και το κορμί ψηλά, αλλά η ψυχή, και η Χριστίνα είχε μπόλικη!
Κείμενο: Κώστας Κατσιγιάννης
* Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της 29ης Φεβρουαρίου
