Οι εικόνες από το συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, που ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο αποπνέουν έναν ολοκληρωτισμό που τρομάζει. Ειδικότερα τα στιγμιότυπα της βίαιης απομάκρυνσης του πρώην προέδρου Χου Ζιντάο, από τη θέση του δίπλα στον πρόεδρο Ξι Ζινπίνγκ, θύμισαν εποχές Στάλιν και Μάο, επιβεβαιώνοντας το γεγονός πως το καθεστώς του Πεκίνου αποτελεί μια σκληρή δικτατορία.
Μια σκληρή ιδιότυπη δικτατορία που εξαφανίζει τους αντιφρονούντες και όσους προτείνουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, όσους αποκτούν αυτόνομη επιχειρηματική δύναμη και όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τις κεντρικές αποφάσεις.
Μια δικτατορία που στηρίζεται σε μια μικρή κλειστή ομάδα ανθρώπων, που συγκροτούν τα υψηλά όργανα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, που με τη σειρά τους ελέγχουν με ολοκληρωτικό τρόπο κάθε πτυχή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών της χώρας, που βρίσκονται πλέον απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Αν αναλογιστούμε ποια είναι σήμερα τα πιο σκληρά και στυγνά καθεστώτα, εκτός από τη Κίνα, το μυαλό μας πηγαίνει αυτόματα στη Ρωσία και στο Ιράν. Σε δυο καθεστώτα που βρίσκονται σήμερα στην επικαιρότητα, λόγω του τρόπου που διαχειρίζονται πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις.
Στη Ρωσία, για τον τρόπο με τον οποίο αποφάσισε να εισβάλει στην Ουκρανία με σκοπό τη γενοκτονία των Ουκρανών, την εξαφάνιση των «αιρετικών», των «ναρκομανών» και των «ομοφυλοφίλων» και για τον τρόπο με τον οποίο διεξάγει τον πόλεμο, με βομβαρδισμούς αμάχων, με ομαδικούς τάφους και με εγκλήματα πολέμου.
Και στο Ιράν, για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις διαδηλώσεις των γυναικών και των νέων ανθρώπων που αντιστέκονται στη βία του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης και στις αντιδημοκρατικές εκκαθαρίσεις των «φρουρών της Επανάστασης». Αλλά και για τον τρόπο ενίσχυσης των Ρωσικών επιθέσεων απέναντι στους άμαχους του Κιέβου, μέσω της χρήσης «drones – καμικάζι» που κατασκευάζονται από την Ιρανική πολεμική βιομηχανία.
Και τα τρία προαναφερθέντα καθεστώτα προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό τρίγωνο πάνω στο οποίο θα δομηθεί το νέο ευρύτερο αντιδυτικό μέτωπο. Ένα μέτωπο που σκοπεύει στην αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας, στην ενεργειακή ασφυξία της Ευρώπης, στις νέες πυρηνικές και στρατιωτικές απειλές και στην αμφισβήτηση των δημοκρατικών αξιών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της οικονομικής ελευθερίας.
Η Δύση έστω και με καθυστέρηση, αντελήφθη ότι δεν είχε εκτιμήσει σωστά το ρόλο του Πεκίνου στην παγκόσμια παραγωγική, εμπορική και τεχνολογική σκακιέρα. Αντελήφθη επίσης με καθυστέρηση τις πολιτικές επιδιώξεις του Κρεμλίνου για τη δημιουργία κοινωνικών εντάσεων και αναταραχών στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με σκοπό την ανάδυση φιλικών κυβερνήσεων προς το καθεστώς Πούτιν. Και φυσικά αντελήφθη ότι η προσπάθεια εκτόνωσης της έντασης με το καθεστώς της Τεχεράνης, ήταν μια προσπάθεια άνευ ουσίας, με τους μουλάδες απλά να κερδίζουν χρόνο.
Ωστόσο, στη Δύση υπάρχει ένα κόμμα, το οποίο δεν είχε ποτέ προβληματιστεί για το ρόλο του Πεκίνου, της Τεχεράνης και της Μόσχας. Και όχι μόνο δεν είχε προβληματιστεί, αλλά είχε απευθυνθεί στα καθεστώτα αυτά για να αντλήσει πολιτική υποστήριξη και οικονομική ενίσχυση, στην προσπάθεια του κόμματος αυτού, να συγκρουστεί με τους συμμάχους της χώρας του. Και το κόμμα αυτό είναι ο Σύριζα.
Διότι αυτή είναι η αλήθεια. Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου είχε απευθυνθεί κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του 2015 στην Κίνα, στη Ρωσία και στο Ιράν για να ζητήσει «οικονομική βοήθεια» και «πολιτική στήριξη», με σκοπό να συγκρουστεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και όλα αυτά για να μην εφαρμοστεί το περίφημο mail Χαρδούβελη, που προέβλεπε μέτρα ύψους 1 δισ. ευρώ.
Για ένα δισεκατομμύριο ευρώ, το πολιτικό δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου, προσπάθησε να αλλάξει τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας και να μεταβάλλει τις πάγιες συμμαχίες και να ανατρέψει τον σταθερό προσανατολισμό της χώρας σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.
Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να λησμονούμε και δεν μπορούμε να αποδεχθούμε. Το γεγονός δηλαδή ότι η πολιτικά καιροσκοπική παρέα του Σύριζα και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ήθελε να εμπιστευτεί τη χώρα μας στα χέρια των πιο αδίστακτων δικτατοριών του πλανήτη.
