Η οργή, ο θυμός, η τοξικότητα και ο δηλητηριώδης λόγος που χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί λόγω κεκτημένης ταχύτητας ο Σύριζα, όταν απευθύνεται στους πολίτες, μεταφέρεται και περιορίζεται στο εσωτερικό του κόμματος του. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου και οι δημοσκοπήσεις για την πρόθεση ψήφου στις επόμενες εκλογές, είναι λογικό να δημιουργούν εκνευρισμό.
Και όπως μου ανέλυε με πολύ επιτυχημένο τρόπο χρησιμοποιώντας ιατρικούς όρους, ένα κορυφαίο στέλεχος του φαρμακευτικού χώρου, οι θέσεις του Σύριζα μοιάζουν με τον covid, που από πανδημία μεταπίπτει σε ενδημική νόσο.
Ο όρος πανδημία προκύπτει από δυο λέξεις. Από τη λέξη «πας» και από τη λέξη «δήμος». Και είναι επιδημία λοιμωδών ασθενειών που εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς σε μια μεγάλη περιοχή ή σε μεγάλη κλίμακα και απειλεί σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού.
Αντιθέτως, σαν ενδημική περιγράφεται μια λοιμώδης νόσος που εμφανίζεται μόνιμα ή συχνά σε έναν ορισμένο τόπο και προσβάλει ένα δεδομένο πληθυσμό. Ένα τέτοιο κλασσικό παράδειγμα είναι ο δάγκειος πυρετός που εξαπλώνεται σε ορισμένες περιοχές όπως είναι τα νησιά της Καραϊβικής μέσω των κουνουπιών. Άλλα παραδείγματα είναι αυτά της ηπατίτιδας Α στην Ταϊλάνδη και του κίτρινου πυρετού στη Λατινική Αμερική.
Από το 2012 και μετά, οι θέσεις του Σύριζα εξαπλώνονταν σαν την πανδημία σε όλα τα πλάτη και μήκη της ελληνικής κοινωνίας. Διότι ήταν θέσεις που αγκάλιαζαν όλα τα στερεότυπα των πολιτών. Θέσεις που υποδαύλιζαν την εχθρότητα κατά των «τρίτων» στους οποίους επιρρίπτονταν οι ευθύνες για όλα τα δεινά. Θέσεις που χάιδευαν την αγανάκτηση, την αντίδραση και την αρνητικότητα. Θέσεις που διέγειραν το θυμικό. Θέσεις που βίαζαν τον ορθολογισμό και την καθαρή σκέψη. Και θέσεις που απογείωναν τον εθνολαϊκισμό σε πρωτοφανή επίπεδα.
Και η αλήθεια είναι πως η πανδημία του Σύριζα, είχε βρει ένα «εύκολο» προς διάβρωση υλικό. Έναν ταλαιπωρημένο κοινωνικό ιστό. Η περίοδος των μνημονίων δεν ήταν εύκολη για κανέναν μας. Η ανατροπή που συντελέστηκε αναγκαστικά στη ζωή μας και στον τρόπο που αντιλαμβανόμασταν τα πράγματα, από την απότομη προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα της πτώχευσης, δεν ήταν ευκολοχώνευτη.
Έτσι, η απογοήτευση απέναντι στο «σύστημα που ευθυνόταν για τα πάντα», ισορρόπησε πάνω στις υποσχέσεις για την «ως δια μαγείας» επίλυση όλων των προβλημάτων. Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Τα πρώτα «εμβόλια» εμφανίστηκαν στην κοινωνία μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Όταν τα οράματα, οι υποσχέσεις, το σκίσιμο των μνημονίων, η υποχώρηση των «κακών» ξένων και τα «γκόου μπακ», άρχισαν να αποδομούνται.
Το δημοψήφισμα και η μυθικών διαστάσεων «kolotoumba», ίσως και να ήταν μια ενισχυτική δόση εμβολίου. Από εκεί και πέρα ο Σύριζα προσέφερε ακόμα μέχρι και σήμερα, αφειδώς αναμνηστικές εμβολιαστικές δόσεις σε όλους μας. Η ένταση της τοξικότητας της συριζαϊκής προπαγάνδας δημιουργούσε ολοένα και ένα πιο ευρύ μέτωπο ανοσίας απέναντι στην ίδια την πανδημία. Σε τέτοιο σημείο που οι πολίτες να έχουν θωρακιστεί και να μην είναι πλέον ευάλωτοι στο τελευταίο κύμα της συριζαϊκής πανδημίας. Ένα κύμα που βασίζεται σε ένα μόνιμο αρνητισμό. Και ένα κύμα που καθημερινά αποπειράται να αποδομήσει την ίδια την πραγματικότητα.
Κι έτσι η οργή, ο θυμός η τοξικότητα και ο δηλητηριώδης λόγος που αποτελούσαν τις βασικές ακίδες του συριζαϊκού covid, αποκτούν πλέον ενδημικό χαρακτήρα, περιοριζόμενες στο εσωτερικό του Σύριζα. Δεν γνωρίζουμε αν είναι δάγκειος ή κίτρινος πυρετός, αν είναι ιός των Άνδεων ή πυρετός της Ρηξιγενούς Κοιλάδας της Κένυας, αν είναι τυφοειδής πυρετός του Πακιστάν ή ιός Ζίκα της Ουγκάντας, ωστόσο οι επιπτώσεις στο εσωτερικό του Σύριζα είναι περισσότερο από εμφανείς.
Οι αντιδράσεις από την κατάποση του αρνητισμού και από την αυτοκατανάλωση της τοξικότητάς τους, είναι έκδηλες στις εμφανίσεις των στελεχών του Σύριζα στα τηλεοπτικά πάνελ, στην αρθρογραφία τους, καθώς και στις παρεμβάσεις τους. Ωστόσο, η ελληνική κοινωνία, που όπως αποδεικνύεται βρίσκεται σε καθεστώς πλήρους ανοσίας απέναντι στον Σύριζα, παρακολουθεί με αδιαφορία τόσο τις οργίλες συμπεριφορές του, όσο και την πορεία του προς την αυτοδιάλυση.
