Το 2003 είχαμε φτάσει πολύ κοντά σε ένα συνυποσχετικό με την Τουρκία για προσφυγή στη Χάγη, το οποίο θα αφορούσε μόνο στις διαφορές που αναγνωρίζει η Ελλάδα. Ήτοι οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας.
Η συμφωνία θα προέβλεπε μάλιστα και αμοιβαία επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο.
Ακολούθησαν δυστυχώς οι εκλογές του 2004, η κυβέρνηση άλλαξε, η προσέγγιση αυτή εγκαταλείφθηκε, προτιμήθηκαν οι κουμπαριές, τα γαμήλια δώρα και η ακινησία, και 20 χρόνια μετά συζητάμε για τα ίδια πράγματα.
Στο μεταξύ όμως υπάρχουν και πρόσθετες διεκδικήσεις που βαραίνουν αναπόφευκτα την ατζέντα.
Όπως διηγείται ο Κώστας Σημίτης, στη συνάντηση παράδοσης–παραλαβής, ο Κώστας Καραμανλής αρνήθηκε σχεδόν να ενημερωθεί για την πρόοδο που είχε επιτευχθεί στις διαπραγματεύσεις και δήλωσε ορθά–κοφτά ότι θα ακολουθήσει τη δική του πολιτική.
Σήμερα ο ίδιος ο Καραμανλής εμφανίζεται «ανήσυχος» για την πορεία των εθνικών θεμάτων όταν επί πρωθυπουργίας του, η χώρα εκτροχιάστηκε δημοσιονομικά και ακολούθησε μια ζοφερή δεκαετία με επώδυνες περικοπές που υποβάθμισαν γεωπολιτικά τη χώρα και μείωσαν δραματικά το αξιόμαχο των ΕΔ.
Από κοντά και ο τουρκοφάγος Σαμαράς που ανησυχεί τώρα κι αυτός μην τυχόν πάμε σε Πρέσπες του Αιγαίου και καταλήξουμε σε κάποιο επώδυνο συμβιβασμό.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που η Ελλάδα χτίζει έναν απόρθητο φράχτη 135 χιλιομέτρων στον Έβρο, εξοπλίζεται σαν αστακός και σε λίγα χρόνια από τώρα θα διαθέτει 200 υπερσύγχρονα μαχητικά 4ης και 5ης γενιάς αλλά και τρεις φρεγάτες καλύτερα εξοπλισμένες ακόμα και από τις αντίστοιχες γαλλικές, όπως δήλωσε πρόσφατα με παράπονο και ο αρχηγός του γαλλικού ΓΕΝ.
«Εθνικόν είναι το αληθές», έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός, φαίνεται όμως ότι κάποιοι «υπερπατριώτες» δεν διδάχθηκαν τίποτα από την ιστορία του Μακεδονικού.
Είχαν μεταξύ άλλων την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος μας ευνοεί. Έπεσαν όμως τραγικά έξω, συμβαίνει βλέπετε ακριβώς το αντίθετο.
Μας προσφέρθηκε τότε σύνθετη ονομασία στο πιάτο μαζί με νέα σύμβολα, Σύνταγμα και σημαία, είπαμε ένα βροντερό όχι και 27 χρόνια μετά, και αφού αναλώσαμε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο, καταλήξαμε σε λύση πολύ χειρότερη αυτής που μας προτάθηκε.
Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι κάποιοι έκαναν καριέρα «πατριώτη» και κάποιοι άλλοι έμειναν με τη στάμπα του «προδότη».
Αποδείχθηκε όμως περίτρανα ότι αυτοί οι «προδότες» ήταν που ιστορικά έβλεπαν πάντοτε μπροστά.
Και αντίθετα, ήταν αυτοί οι «πατριώτες» που τα έκαναν πάντοτε μούσκεμα και έβαζαν τη χώρα σε περιπέτειες.
