Δεν πρόλαβε καλά - καλά να κλείσει το θέμα της Προεδρίας και άνοιξε άλλο.
Ομοβροντία δηλώσεων του αρχηγού και στελεχών του ΠΑΣΟΚ για την επόμενη μέρα μετά τις εκλογές του ’27.
Ενώ απέκλεισαν κάθε πιθανότητα μελλοντικής σύμπραξης με τη Νέα Δημοκρατία, δήλωσαν ότι θα επιδιώξουν κυβέρνηση με τα κόμματα της Αριστεράς. Που εκτός του Σύριζα περιλαμβάνουν Βαρουφακηδες, Ζωές, Χαριτσηδες, Κασσελακηδες και δε συμμαζεύεται.
Καμιά αντίρρηση, δημοκρατία έχουμε. Και να παραδεχτούμε ότι θα ήταν πράγματι παράξενο για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πει από τώρα ότι θα συνεργαστεί με το κυβερνών κόμμα.
Τα ερωτήματα παρ’όλα αυτά παραμένουν.
Ξεχάστηκαν μονομιάς τα καρτέρια που έστηναν κάποιοι έξω από ταβέρνες για να δείρουν τον ΓΑΠ ;
Διαγράφτηκαν απ’ τις μνήμες τα γιαουρτώματα στον αείμνηστο Πάγκαλο ;
Τα «προδότες» και «γερμανοτσολιάδες» δεν ειπώθηκαν ποτέ ;
Και τα αίσχη της πάνω και κάτω πλατείας με τις κρεμάλες ;
Και το «το ευρώ που δεν είναι ταμπού» ;
Και τα τηλέφωνα στον Πούτιν για να μας τυπώσει δραχμές ;
Και το εγκληματικό δημοψήφισμα του ‘15 ;
Και οι κλειστές τράπεζες με το “αύριο ξημερώνει μια πολύ όμορφη μέρα” ;
Και η σύμπραξη με τους ακροδεξιούς κλόουν του Καμμένου ;
Και η υπόθεση Νοβάρτις ;
Και η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης ;
Και η απόπειρα φίμωσης μη αρεστών εφημερίδων και καναλιών ;
Και το “ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν” ;
Και το χάιδεμα της τρομοκρατίας με τις άδειες στον Κουφοντίνα και τη χαριστική μεταγωγή του στις αγροτικές φυλακές ;
Φαίνεται πώς όλα ήταν μάλλον προϊόντα της φαντασίας μας.
Ή το ακόμα πιο βολικό : ότι αυτά ήταν έργα και ημέρες του «πρώιμου Σύριζα». Γιατί ο ύστερος Σύριζα «κανονικοποιήθηκε όταν τον ωρίμασε η εξουσία…». Γιατί το ακούσαμε κι αυτό.
Ο Σύριζα λοιπόν μαζί με τις παραφυάδες του, από αποσυνάγωγοι της πολιτικής ζωής, ξανάγιναν τώρα “προοδευτικές δυνάμεις” και άρα εν δυνάμει εταίροι για να πέσει ο μισητός Μητσοτάκης.
Ακριβώς όπως οι καλόγεροι στο Μεσαίωνα. Που βάφτιζαν το κρέας, ψάρι.
Το γκουβέρνο θέλουμε και σε τούτο τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς. Ακόμα κι ο Βελόπουλος όπως είπε κυνικά κάποιος του ΠΑΣΟΚ σ ‘ένα πάνελ.
Και σ´αυτό φαίνεται πως είναι σύμφωνοι όλοι.
Ακόμα και η Άννα που βαλάντωσε μεν στο κλάμα αλλά έκρυψε τον πόνο της και παρέμεινε σχεδόν σιωπηλή, ψελλίζοντας ένα «θα τα δούμε αυτά όταν έρθει η ώρα». Γιατί έτσι είναι οι μεγάλοι πόνοι. Βουβοί.
Γιατί σου λέει σε δέκα χρόνια από τώρα, όλα θα’χουν ξεχαστεί και ποιός ζει, ποιός πεθαίνει.
Εξάλλου τι είναι ο άνθρωπος ; Ένα τίποτα είναι. Ατμός.
