Η συγκριτική εικόνα των δημοσκοπήσεων όλων των εταιρειών, δείχνει επιστροφή στις παραμονές των εκλογών του …2019. Καταγράφοντας περίπου τις ίδιες διαφορές και τα ίδια ποιοτικά στοιχεία. Αν και έχουν προηγηθεί σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης από τη Ν.Δ, όπου η χώρα κινήθηκε μεταξύ παγκόσμιας σφύρας και εγχώριου άκμονος κερδήθηκαν μικρές και μεγάλες μάχες στις μεταρρυθμίσεις και στην πρόοδο.
Χωρίς να μπορεί οιοσδήποτε να ισχυριστεί ότι η κοινωνία είναι ένα ενιαίο σώμα και όλοι κινούνται μπροστά με την ίδια ταχύτητα, η μεγάλη πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ότι οι συντελεστές της ελάχιστης προετοιμασίας και προσπάθειας, αφαιρέθηκαν από το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας το οποίο εισήγαγε η παρούσα κυβέρνηση.
Πρώτα φτιάχτηκαν οι μπλε φάκελοι που δόθηκαν στα μέλη της κυβέρνησης, μαζί με την υπουργική καρέκλα, μαζί με τον πανεπόπτη του «ΜΑΖΙ», ο έλεγχος των επιδόσεων της κυβέρνησης μέρα μέρα και όχι στην τελευταία στροφή πριν από την κάλπη, κάτι που συνήθιζαν οι κυβερνήσεις για να ξεστοκάρουν ρουσφετολογικά νομοσχέδια και χαριστικές ρυθμίσεις.
Το επιτελικό κράτος δεν είναι ούτε θαυματουργό ούτε άγιο, αλλά ξεκόλλησε επιτέλους από τα «αβαθή» τη χώρα. Από τα νερά στα οποία πλατσούριζαν κατά καιρούς υπουργικά σχήματα και επικεφαλής πρωθυπουργοί μειωμένων προσδοκιών, δυνατοτήτων, οράματος και σχεδίου που θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε αποτέλεσμα εμφανές και μετρήσιμο.
Όπως αυτό που συμβαίνει στον ΕΦΚΑ. ‘Όπου το ελληνικό δημόσιο κάνει μια αληθινή επανάσταση ενάντια, στον άλλοτε απαξιωμένο και καθηλωμένο εαυτό του. Προσφέροντας υπηρεσίες ποιότητας στους ασφαλισμένους και δημιουργώντας παράλληλα - έστω και προσωρινά - θέσεις εργασίας για μακροχρόνια άνεργους σε ηλικίες που ακόμη και το ένα επιπλέον ένσημο βοηθάει.
Αυτά τα πολλά μικρά, διαμορφώνουν στους πολίτες - όπως ακτινογραφείται στις δημοσκοπήσεις μέχρι να φωνάξει η κάλπη – την γενική και σταθερή εντύπωση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν και παραμένει ο πλέον αξιόπιστος για πρωθυπουργός. Απ’ όλες τις… διαθέσιμες επιλογές Τσίπρα, Ανδρουλάκη, Κουτσούμπα, Βαρουφάκη και Βελόπουλο.
Όπως επίσης σταθερή και γενική είναι η εντύπωση πως τα πράγματα θα ήταν χειρότερα εάν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και στο τιμόνι ήταν ως πρωθυπουργός ο Τσίπρας. Όταν αυτό αποτελεί πεποίθηση και σημαντικής μερίδας ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ η ηττοπάθεια οδηγεί τους «αγανακτισμένους» στο μοτίβο προ του 2015.
Με όρους επίσης του 2015, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μοιάζει να είναι το «αναγκαίο καλό», όπως έλεγε κάποτε και ο συγκυβερνήτης του κ. Τσίπρα, Πάνος Καμμένος. Και οποιαδήποτε άλλη εκδοχή κυβέρνησης - των ηττημένων συναπισπισμένων - μια αχρείαστη δοκιμασμένη δοκιμασία.
