Η σταλινικής εμπνεύσεως δίωξη του πρώην προέδρου και διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργου Λούκου έλαβε τέλος. Μια σκευωρία που είχε ξεκινήσει το 2015, επί υπουργίας Αριστείδη Μπαλτά και Νίκου Ξυδάκη, κατέρρευσε μετά από οκτώ χρόνια. Διότι χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να διώξει από πάνω του ο Γιώργος Λούκος τη ρετσινιά του «σκανδάλου στο Φεστιβάλ Αθηνών».
Ας θυμηθούμε τι είχε συμβεί. Ο πρώην πρόεδρος και διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών, είχε εξαναγκαστεί σε παραίτηση από τον υπουργό Πολιτισμού της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένο, Αριστείδη Μπαλτά, μετά από ένα δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο το Ελληνικό Φεστιβάλ έχει χρεώσει το ελληνικό Δημόσιο με 2,7 εκατ. ευρώ με βάση έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Kράτους, για το χρονικό διάστημα από τον Δεκέμβριο του 2013 έως τον Ιούνιο του 2014.
Ο εξαναγκασμός τους σε παραίτηση είχε συνοδευτεί από δελτίο τύπου του υπουργείου Πολιτισμού, όπου γινόταν αναφορά σε ποινική δίωξη που δήθεν είχε ασκηθεί εις βάρος του σε βαθμό κακουργήματος, πολύ πριν κινηθεί καν η Δικαιοσύνη.
Τι μας θυμίζει αυτό; Τις κλασσικές σταλινικής εμπνεύσεως πρακτικές της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου, καθώς και την υιοθέτηση της αρχής της μη διάκρισης των εξουσιών. Αργότερα και σε δεύτερο χρόνο, η Δικαιοσύνη έφερε τον Γιώργο Λούκο αντιμέτωπο με μια κατηγορία κακουργηματικού χαρακτήρα για διασπάθιση του Δημοσίου χρήματος.
Παρ’ όλο που είμαι ένας από τους 200 χιλιάδες σταθερούς θεατές του Φεστιβάλ κάθε χρόνο, δεν θα αναφερθώ στο εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο του Γιώργου Λούκου, ούτε στο θετικό αποτύπωμα που έχει αφήσει πίσω του, κατά τη διάρκεια της δεκαετούς θητείας του σε δύσκολους οικονομικούς καιρούς. Σε αυτά έχουν αναφερθεί άλλωστε με εγκωμιαστικό τρόπο όλοι οι παράγοντες του Πολιτισμού στη χώρα μας.
Ποιο ήταν ωστόσο το λάθος του πρώην προέδρου και διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργου Λούκου;
Ότι δεν δέχτηκε ποτέ παρεμβάσεις στο έργο του από κανένα κυβερνητικό παράγοντα. Ότι δεν προχώρησε σε κανένα αναξιοκρατικό διορισμό ή μετάκληση με κομματικά ή συγγενικά κριτήρια. Ότι δεν ενέδωσε σε αθέμιτες πιέσεις. Ότι εξοικονόμησε χρήματα από παράλογες απαιτήσεις κάποιων μεσαζόντων αφού πλέον οι μετακλήσεις γίνονταν σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και όχι με τις τότε ισχύουσες τριτοκοσμικές.
Ότι δεν δέχθηκε πιέσεις προκειμένου να διοριστούν «ημέτεροι» στο διοικητικό συμβούλιο του Φεστιβάλ. Ότι δεν δέχθηκε τις προτεινόμενες αλλαγές στο οργανόγραμμα και τις μεταβολές των κέντρων λήψης αποφάσεων. Ότι είχε επιβεβαιώσει σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου τη μη είσπραξη χορηγίας από την Περιφέρεια Αττικής, επί θητείας Ρένας Δούρου.
Και ότι βρέθηκε αντιμέτωπος με τον υπουργό Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά, τον υφυπουργό Νίκο Ξυδάκη και τον Παναγιώτη Δούρο, αδελφό της Ρένας Δούρου, που υπηρετούσε τότε σαν διευθυντής του γραφείου του υφυπουργού.
Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να αποδείξει ο πρώην πρόεδρος και διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών πως δεν είναι ελέφαντας και πως είναι αθώος. Η υπόθεση του θυμίζει τη δίωξη του τέως επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου που και αυτός μετά αθωώθηκε μετά από επτά έτη. Οι σταλινικής εμπνεύσεως καρατομήσεις και διώξεις επί κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου και οι αργοί ρυθμοί απόδοσης της Δικαιοσύνης αποτελούν όνειδος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Κλείνοντας θα πρέπει να σημειώσουμε πως όταν ο Γιώργος Λούκος είχε αναλάβει τα ηνία του Φεστιβάλ ο θεσμός είχε χρέη ύψους 6,7 εκατ. ευρώ, πως είχε προχωρήσει σε νοικοκύρεμα των οικονομικών παρά τα προβλήματα του 2015 ειδικά με τα capital controls και πως ο ίδιος επί της θητείας του είχε παραιτηθεί από την αμοιβή του.
