Αίγλη είναι η λάμψη, η ακτινοβολία, το φως που εκπέμπει κάποιος και ο τρόπος με τον οποίο επιδρά στους άλλους.
Αίγλη έχουν ορισμένα επαγγέλματα, κάποια πρόσωπα προσδίδουν αίγλη στους χώρους στους οποίους κινούνται, άλλοι διατηρούν την αίγλη τους και αφού περάσουν τα χρόνια.
Η αίγλη συντηρείται, αν φροντίζει κανείς να καλλιεργεί τις δεξιότητές του, τα χαρίσματά του, αν βελτιώνει το χαρακτήρα του, επιδιώκει να είναι προσηνής, ευγενικός, ευπροσήγορος. Η αίγλη, όμως, χάνεται, γιατί οι άνθρωποι μεγαλώνουν, κουράζονται, τα σώματα αρρωσταίνουν, φθείρονται και ο περίγυρος ξεχνά την παλιά τους δόξα.
Υπάρχουν, ωστόσο, προσωπικότητες που βρίσκουν τη χαμένη τους αίγλη ύστερα από χρόνια που πέρασαν στην αφάνεια. Αυτό το επιτυγχάνουν, γιατί οι καιροί αλλάζουν, αλλά τα πρόσωπα που έλαμψαν μια εποχή έχουν να πουν κάτι και σε μια άλλη.
Η αίγλη συνοδεύει ως φήμη ανθρώπους, πράγματα, πολιτισμούς ολόκληρους. Δε σβήνει με τη δύση τους. Τα σπουδαία έργα του μινωικού πολιτισμού, για παράδειγμα, έχουν την αίγλη τους χιλιάδες χρόνια μετά.
Η αίγλη έχει συνώνυμα τη λάμψη, το γόητρο, τη γοητεία, το πρεστίζ, το μεγαλείο, τη δόξα και το γκλάμορ. Όλα φωτεινά και λαμπερά.
Πιθανόν η αίγλη μπαίνει ορμητικά στο λεξιλογικό πλούτο της ελληνικής από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα *aig-, που σημαίνει ορμώ ή την *?σγλα, που μας δίνει το απαρέμφατο γελ?ν. Εξάλλου ο θεός Απόλλων, θεός του φωτός είχε τα επίθετα Α?γλάτας και ?σγελάτας, ήταν φεγγοβόλος και αστραφτερός. Άρα η αίγλη είναι και γελαστή.
Η Αίγλη είναι όνομα γυναικείο, γεμάτο χαρά και ομορφιά και έρχεται από τη μυθολογία, γιατί με το όνομα αυτό αναφέρονται αρκετές Νύμφες, μια από τις οποίες ήταν αγαπημένη του Θησέα, που τον έκανε να ξεχάσει και να εγκαταλείψει την Αριάδνη.
Α?γλη ήταν το φως του ήλιου, η ακτινοβολία, η λάμψη, η λαμπρότητα. Ήταν ακόμη το φως της μέρας, η λεγόμενη λευκή α?γλη. Ακόμη, το να γεννηθεί κανείς ήταν το ε?ς α?γλην μολε?ν, το να έλθει με άλλα λόγια στο φως της μέρας. Μετά η λέξη περιέγραφε τη γυαλάδα και τη στιλπνότητα.
Ο εκτυφλωτικός λεγόταν α?γλήεις και ο ολόλαμπρος παναιγλήεις. Όταν είχαμε, όμως, ένα φως που στριφογύριζε ή το έβλεπε κανείς από όλες τις πλευρές κάναμε λόγο για τον στρέπταιγλον, ο οποίος στρέφει το φως παντού, το περιδινίζει.
Αντώνυμα της αίγλης το σκοτάδι και η αφάνεια.
