Στην ελληνική ύπαιθρο χρησιμοποιείται η παροιμία «ο φόβος φυλάει τα έρ(η)μα».
Ο λόγος για τα ζωντανά που είτε από υπερβολική αυτοπεποίθηση, είτε επειδή προσωρινά υποτιμούν τους κινδύνους, είτε επειδή δεν αντέχουν το κοπάδι και το βοσκό χαράσσουν όχι και τόσο… κοπαδικές πορείες. Ο φόβος του λύκου είναι ενοχλητικός και βαρύς, αλλά τις περισσότερες φορές είναι σωτήριος για τα ίδια τα έ(ρ)ημα. Ξέρω ότι δεν είναι πολιτικά ορθή η βουκολική αποτύπωση, προκειμένου να αναφερθεί κάποιος για τους βουλευτές, τους υπουργούς και την κυβέρνηση, αλλά είναι αρκούντως εύληπτη.
Οι γαλάζιοι υπουργοί, καθήμενοι στις δάφνες των δημοσκοπήσεων και εισπράττοντας μια πραγματικότητα που δείχνει ότι δεν υπάρχει απειλητικός λύκος στα εκλογικά περίχωρα, συμπεριφέρονται με εγκληματική αφέλεια, αμέλεια και απωθητική αλαζονεία. Όπως τα έ(ρ)ημα, χωρίς φόβο. Δεν το κάνουν όλοι, αλλά όσοι το κάνουν φαίνεται και μάλιστα πολύ.
Είναι δε κοινωνικά απωθητικό και πολιτικά επιζήμιο.
Αρχίζει από το φαινομενικά αθώο «παράπτωμα» να εμφανίζονται υπουργοί σε δημόσιες εκδηλώσεις και θεάματα με κουστωδία παρατρεχάμενων και ύφος χιλίων καρδιναλίων και φτάνει μέχρι εκεί που μπορεί να φανταστεί ο οποιοσδήποτε.
Όταν όμως οι πολίτες αρχίζουν και συζητούν για το ύφος των υπουργών, η κόκκινη σημαία ανεβαίνει στον ιστό. Αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να παρέμβει το Μαξίμου με εντονότερο τρόπο απ' αυτόν που το έκανε ο πρωθυπουργός στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Το αμάρτημα της υπουργικής αλαζονείας το υφίστανται σε πρώτο επίπεδο οι γαλάζιοι βουλευτές που κι αυτοί όμως έχουν τα θεματάκια τους. Ο ευπρεπής γραμματέας της γαλάζιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας Γιάννης Μπούγας, έθεσε τα ζητήματα και προς τις δύο πλευρές με πολύ τακτ. Είπε στους υπουργούς ότι είναι ισότιμοι με τους βουλευτές και πρέπει να συνεργάζονται μαζί τους με τρόπο που αρμόζει στο λειτούργημα τους. Και στους βουλευτές ποιός είναι ο σωστός τρόπος να επιτελούν το καθήκον τους.
Το πρόβλημα είναι ότι ούτε οι υπουργοί, θεωρούν τους εαυτούς τους, «ίσους» με τους βουλευτές. Αφήστε που υπάρχουν περιπτώσεις υπουργών που υποβάλλουν σε κανονικό καψόνι βουλευτές της μη πρώτης γραμμής, όταν τους ζητάνε ραντεβού. Και η πλειοψηφία των βουλευτών όμως δείχνει ελαφρώς αδιάφορη για την κοινοβουλευτική της απόδοση. Ενώ και στις μάχες με τους αντιπάλους πολλές φορές είναι απαράσκευοι και περιορίζονται – με φωτεινές εξαιρέσεις – στην αναπαραγωγή όχι και με μεγάλη επιτυχία των κυβερνητικών σημειωμάτων.
Στοιχηματίζω πως όσοι άκουσαν την προτροπή του Γ. Μπούγα « Οφείλουμε να βγάλουμε από το μυαλό μας την έννοια της εξουσίας και να την αντικαταστήσουμε με την έννοια του καθήκοντος και της ευθύνης» κοίταξαν τον διπλανό υπουργό και τον παραδίπλα βουλευτή.
