Ο επικήδειος λόγος του Κυριάκου Μητσοτάκη στη σημερινή εξόδιο ακολουθία, ήταν η επιτομή του πολιτικού πολιτισμού.
Χωρίς ακρότητες, χωρίς υπερβολές, χωρίς αχρείαστες ωραιοποιήσεις, ο πρωθυπουργός κάνοντας μια δίκαιη αποτίμηση, αναγνώρισε το έργο ενός σπουδαίου πολιτικού αντιπάλου.
Ήταν όμως τελικά ο Κώστας Σημίτης ένας πολιτικός αντίπαλος;
Τύποις ναι, στην ουσία όχι.
Γιατί αν κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, ο Σημίτης συνέχισε το έργο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και ο Κυριάκος συνεχίζει αυτό του Σημίτη.
Και γιατί αν ψάξει κανείς να βρει πολιτικές διαφορές του Κώστα Σημίτη, είτε ύφους, είτε ουσίας, περισσότερες θα βρει με το σημερινό ΠΑΣΟΚ παρά με τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη.
Αυτή, άλλωστε, είναι και η μόνιμη επωδός των οπαδών της ακροδεξιάς. Ότι ο Μητσοτάκης μετέτρεψε δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία, δήθεν σ ’ένα «σημιτικό ΠΑΣΟΚ».
Ακριβώς όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έτσι και ο Κώστας Σημίτης ενέπνευσε κάποτε το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που πέρα και πάνω από κομματικές ταμπέλες και εξαρτήσεις, ήθελε μεταρρυθμίσεις, κυριάρχησε στο μεσαίο χώρο, κέρδισε δύο συνεχόμενες εκλογές αυξάνοντας μάλιστα τα ποσοστά του στις δεύτερες, ενδυνάμωσε την οικονομία, προχώρησε πολλά μεγάλα έργα που άλλαξαν την Ελλάδα, πολέμησε τον λαϊκισμό, ήρθε αντιμέτωπος με γκρίνιες και μουρμούρες στο εσωτερικό του κόμματός του, παρέδωσε όμως τελικά μιά χώρα πολύ καλύτερη απ' αυτή που παρέλαβε, πράγμα που βασίμως εκτιμάται ότι θα συμβεί και με τον Κυριάκο.
Οι εντυπωσιακές όμως ομοιότητες δεν σταματούν εδώ.
Και το γεγονός ότι όσοι λατρεύουν να μισούν τον Σημίτη, ελεεινολογούν τώρα εναντίον του Μητσοτάκη, δεν είναι ασφαλώς καθόλου τυχαίο.
Είναι η άλλη Ελλάδα, αυτή της μιζέριας, της χυδαιότητας και της μικροψυχίας, αυτή που αντιστέκεται με νύχια και με δόντια στην πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό, αυτή που αποτελεί μονίμως τροχοπέδη σε οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης την οποία θεωρεί απειλή για τα ιερά και όσια της φυλής και του έθνους.
Η ιστορία διδάσκει ότι όποτε το μεταρρυθμιστικό κομμάτι της κοινωνίας έγινε πλειοψηφικό, η χώρα μεγαλούργησε και όποτε συνέβη το αντίθετο, μπήκε σε περιπέτειες.
Και αυτό κρατάμε ως παρακαταθήκη.
