Όλοι γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος έχει την τάση να ανήκει κάπου. Αυτός είναι ο λόγος που γεμίζουν κατά καιρούς τα γήπεδα, οι εκκλησίες, τα κόμματα. Ο χώρος που θέλεις να ενταχθείς, είναι φυσικό να επιθυμείς να είναι δυνατός, καινοτόμος, χαρισματικός, πρωτοπόρος.
Αυτή η αυτονόητη παραδοχή, είναι αρκετή για να κατανοήσουμε, για ποιο λόγο ένας έφηβος εντάσσεται και λειτουργεί ως ένα μέλος συμμορίας στο σχολείο και όχι σε κάποιο άλλο φορέα - ομάδα. Οι επιλογές που έχει για να ανήκει κάπου – πριν ενταχθεί στη συμμορία - είναι πολύ συγκεκριμένες και παράλληλα φαντάζουν αποκρουστικές στο εφηβικό βλέμμα του.
Στην οικογένεια οι γονείς του είναι συνήθως απόντες μέσα στο ναρκισσιστικό τους κουκούλι, κυνηγώντας τον χρόνο, την καριέρα, το χρήμα. Στο σχολείο είναι σαν να μπαίνει σε μια χρονομηχανή, που τον μεταφέρει στις δεκαετίες 80-90, ενώ ο ίδιος τρέχει προς την τεχνική νοημοσύνη. Στα κόμματα βλέπει τη ‘’επαναστατικότητα’’ τους να ξεψυχά στο τελείωμα κάποιας πορείας, που η μοναδική της επιτυχία είναι η κυκλοφοριακή συμφόρεση. Δε συζητάμε για την εκκλησία, όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της ασχολείται με μασκαράδες και άρνηση των προγαμιαίων σχέσεων.
Τι μένει; Το γήπεδο. Εκεί μπορεί να ενταχθεί σε μια ομάδα – συμμορία, να αισθάνεται δυνατός, να εκτονώνει την επιθετικότητα του και ταυτόχρονα να απολαμβάνει ασυλία για τα αποτελέσματα της επιθετικότητα σου κρυμμένος μέσα στην ανωνυμία του πλήθους. Αλλά δυστυχώς στο γήπεδο υπάρχει ένα πρόβλημα : είναι μόνο μια φορά τη βδομάδα. Ο ίδιος όμως χρειάζεται κάτι καθημερινά για να δράσει, να εκφραστεί και να εκτονώσει την ενέργεια του.
Τι πιο φυσικό από το να μεταφέρει αυτό το μοντέλο στην καθημερινότητα του, εκεί που αναγκαστικά βρίσκεται (αν και βαριέται) δηλαδή στο σχολείο. Η συμμορία στο σχολείο είναι η λύση! Εκεί προτιμά να βρίσκει δύναμη και εξουσία, από το να ‘’υποτάσσεται’’ στην εξουσία του εκπαιδευτικού, ο οποίος νομίζει ότι η python είναι μάρκα αυτοκινήτου.
Είναι θέμα ταχύτητας. Μπορεί στο σχολείο να χρειάζεται χρόνια για να γίνει αξιολόγηση στους εκπαιδευτικούς, στη συμμορία όμως η αξιολόγηση γίνεται σχεδόν αυτόματα για την ανάδειξη του αρχηγού (ο συνδικαλισμός ως γνωστόν δεν υφίσταται στις συμμορίες).
Όταν η τεχνολογία, η καινοτομία και η συμπύκνωση της γνώσης δεν μπορούν να εκφραστούν από το ίδιο το σχολείο, για να βρουν διέξοδο οι νέοι στην αστείρευτη και χειμαρρώδη ενέργεια τους, τότε δημιουργούν οι ίδιοι τον δικό τους φορέα – συμμορία, που τους επιτρέπει να εκφράσουν τον θυμό τους.
Δε συναγωνίζονται δηλαδή τα σχολεία μεταξύ τους για την πρόοδο, παρά μόνον οι συμμορίες μεταξύ τους για την παραγωγή βίας.
Η συμμορία του σχολείου είναι με άλλα λόγια μια start-up βίας και δυστυχώς τα funds που τη ‘’ χρηματοδοτούν’’ είναι η οικογένεια, το σχολείο, η πολιτεία.
Μια είναι η αντιμετώπιση : αλλάξτε τη ‘’χρηματοδότηση’’.
* Ο Σταύρος Κεβόπουλος είναι Ψυχολόγος
