Ψυχραιμία κύριοι. Κάποιες Νεοδημοκρατικές αντιδράσεις στην (διόλου βαρυσήμαντη και μάλλον ανιαρή) συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην «Εφημερίδα των Συντακτών», μου θύμισαν την παροιμία «έριξε ένας τρελός μα πέτρα στο πηγάδι κι έπεσαν τριάντα γνωστικοί να την βγάλουν». Ναι, πράγματι είπε ότι «δεν αρκεί ή απλή εναλλαγή στην εξουσία», αλλά σιγά το μπολσεβίκικο σύνθημα που μόλις ακούστηκε συντάραξε συθέμελα το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι. Μια συνηθισμένη φρασούλα είναι, που την έχουν τιμήσει τόσοι και τόσοι υποψήφιοι πρωθυπουργοί, διατυπωμένη σε χίλιες διαφορετικές παραλλαγές. Σιγά τα ωά.
Κάθε υποψήφιος αρχηγός του κράτους που στοχεύει την κορυφή, αυτά λέει. Ότι δεν έρχεται για να κάνει τα ίδια με τους προηγούμενους, ούτε να διαχειριστεί την υπάρχουσα κατάσταση. Όλοι υπόσχονται να αλλάξουν συθέμελα το σύστημα, να το διορθώσουν εκ βαθέων, να το μετασχηματίσουν δομικά και άλλα βερμπαλιστικά τοιαύτα. Και στο τέλος δεν αλλάζουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Βάζουν έναν σοβά πάνω στις ρωγμές των προηγούμενων, ψευτοδιορθώνουν πέντε πράγματα που μπορούν, αφήνουν παραδίπλα τις δικές τους κακοτεχνίες για κληροδότημα στους επόμενους, κάνουν την καθημερινή τους διαχειρισούλα, έχουν τις σκόρπιες επιτυχίες τους, τρώνε σε δυο-τρεις τομείς τα μούτρα τους, ευτυχούν σε κάποιους άλλους… έτσι προχωρά το πράγμα από τετραετία σε τετραετία, ελπίζοντας ότι η συνολική καμπύλη να είναι ανοδική κι όχι καθοδική.
Επί αυτών, λοιπόν, που είπε ο Αλέξης και επί των αντιδράσεων που ακολούθησαν, εγώ ένα αξίωμα έχω να υπενθυμίσω και παρακαλώ να ληφθεί υπ’ όψη αρμοδίως. Ο μέσος, μετριοπαθής κεντρώος πολίτης και ψηφοφόρος, δεν θέλει μεγάλες και βαρύγδουπες κουβέντες, μήτε θετικές, μήτε αρνητικές. Θέλει ήρεμη σταθερή πρόοδο χωρίς μεγάλα ρίσκα και χωρίς παντοειδείς βιαιότητες, ένθεν κακείθεν. Όσο απεχθάνεται την εικόνα του εξαγριωμένου κατεδαφιστή που επελαύνει κατά πάνω του, άλλο τόσο ενοχλείται από μια αντίπαλη τερατολογία που δημιουργεί μπαμπούλες και τους κραδαίνει μπροστά στα μάτια του. Χρειάζεται μέτρο και αλήθεια στην αντιπαράθεση. Και μάλιστα, όσο πιο έξαλλη θα γίνεται η ΣΥΡΙΖΑική επίθεση, τόσο πιο εστιασμένη στο μέτρο και στον ρεαλισμό πρέπει να παραμένει η Νεοδημοκρατική απάντηση.
«Υποτιμάς τον Τσίπρα και τις προθέσεις του» θα πείτε. «Βλακείες», ανταπαντώ, «απλώς προσπαθώ να κρατήσω παλάντζα και ο νοών νοείτω». Απέναντι στα ΣΥΡΙΖΑικά τοξικο-βιτριολικά «είστε μια αυταρχική ακροδεξιά χούντα», η ΝΔ δεν μπορεί να καταφεύγει στο «είστε Σταλινικοί κατσαπλιάδες με κονσερβοκούτια στα χέρια». Και στην κατηγορία (που κάποιοι ανόητοι σέρβιραν οικειοθελώς στο πιάτο του Αλέξη) «παρακολουθούσατε τον Ανδρουλάκη, άρα είστε καθεστώς», η πειστική απάντηση δεν μπορεί είναι «εσείς σχεδιάζετε να γίνετε καθεστώς, διότι στις συνεντεύξεις σας αρνείστε την απλή εναλλαγή στην εξουσία». Δεν είναι ισοβαρή αυτά τα δυο, πώς να το κάνουμε;
Συμπαθάτε με, αλλά όποιος σήμερα παροτρύνει (εμμέσως ή αμέσως) τον Μητσοτάκη να πάει σε εκλογές με υπόγειο σύνθημα «έρχονται οι κομμουνιστές που θα μας πάρουν την κατσίκα και να μας κλείσουν στα Γκουλάγκ», τον εξωθεί στην περιχαράκωση σ’ έναν χώρο που δεν διαθέτει από μόνος του τη δύναμη να τον ξανακάνει πρωθυπουργό. Το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» που είχε και μια σαφή διάσταση υπεράσπισης των δημοκρατικών θεσμών, δεν υπάρχει πια όπως το ξέραμε το ‘19. Σε ορισμένα σημεία του έχει διαρραγεί, σε άλλα έχει φυσιολογικά μετασχηματιστεί. Άλλη η κοινωνία του 2018-19 κι άλλη του 2022-23.
«Μα ο Τσίπρας λέει ευθέως ότι θα επέμβει στη δικαιοσύνη, στα ΜΜΕ, στην ΕΥΠ, στις ανεξάρτητες αρχές και στους ελεγκτικούς μηχανισμούς» θα αντιτείνετε. «Και σ’ αυτά προστίθενται οι ‘’αρμοί της εξουσίας’’, η δεύτερη φορά του Πολάκη που ‘’θα ναι αλλιώς’’, τα παλιότερα ‘’πήραμε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία’’, οι ‘’σχολές των δικαστών’’ και τα ‘’μια τουλάχιστον συστημική τράπεζα θα κρατικοποιηθεί’’. Όλα αυτά συνδυασμένα, δεν συνιστούν αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής μας πορείας, απόπειρα αλλαγής του πολιτεύματος; Δεν υποδηλώνουν πρόθεση αλλαγής του Συντάγματος, επιβολής αυταρχικού καθεστώτος, αλλοίωσης του δημοκρατικού μας συστήματος;»
Ε καλά, ας μην το τραβάμε απ’ τα μαλλιά, γιατί παίζουμε το παιχνιδάκι του Αλέξη. Εδώ δεν μπορεί να βρει πέντε καινούριους ανθρώπους να παρουσιάσει ως ομάδα μάχης, το πολίτευμα θα κατεδαφίσει; Εδώ απέτυχε να το κάνει, όταν αφελές 60% του «ΟΧΙ» του είχε δώσει εν λευκώ την άδεια. Τώρα θα το γκρεμίσει με τον Τζουμάκα, την Μαριλίζα και τον Ηλιόπουλο; Συμπαθάτε με, αλλά δεν υπάρχει κανένα ΣΥΡΙΖΑικό προσκλητήριο για Οκτωβριανή επανάσταση. Μια υστερική προσπάθεια να βρίσκονται κάθε μέρα στην επικαιρότητα υπάρχει, μια κυνική εκμετάλλευση ευκαιριών που τις τραβάνε απ’ τα μαλλιά, μια εκ νέου επιστράτευση χυδαίων trolls του διαδικτύου και μια Κατινίστικη εκδικητική μανία γι αυτό που έχασαν. Κι έπειτα, τι δηλαδή θα του επιτρέπαμε του Αλέξη να δηλώσει ότι θ’ αλλάξει, δίχως να του καταλογίσουμε πρόθεση αλλοίωσης του πολιτεύματος; Την επίπλωση στο Μαξίμου; Ελάτε τώρα, κάτι πρέπει να πει κι αυτός, ειδικά στους δικούς του. Με τρόπο που δεν θα τρομάξει τους υπόλοιπους.
Και το «δεν αρκεί η απλή εναλλαγή» σ’ αυτά τα όρια κινείται. Το διαβάζει ο άλλος και το προσπερνά ως προεκλογική κοινοτοπία. Ως μπούρδα που επιβάλλεται να ακουστεί. Εκτός κι αν έρθει η τρομολαγνική ανάλυση της από δω μεριάς και προσδώσει στη φρασούλα ιδιότητες μπαμπούλα. Οπότε μετατρέπει και αυτόν που το εκστόμισε σε πολιτικό που λέει κάτι το τρομερό, άρα πολιτικό άξιο της προσοχής μας. Ας προσγειωθούμε το λοιπόν. Οι υπερβολές και οι υπερμεγεθύνσεις ευνοούν αυτόν που δεν έχει πολιτική πρόταση, ενώ παράλληλα ενοχλούν θανάσιμα τον κανονικό άνθρωπο. Τον βάζουν στην υποψία ότι αυτός που προσπαθεί με το ζόρι ν’ αναδείξει κάτι έλασσον σε μείζον, προσπαθεί να κρύψει κάτι που προεξέχει από την δική του καμπούρα.
Ο Μητσοτάκης έχει όπλα. Μέσα σε παγκόσμια θύελλα μοιράζει δέκα (εκεί που οι άλλοι μοίραζαν μισό) με την οικονομία που έχει φτιάξει να γεννοβολά αυτομάτως άλλα είκοσι. Το χει συνειδητοποιήσει κανείς αυτό; Επίσης, όποιος πει ότι ο Αλέξης είναι ικανότερος του Κυριάκου να αντιμετωπίσει τον φρενιασμένο Ερντογάν, προκαλεί γενικό γέλιο. Έχει κι έναν Πιερρακάκη που κάνει θαύματα. Θα τα αφήσει αυτά ο Μητσοτάκης και θα πάει σε εκλογές με τον Σταλινικό μπαμπούλα ως όπλο; Ψυχραιμία κύριοι.
