Αν κάποιος μας έλεγε πριν από ένα χρόνο με την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια να καλπάζουν σε ολόκληρο τον πλανήτη, πως η Ελλάδα θα εμφάνιζε μέσα στο 2023 πληθωρισμό χαμηλότερο από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, θα τον πιστεύαμε;
Αν κάποιος μας έλεγε πως ο ρυθμός αύξησης του εγχώριου ΑΕΠ θα ήταν το 2022, υψηλότερος από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ και της Γερμανίας, θα τον πιστεύαμε;
Αν κάποιος μας έλεγε πως εν μέσω κρίσης η Ελλάδα θα κατέγραφε τιμές ρεκόρ στις εξαγωγές της και στις εισροές ξένων επενδύσεων, θα τον πιστεύαμε;
Αν κάποιος μας έλεγε πως στην Ελλάδα του 2022, θα βιώναμε μείωση των φορολογικών συντελεστών και ταυτόχρονα θα βλέπαμε αύξηση των φορολογικών εσόδων, θα τον πιστεύαμε;
Αν κάποιος μας έλεγε πως παρά την υγειονομική κρίση, τον πόλεμο στην Ουκρανία, τον πληθωρισμό και τα υψηλά επιτόκια, η ανεργία θα υποχωρούσε από το 21,1% του Φεβρουαρίου του 2019 στο 11,5% του Φεβρουαρίου του 2023, θα τον πιστεύαμε;
Αν κάποιος μας έλεγε πως η χώρα μας θα έκλεινε το 2022 με πρωτογενές πλεόνασμα, έναντι ελλειμμάτων της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας, θα τον πιστεύαμε;
Αν κάποιος μας έλεγε πως η Ελληνική Οικονομία θα δεχόταν μέσα σε 36 μήνες, 12 διαδοχικές αναβαθμίσεις στις αξιολογήσεις της από τους διεθνείς οίκους και πως σήμερα θα βρισκόταν ένα μόλις σκαλοπάτι πριν από την επανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, θα τον πιστεύαμε;
Αν κάποιος μας έλεγε ότι θα ξαναγεννιόταν η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία στη Σύρο, στην Ελευσίνα και στον Σκαραμαγκά, θα τον πιστεύαμε;
Το πιθανότερο θα ήταν πως όχι μόνο δεν τον πιστεύαμε, αλλά θα του προτείναμε κιόλας να πραγματοποιήσει μια επίσκεψη σε έναν ιατρό για να του χορηγηθεί η απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή σε μια προσπάθεια να τιθασεύσει την καλπάζουσα φαντασία του. Και όμως, όλα τα ανωτέρω είναι πραγματικά και χειροπιαστά επιτεύγματα της κυβέρνησης και των πολιτών. Επιτεύγματα που έχουν μεταβάλει άρδην το σήμερα και έχουν θέσει ισχυρές βάσεις για το αύριο.
Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς διακινδυνεύουμε στις εκλογές του 2023. Να εγκαταλείψουμε όλα όσα έχουν επιτευχθεί μέχρι σήμερα με κόπο, με μεθοδικότητα, με σχεδιασμό και με αποτελεσματικότητα. Και να αφήσουμε τις τύχες μας στα χέρια φαντασιόπληκτων τύπου Βαρουφάκη που ονειρεύεται την κατάρρευση των τραπεζών και του καπιταλισμού, τύπου Βελόπουλου που ονειρεύεται ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού και ματζούνια και τύπου Τσίπρα που ζει το δικό του όνειρο διαμένοντας σε μια παραθαλάσσια έπαυλη στο Σούνιο έναντι μηνιαίου ενοικίου 500 ευρώ, την ίδια στιγμή που δηλώνει στο twitter ότι «εμείς δε γεννηθήκαμε σε επαύλεις, δεν είμαστε πρίγκιπες εμείς».
Και να αφήσουμε τις τύχες μας σε πολιτικούς καιροσκόπους των οποίων ο μοναδικός συνεκτικός ιστός είναι το περίφημο «ΟΧΙ» του Δημοψηφίσματος του 2015.
Δυστυχώς, εάν κάποιος μας έλεγε πως στις επόμενες εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής, υπάρχει πιθανότητα να εκλεγεί μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στα κόμματα του «ΟΧΙ», όπως είναι ο Σύριζα, το κόμμα Βαρουφάκη και το κόμμα Βελούπουλου, δεν θα του απαντούσαμε πως είναι τρελός. Διότι το σενάριο είναι υπαρκτό. Είναι σενάριο στο οποίο οι συμμετέχοντες επιθυμούν να επιβάλλουν σε όλους εμάς, τις εμμονές τους, τις ιδεοληψίες τους και τις φαντασιώσεις τους. Και ο καταλυτικός ρόλος σε αυτό το σενάριο, ανήκει αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο και θα επωμιστεί την ευθύνη της συμμετοχής του σε μια κυβέρνηση. Σε μια κυβέρνηση η οποία θα επιτρέψει την ονείρωξη του «ΟΧΙ», να επιστρέφει σήμερα σαν εφιάλτης.
