Ο σπίλος του αίματος, μια μικρή κηλίδα από αίμα, ο σπίλος της σελήνης στον ουρανό, η κουκκίδα του φεγγαριού, όπως το αντικρίζουμε από μακριά, σπίλος παρανομίας, μια άνομη πράξη, που μιαίνει, μολύνει, αλλοιώνει την εικόνα αυτού που την κάνει.
? σπίλος χρησιμοποιείται πρώτη φορά από τον γιατρό της αρχαιότητας, Ιπποκράτη από την Κω. Αρχικά δήλωνε ένα στίγμα πάνω στο δέρμα, την γνωστή μας ελιά. Συνδέθηκε ετυμολογικά με το ουσιαστικό πίνος, τον ρύπο, την απλυσιά, που συναντά κανείς σε ρούχα, στο δέρμα ή στο μη κατεργασμένο μαλλί.
Σήμερα κυριολεκτικά κάνουμε λόγο μόνο για σπίλους, σημάδια στο στο σώμα μας. Η λέξη, όμως, πολύ γρήγορα απέκτησε μεταφορικό περιεχόμενο και με αυτό την συναντάμε. Σπίλος θεωρείται ό, τι αλλοιώνει την ηθική μας εικόνα. Άσπιλος, συνεπώς, είναι ο αμόλυντος, που δεν έχει σπιλώσει, λερώσει το συνειδησιακό του μητρώο με κάποια αταξία. Άσπιλη χαρακτηρίζεται η Παναγία στην ευχή του Αποδείπνου, αλλά και ο Χριστός, πρόσωπα αγνά και ηθικά εξαιρετικά καθαρά.
Και για να έλθουμε στα μικρά, ταπεινά και καθημερινά δικά μας. Στον καθημερινό μας βίο ορισμένοι κάνουν καριέρα σπιλώνοντας την υπόληψη άλλων, ντροπιάζοντας με συκοφαντίες το όνομα και την τιμή συμπολιτών τους.
Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε ολοένα και πιο συχνά σπίλωση στα μνημεία, κομμένα κεφάλια, λερωμένα πρόσωπα, μουντζουρωμένα μάρμαρα. Λες και αυτό το σπίλωμα, το βρόμισμα, αλλοιώνει τους ανθρώπους που εικονίζονται. Μάλλον αποδεικνύει τον σπίλο, την ρυπαρότητα των θυτών.
Αλλά και ο καθένας μας προσωπικά, μπορεί να κατασπιλώσει, να αμαυρώσει την υπόληψή του, με ένα σωρό άτιμες πράξεις. Απευχόμαστε! Αντιθέτως ευχόμαστε να απολαμβάνετε, τώρα που είναι καλοκαίρι, το φως στον άσπιλο ουρανό, όπως λέει κι ο νομπελίστας μας Ελύτης στο ποίημά του Ελένη.
Προσοχή, όμως, να εξετάζετε κάθε ύποπτο δερματικό σπίλο.
