Ο Θάνος Πλεύρης με τον τρόπο και τις λέξεις που επέλεξε να καταδικάσει τον ναζιστικό χαιρετισμό του πατρός του εντός της δικαστικής αίθουσας και μπροστά στη μάνα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα, εισφέρει με πολύτιμο τρόπο στην υπηρέτηση της δημοκρατίας.
Δεν είναι απλώς ένας γιος που με θάρρος στέκεται και αποδοκιμάζει την απεχθή ιδεολογία του εθνικο- σοσιαλισμού που πρεσβεύει και υπηρετεί ο πατέρας του λειτουργώντας επί δεκαετίες ως ο θεωρητικός του ναζισμού, εν Ελλάδι.
Τον δρόμο που τον οδήγησε μακριά από τα χνάρια του πατέρα του, ο κ. Πλεύρης τον πήρε νωρίς και τον βαδίζει με συνέπεια για χρόνια. Αντιμέτωπος πάντα με την πολιτική κακοπιστία των αντιπάλων του και τη φασιστική απόδοση οικογενειακής ευθύνης για τα ανομήματα του πατρός. Όμως χθες δεν αποδοκίμασε ο γιος, έναν πατέρα και για αυτό αξίζει να μνημονευτεί η πράξη του. Υπήρξε μια γενναία πολιτικά πράξη. Θεσμικά επιβεβλημένη.
Ένας βουλευτής και υπουργός που έχει ορκιστεί πίστη στο Σύνταγμα και όσα αυτό ορίζει για το πολίτευμα, υπερασπίστηκε ως όφειλε την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Απέναντι σε έναν σκληρό και συγκροτημένο – και για το λόγο αυτό επικίνδυνο - εχθρό ο οποίος έχοντας απόλυτη συνείδηση, έκανε επίδειξη δύναμης και κυνισμού.
Ταυτόχρονα όμως ως λειτουργός της δικαιοσύνης – ο κ. Θ. Πλεύρης τυγχάνει να είναι και νομικός - πήρε θέση χαρακτηρίζοντας «τρομακτικό ατόπημα» τον χαιρετισμό μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Τη στιγμή που οι δικαστές της έδρας αν και όφειλαν, δεν αντέδρασαν στην πρόκληση και άφησαν δυο φορές το συνήγορο του Γιάννη Λαγού και της Χρυσής Αυγής, ασύδοτο να προκαλεί τους θεσμούς και με απανθρωπιά τη μητέρα του θύματος.
Ο υπουργός Πλεύρης στάθηκε στο ύψος του αξιώματος του.
Ο δικηγόρος Πλεύρης ομοίως στο λειτούργημα του.
Το αναμενόμενο μέτρο, υπερέβη ο άνθρωπος Πλεύρης που ζύγισε τη συνείδηση του και αποφάνθηκε για τον ίδιο του τον πατέρα ότι « ο χαιρετισμός (που) γίνεται μπροστά σε μία μητέρα που το παιδί της δολοφονήθηκε από έναν ναζί, στη Μάγδα τη Φύσσα, σε μια γυναίκα που δολοφόνησαν το παιδί της… είναι αποκτήνωση».
