Στις 29 Ιουνίου 2015 ο Αλέξης Τσίπρας έκλεινε τις τράπεζες και το Χρηματιστήριο. Το όραμα του για το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος είχε εκπληρωθεί. Το πόσο αποτιμάται η καταστροφικότητα των οραμάτων του θα το βρει η ιστορία. Όμως η προσγείωση του στην πραγματικότητα τον είχε οδηγήσει στην πρώτη από τις πολλές “kolotoumbes”.
Έκτοτε, παρά τις διαρκείς πολιτικές του ήττες αφού τίποτα από αυτά που πίστευε, που σχεδίαζε, που σκεφτόταν, που υπόσχονταν δεν πετύχαινε, δεν είχε σκεφθεί να παραιτηθεί. Όμως παραιτήθηκε χθες. Οκτώ ακριβώς χρόνια μετά την καταστροφική επιβολή των capital controls που κράτησε κλειστές τις τράπεζες μέχρι τις 20 Ιουλίου, το χρηματιστήριο κλειστό μέχρι τις 3 Αυγούστου και τις τραπεζικές λειτουργίες ευνουχισμένες μέχρι τη 1η Σεπτεμβρίου 2019.
Και γιατί παραιτήθηκε χθες; Διότι είναι προφανής η αδυναμία του να διαχειριστεί την προσωπική πολιτική του συντριβή. Είναι προφανής η αδυναμία του να ελέγξει το ετερόκλητο δυναμικό του κόμματος του. Και τέλος είναι προφανής η αδυναμία του να αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σαν αρχηγός μιας αναιμικής αντιπολίτευσης, που ουσιαστικά αυτοκτόνησε μέσω της πολιτικής που ο ίδιος είχε επιλέξει να ακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια.
Το εσωτερικό του Σύριζα βρίσκεται ταυτόχρονα σε φόβο και αναβρασμό. Σε φόβο διότι δεν γνωρίζει τι του ξημερώνει αύριο. Και σε αναβρασμό διότι αυτό το συνονθύλευμα ιδεών, εμμονών, αντιθέσεων και αντιφάσεων κρατιόταν οριακά καταλαγιασμένο κάτω από τις πομπώδεις κοινοτοπίες και τις ασήμαντες άνευ νοήματος και ουσίας διακηρύξεις, που υπόσχονταν επαφή με την εξουσία.
Οπότε από τη στιγμή που η επαφή με την κυβερνητική εξουσία αποτελεί κάτι περισσότερο από όνειρο θερινής νυκτός είναι λογικό να αρχίζουν τα όργανα και οι καρεκλιές σύμφωνα με τα ρεπορτάζ. Για πόσο καιρό ακόμα θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να κουκουλώσει τα εσωκομματικά προβλήματα και τις συγκρούσεις ανάμεσα στις φράξιες; Ειδικά μετά από μια παροιμιώδη ήττα; Πώς θα μπορούσε ελέγξει τους συσχετισμούς δυνάμεων που μεταβάλλονται σαν την κινούμενη άμμο; Ή τις αυτονομημένες και ανεξέλεγκτες πριμαντόνες που διατηρούν τις δικές τους προσωπικές ατζέντες;
Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, αυτό που καταδεικνύει κυρίως είναι την αδυναμία του να ελέγξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Να ελέγξει τους παλαιούς συντρόφους του που τον περιφρονούν, τα κοντινά στελέχη του που τον υπομένουν διότι τον έχουν ανάγκη, τις μεταγραφές του βαθέως ΠΑΣΟΚ, τις μεταγραφές από το γαπικό ΠΑΣΟΚ, τα μέλη της Ομπρέλας και της Κίνησης των 53+, τους αυτοαποκαλούμενους προεδρικούς, τα μέλη των πάσης φύσεως συνιστωσών, συλλογικοτήτων και λοιπών αντικαπιταλιστικών, ριζοσπαστικών και διεθνιστικών ομάδων, ακόμα και τα μέλη των Ανεξάρτητων Ελλήνων που ενσωματώθηκαν στην πορεία στον Σύριζα.
Μίκρυνε το χωριό του Σύριζα. Και το βασικότερο είναι πως απομακρύνθηκε από τη μητρόπολη της κυβερνητικής εξουσίας. Επομένως το τζίνι βγήκε μέσα από το λυχνάρι. Οπότε τι πιο βολικό για τον αρχηγό να αποχωρήσει και να δηλώσει «εγγυητής» και «παρών», αντί να συμμαζέψει τα αμάζευτα. Όμως αυτό ονομάζεται απόδραση.
ΥΓ. Αναγνώστης με μακρά πορεία στο βυζάντιο της αριστεράς μου ανέφερε πως δεν θα πρέπει να αποκλείεται η επανεκλογή του Αλέξη Τσίπρα στη θέση του αρχηγού του Σύριζα, μετά από «επιθυμία» της βάσης του κόμματος.
