Πώς γίνεται η ελληνική πλευρά «να τσιμπάει», κάθε φορά που η τουρκική πλευρά προβαίνει ακόμα και σε μια αδιόρατη κίνηση δήθεν προσέγγισης και να θριαμβολογεί περί θετικού και συναινετικού κλίματος, περί νίκης της διπλωματίας και της φιλίας, περί αναδίπλωσης της τουρκικής επιθετικότητας και περί σαφούς αλλαγής της στάσης του βαθέως τουρκικού κατεστημένου;
Και πως γίνεται αμέσως μετά, να πέφτουμε από τα σύννεφα και να συνειδητοποιούμε πως πίσω από τους εναγκαλισμούς και τις φιλοφρονήσεις, η τουρκική στάση δεν έχει μεταβληθεί στο παραμικρό; Και ότι πίσω από τις κινήσεις φιλίας και τις αναφορές για τη δημιουργία ενός ήπιου κλίματος, οι θέσεις της τουρκικής πλευράς σκληραίνουν και γίνονται ακόμα πιο πολύπλοκες με αποτέλεσμα η επίλυση των προβλημάτων να γίνεται ολοένα και δυσκολότερη.
Ειδικά σε ένα διεθνές περιβάλλον, μέσα στο οποίο η Τουρκία με τον δικό της τρόπο προσπαθεί να αναδειχθεί σε ισχυρό περιφερειακό παίκτη.
Με μια πολεμική βιομηχανία που εξειδικεύεται σε οπλικά συστήματα που είναι περιζήτητα, με μια βιομηχανική παραγωγή που ευελπιστεί να μετατραπεί το εργοστάσιο της Ευρώπης έξω από την Ευρώπη αντικαταθιστώντας μερίδιο των ευρωπαϊκών εισαγωγών από την Κίνα και με μια πολιτική παρέμβαση που φλερτάρει με όλους, διεκδικώντας ταυτόχρονα τον ηγετικό ρόλο του μουσουλμανικού κόσμου.
Δηλαδή η Τουρκία ταυτόχρονα κινείται οικονομικά κοντά στη Δύση, πολιτικά σαφώς στο αντιδυτικό μπλοκ και ιδεολογικά στο μουσουλμανικό κόσμο.
Η Τουρκία είναι μια ισχυρή αναθεωρητική δύναμη που έχει αποκαλύψει περίτρανα τις ηγεμονικές της βλέψεις στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο. Είναι μια χώρα με Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν στα $820 δισ. που μπορεί να αναπτύξει ένα στρατό που αποτελείται από 650 χιλιάδες άνδρες.
Οπότε οι προσπάθειες για βιώσιμη ειρήνη από πλευρά της Ελλάδας περνάνε μόνο μέσα από την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση των αμυντικών δυνάμεων, την ενίσχυση και εμβάθυνση των συμμαχιών, καθώς και μέσα από την εντατικοποίηση των διπλωματικών προσπαθειών. Και φυσικά μέσα από την παρέμβαση του ελληνοαμερικανικού λόμπι στα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ.
Πραγματικά πιστέψαμε πως μετά από τις φωτογραφίσεις των εναγκαλισμών Δένδια - Τσαβούσογλου και την ανταλλαγή τυπικών μηνυμάτων αλληλεγγύης για τους σεισμούς και το δυστύχημα στα Τέμπη, θα άλλαζε πραγματικά κάτι, ή απλά κάναμε θετικούς συλλογισμούς;
Δεν είχαμε αντιληφθεί πως αυτή η παράσταση εξυπηρετούσε την τουρκική πλευρά, στην προσπάθεια της να εξωραΐσει το προφίλ της απέναντι στη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ, στην προσπάθεια της να ξεπεράσει τα εμπόδια του Κογκρέσου για τις αναβαθμίσεις των F16.
Και πως όλο αυτό το συναινετικό κλίμα οδήγησε την υποστήριξη της τουρκικής υποψηφιότητας για τη θέση του ΓΓ του ΙΜΟ, δηλαδή του Διεθνούς Οργανισμού Ναυσιπλοΐας. Μιας υποψηφιότητας που είναι προβληματική από τη αρχή μέχρι το τέλος της, αφού είναι γνωστές οι τουρκικές θέσεις σχετικά με το Αιγαίο, τις ζώνες τουρκικής ευθύνης και την αντιμετώπιση των εμπορικών πλοίων με κυπριακή σημαία.
Οι δηλώσεις Τσαβούσογλου, με βάση τις οποίες ενοποιήθηκαν σε μια μόνο ατζέντα όλα τα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, λόγω του θετικού κλίματος όπως ο ίδιος σημείωσε, φαντάζουν σήμερα περισσότερο από προβληματικές.
Το υπό αμφισβήτηση καθεστώς των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο, η αποστρατικοποίηση και ο αφοπλισμός των νησιών, ο εναέριος χώρος και τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας και η σαφής καταπάτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, αποτελούν πλέον για την τουρκική πλευρά ένα πακέτο που πρέπει να λυθεί ολόκληρο. Σε διαφορετική περίπτωση η «χείρα φιλίας» εξαφανίζεται και κάνει και πάλι την εμφάνιση της, η τουρκική γροθιά.
Υπάρχουν ελπίδες να αλλάξει η τουρκική στάση μετά τις εκλογές; Φυσικά και όχι. Η Ελλάδα σήμερα στα μάτια της Τουρκίας είναι πιο ενοχλητική παρά ποτέ. Όπως έχει αναφέρει άπειρες φορές ο πρόεδρος Ερντογάν, η Ελλάδα παρακινείται από τους ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ και Γαλλία) σε μια «εκστρατεία δι' αντιπροσώπων» εναντίον της Τουρκίας με αποτέλεσμα να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και τις συμφωνίες θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ασφάλεια της Τουρκίας.
Αυτή είναι η αλήθεια. Και δεν έχουμε το δικαίωμα να την αποκρύπτουμε χρησιμοποιώντας μάλιστα τις δήθεν κινήσεις συνεννόησης και να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Ωραίες οι αγκαλιές, τα χαμόγελα ή και τα δάκρυα για τους νεκρούς των σεισμών στην Ανατολία και του δυστυχήματος στα Τέμπη. Ωραίες και οι φωτογραφίες που προσφέρουν αίγλη και κύρος, εν όψει των επερχόμενων εκλογών. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι εκεί και μας κοιτάζει απειλητικά.
