Αναλυτές και δημοσιογράφοι διερευνούν τους λόγους για τους οποίους, ο ιταλικός λαός επέλεξε την ακροδεξιά Μελόνι με το λαμπερό χαμόγελο, το δυναμικό ταμπεραμέντο και τον συστημικό αντισυστημισμό της, για πρωθυπουργό της χώρας και τους Σαλβίνι και Μπερλουσκόνι ως κυβερνητικά εξαπτέρυγα.
Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι δεν μετατράπηκαν μαζικά οι Ιταλοί σε θαυμαστές και νοσταλγούς του Μουσολίνι και του φασισμού.
Ούτε η φτώχεια και η απελπισία τους έσπρωξε να αναζητήσουν μετά την πρωθυπουργία Ντράγκι … στιβαρή εθνική ηγεσία, στο πρόσωπο της αυτό- προβαλλόμενης ως «γυναίκας μάνας, χριστιανής και ιταλίδας» η οποία έδειξε νωρίς νωρίς την απηύθμενη έπαρση και ελαφρότητα της, επιδεικνύοντας τα πεπόνια της στο Tic Tok.
Η πονηρή Τζώρτζια Μελόνι πιθανόν δεν θα χρειαστεί να κάνει την κωλοτούμπα σε όλο της το εύρος, όπως την εκτέλεσε ο - εξίσου αυτοδιαφημιζόμενος ως αντισυστημικός - Αλέξης Τσίπρας όταν ανήλθε στην εξουσία με διαφορετικό ιδεολογικό ρεπερτόριο μεν, αλλά ίδιο λαϊκίστικο μοτίβο, δε.
Σημειώνεται ιδιαιτέρως ότι η επόμενη πρωθυπουργός της Ιταλίας έχει κάνει ήδη τις ευθυγραμμίσεις της. Λέει ότι θα εφαρμόσει το σχέδιο Ντράγκι. Απέσυρε εγκαίρως τις διακηρύξεις, ότι οι εθνικοί νόμοι θα καταργήσουν τους ευρωπαϊκούς. Δεν συντάσσεται δημοσίως με τον Πούτιν, αν και χρηματοδοτήθηκε όπως λέγεται, από ρωσική τράπεζα. Υπέστειλε την σκληρή αντι-μεταναστευτική σημαία.
Ορισμένοι αναλυτές στοιχηματίζουν ότι η τριπλέτα Μελόνι, Σαλβίνι, Μπερλουσκόνι δεν θα βγάλει το χρόνο.
Άλλοι εμπειρότεροι, εμφανίζονται βέβαιοι ότι το ιταλικό σύστημα διακυβέρνησης με τη διασπορά της εξουσίας σε διάφορους θεσμούς (προεδρία, συνταγματικό δικαστήριο, δυο διαφορετικά νομοθετικά σώματα, κεντρική τράπεζα κ.λ.π) θέτει εκ των πραγμάτων σε συγκεκριμένη τροχιά τη νέα κυβέρνηση. Υπάρχουν πάντα και οι αγορές άλλωστε, που πείθουν και τους πιο άπιστους.
Η δε αντίστοιχη ελληνική εμπειρία δείχνει πως άπαξ και επιτευχθεί ο στόχος της εξουσίας αρχίζει το καλιμπράρισμα.
Ο αντισυστημισμός βγαίνει από το παράθυρο και οι υποχωρήσεις εξωραϊζονται σε αυταπάτες. Αρκεί να προχωράει το κυβερνητικό καραβάνι.
Οι Ιταλοί έδωσαν την ευκαιρία που ζητούσε το λαμπερό χαμόγελο και το «άφθαρτο» πολιτικό πρόσωπο και κατάπιαν το δόλωμα του ακροδεξιού λαϊκισμού.
Αλλά ας μην τους κάνουμε τους έξυπνους. Ειδικά εμείς, που πληρώσαμε ακριβό εισιτήριο για να παρακολουθήσουμε έντρομοι, την αποκαθήλωση του «άφθαρτου» και καθάριου λαϊκισμού που διατηρήθηκε στην εξουσία από το 2015 έως το 2019.
Χωρίς τα σωστά μέτρα και σταθμά, ως προς την επιλογή των κυβερνητών, ο ψηφοφόρος μπορεί να στηρίζεται μόνο στην καλή ή την κακή τύχη του.
«Η ευθύνη του λαού σε κάθε δημοκρατική χώρα σχετικά με το είδος και την ποιότητα της ηγεσίας που αποκτά είναι τόσο άμεση και βασική όπως στην περίπτωση ενός επιχειρηματία με την εκλογή του κατάλληλου προσωπικού στην επιχείρησή του. Αν δηλαδή είναι ανίκανος να διαλέξει τους κατάλληλους ανθρώπους τότε δεν του φταίει κανένας άλλος που η δουλειά δεν γίνεται σωστά παρά ο ίδιος ο εαυτός του». Αυτό έγραφε πριν από δεκαετίες σε άρθρο του ο Παύλος Μπακογιάννης σημειώνοντας ότι η ποιότητα της ηγεσίας αντικατοπτρίζει και την ποιότητα του λαού.
Πως διαμορφώνεται η ποιότητα του λαού είναι άλλη μεγάλη συζήτηση.
