H υπέρβαση του εκλογικού 10% έδωσε φτερά ελπίδας στην ομάδα του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος έχει θέσει σαν στόχο να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη του χώρου της Κεντροαριστεράς. Χαλίφης στη θέση του χαλίφη προσπαθούσε ανεπιτυχώς να γίνει και ο Ιζνογκούντ του γνωστού ομώνυμου γαλλικού κόμικ των Γκοσινί και Ταμπαρί.
Δυστυχώς, η ηλικιακή αναζωογόνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά από την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και την ανάδειξη νέων ηγετικών στελεχών από το περιβάλλον της φοιτητικής ΠΑΣΠ Κομοτηνής, δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη ανάδειξη καινοτόμων ιδεών, δημιουργικών προτάσεων και φρέσκων πολιτικών παρεμβάσεων. Αντιθέτως, έχουμε νέους ανθρώπους, με γεροντικές και ξεπερασμένες αντιλήψεις του πρώιμου ΠΑΣΟΚ του 1981.
Έτσι βλέπουμε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να υιοθετεί την απειλή του «παντοδύναμου Κυριάκου Μητσοτάκη» μετά τις εκλογές. Μια έννοια που πρώτος ανέδειξε ο σημερινός χαλίφης της κεντροαριστεράς Αλέξης Τσίπρας. Και την απειλή αυτή, την κραδαίνει πάνω από τα κεφάλια μας, δίχως να αναλογίζεται ότι ο φταίχτης για αυτό το ενδεχόμενο είναι ο ίδιος ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Διότι είναι ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ που δηλώνει με αγωνιστική υπερηφάνεια και αυταρέσκεια, πως ακόμα και αν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας πάρει 149 έδρες στην επόμενη Βουλή, το ΠΑΣΟΚ δεν θα συμβάλλει επ’ ουδενί στη δημιουργία κυβέρνησης. Διότι απλά δεν θέλει να συγκυβερνήσει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Πως η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να επιδιώξει να επιτύχει μια ισχυρή αυτοδυναμία. Και αν δεν την επιτύχει, τότε θα πρέπει να προχωρήσει σε τρίτες εκλογές, αφού ο Νίκος Ανδρουλάκης, δεν θα βάλει πλάτη στη διακυβέρνηση της χώρας.
Με δύο λόγια, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν θέλει να κυβερνήσει με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά ούτε θέλει η Νέα Δημοκρατία να κερδίσει την αυτοδυναμία, την οποία χαρακτηρίζει σαν «παντοδυναμία».
Είναι φανερό πως μοναδικός του στόχος είναι να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα. Δηλαδή να αποτελέσει τον βασικό εκφραστή του πολιτικού χώρου πέραν του Κέντρου, στον οποίο σήμερα ηγεμονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό το λόγο υιοθετεί ένα σκληρό, ξύλινο και τοξικό λόγο που παραπέμπει σε άλλες εποχές και σε άλλες συνθήκες.
Έτσι τον ακούμε να δηλώνει πως «αντίπαλος αυτής της παράταξης είναι η παντοδυναμία της Συντήρησης. Η παντοδυναμία των οικονομικών ελίτ». Να δίνει έμφαση στις «διαφορές από τη Νέα Δημοκρατία», που σύμφωνα με τον ίδιο είναι ιστορικές και ιδεολογικές. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως σε πρόσφατη ομιλία του ανέφερε με επιμονή την έκφραση «είμαστε ενάντια», περισσότερες από επτά φορές, αυτοπροσδιοριζόμενος έτσι από την άρνηση του απέναντι σε θέσεις που χρεώνει στη Νέα Δημοκρατία, παρά από τη θετική παρουσίαση δικών του θέσεων και προγραμμάτων. Διότι οι λέξεις «θέσεις» και «πρόγραμμα» είναι απλά ανύπαρκτες στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Με την ίδια λογική, δηλώνει πως είναι «ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του πλούτου του ελληνικού λαού και των φυσικών πόρων, στον αφελληνισμό της οικονομίας μας, παραδίδοντας την στα μεγάλα funds», δίχως ωστόσο να εξηγεί τι σημαίνουν αυτές οι συνθηματικές πομφόλυγες.
Άλλωστε όποτε ερωτήθηκαν τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ σχετικά με το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος τους, αδυνατούσαν να δώσουν συγκεκριμένες απαντήσεις σε απλά ερωτήματα όπως είναι το κόστος των μέτρων ή των κινήσεων απέναντι στην ιδιωτικοποίηση «του πλούτου του ελληνικού λαού και των φυσικών πόρων». Και να εξηγήσουν πως θα αποτραπεί ο αφελληνισμός της οικονομίας μας.
Είναι περισσότερο από προφανές ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης επιθυμεί διακαώς να γίνει Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα και το ΠΑΣΟΚ να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, αντιγράφοντας συνθήματα, αοριστίες και τοξικότητα. Ωστόσο, εδώ υπάρχουν δυο θέματα. Το πρώτο είναι πως ο Ιζνογκούντ του οποίου το όνομα βγαίνει από το «is-no-good», δεν κατάφερε τελικά ποτέ να γίνει χαλίφης. Και το δεύτερο είναι πως κι αν τα καταφέρει, θα ήθελε πραγματικά το κόμμα του το ΠΑΣΟΚ, να καταντήσει σαν τον ΣΥΡΙΖΑ;
