Μετά το αρχικό μουδιασμένο ξεκίνημα, απότοκο κυρίως – και παραδόξως – του 41%, το οποίο φαίνεται ότι μάλλον αιφνιδίασε και την ίδια, αλλά κι ενός αχρείαστα εκτεταμένου rotation, η κυβέρνηση εδώ και μερικούς μήνες επανάκτησε την ικανότητα να διαμορφώνει την ατζέντα, πατάει γκάζι, προωθεί μεταρρυθμίσεις, παίρνει μέτρα που βελτιώνουν την καθημερινότητα του πολίτη και η κυβερνητική απόδοση αρχίζει πλέον και θυμίζει αυτήν της πρώτης τετραετίας.
Τα καλά νέα πληθαίνουν σε όλα τα μέτωπα, τα εγκώμια του διεθνούς Τύπου είναι συνεχή, από την Οικονομία με την περαιτέρω μείωση του χρέους, την πρόωρη αποπληρωμή των μνημονιακών δανείων, το φτηνό δανεισμό, την αύξηση των εξαγωγών, τη μείωση της ανεργίας και την αύξηση των καταθέσεων, την Υγεία με την αύξηση των δαπανών κατά 75% σε σχέση με το ‘19, τα απογευματινά χειρουργεία, την αναβάθμιση των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας και τα προγράμματα πρόληψης, την Παιδεία με τα μη κρατικά ΑΕΙ, το διεθνές απολυτήριο και την ανακατασκευή και αναβάθμιση των σχολείων με ΣΔΙΤ, μέχρι την Άμυνα με το νέο αντιαεροπορικό θόλο τριών επιπέδων, τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα και τις φρεγάτες που παραλαμβάνουμε το νέο έτος, τις Μεταφορές και Υποδομές με τα νέα ηλεκτρικά λεωφορεία, την επέκταση του Μετρό Θεσσαλονίκης, το νέο αυτοκινητόδρομο Πατρών Πύργου, την ηλεκτρική διασύνδεση των νησιών και άλλα πολλά μικρά και μεγάλα έργα που ωριμάζουν σε λίγους μήνες αλλά και τον Πολιτισμό με τα καταπληκτικά νέα Μουσεία-24 ήδη έχουν εγκαινιαστεί επί υπουργίας Μενδώνη –, την Αμφίπολη, το Τατόι.
Προβλήματα φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμα, γκρίνιες για επιμέρους θέματα επίσης, το μεταναστευτικό για παράδειγμα είναι μια χαίνουσα πληγή για την οποία όμως δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και το στραπάτσο της Μελονι με το κέντρο κράτησης στην Αλβανία που αποδείχθηκε φιάσκο, είναι ενδεικτικό της πολυπλοκότητας του θέματος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Η ακρίβεια αναζητεί επειγόντως τιθάσευση, η απονομή της Δικαιοσύνης εξακολουθεί να είναι προβληματική, υπάρχουν ακόμα εστίες ανομίας στα πανεπιστήμια, ο νόμος για τις διαδηλώσεις δεν τηρείται – η τουλάχιστον όχι πάντα.
Αλλά από την άλλη μεριά, ουδείς υποσχέθηκε ότι θα κάνει τη χώρα γη της Επαγγελίας μέσα σε 5,5 χρόνια, μετά μάλιστα κι από μια υπερδεκαετή οικονομική κρίση που άφησε πληγές που δεν έχουν ακόμα επουλωθεί.
Γίνονται εν τούτοις προσπάθειες σε όλα τα επίπεδα, παράγεται έργο μετρήσιμο, υπάρχει σχέδιο το οποίο εγκρίθηκε σχετικά πρόσφατα και με μεγάλη πλειοψηφία από το εκλογικό σώμα και η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη και κυβερνώντος κόμματος δεν αμφισβητείται από κανέναν σοβαρό αναλυτή.
Και αν διαβάζω σωστά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η κυβέρνηση αυτή ετοιμάζεται να αφήσει πίσω της το μάλλον απρόσμενα κακό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών αλλά και τα τρέχοντα δημοσκοπικά χαμηλά και αυτό εκτιμώ ότι θα φανεί σύντομα στις επόμενες μετρήσεις.
Η αντιπολίτευση είναι είτε κατακερματισμένη, είτε αναξιόπιστη και αλλού για αλλού, είτε δεν έχει πειστικό αφήγημα.
Καλό δεν το λες για τη Δημοκρατία αλλά και η χώρα αυτή πρέπει να προχωρήσει.
Και θα προχωρήσει με αυτούς που θέλουν και μπορούν.
Και με αυτούς στους οποίους έλαχε η μοίρα.
