Δεν υπάρχει κανείς λογικός και εχέφρων άνθρωπος με στοιχειώδη ενσυναίσθηση, που να μην έκλαψε, να μην πόνεσε, να μην οργίστηκε για τα Τέμπη.
57 αθώες ψυχές έφυγαν τόσο άδικα, το νήμα της ζωής τους κόπηκε τόσο νωρίς, σύμπασα η ελληνική κοινωνία βίωσε μια αδιανόητη τραγωδία χωρίς προηγούμενο.
Και δεν υπάρχει κανείς λογικός και εχέφρων άνθρωπος με στοιχειώδη ενσυναίσθηση που να μην επιζητά περισσότερο την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης, ώστε να αποδοθούν οι ευθύνες σ' αυτούς που τους αναλογούν και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Και δικαιούνται προφανώς οι συγγενείς των ανθρώπων αυτών και να φωνάξουν, και να οργιστούν και να διαδηλώσουν. Αν και αυτό δυστυχώς δεν θα φέρει τα παιδιά τους πίσω.
Ένα όμως θα ’πρεπε ν' αποφύγουν. Να γίνονται υποχείρια κομμάτων, πολιτικοποιώντας έτσι μια ανθρώπινη τραγωδία, για την οποία έχει διαχρονικές ευθύνες όλο το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
Και υποχείρια μάλιστα κομμάτων που στάθηκαν πάντοτε απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης.
Ισχυρίζονται κάποιοι ότι θέλουν καλύτερα σχολεία, καλύτερα νοσοκομεία, καλύτερες συγκοινωνίες, καλύτερο δημόσιο, περισσότερη ασφάλεια, λιγότερη εγκληματικότητα, ταχύτερη απονομή δικαιοσύνης, αυστηρότερες ποινές.
Δεν θυμόμαστε όμως να διαδήλωσαν ποτέ για να επιβληθεί η αξιολόγηση στο Δημόσιο.
Δεν θυμόμαστε να διαδήλωσαν ποτέ για να σταματήσουν επιτέλους οι καταλήψεις και οι βανδαλισμοί στα σχολεία.
Δεν θυμόμαστε να διαδήλωσαν ποτέ όταν κάποιοι εξευτέλισαν καθηγητές κρεμώντας τους ταμπέλες στο λαιμό η έχτισαν άλλους μέσα στα γραφεία τους.
Δεν θυμόμαστε να διαδήλωσαν ποτέ όταν η 17Ν μακέλεψε 23 ανθρώπους.
Σε όλα τα παραπάνω η κοινωνία παρακολουθούσε δυστυχώς απαθής.
Είδαμε απεναντίας πολλές αρνήσεις και αντιδράσεις για το νέο ποινικό κώδικα που αυστηροποιεί τις ποινές για μια σειρά εγκλημάτων.
Είδαμε επικρίσεις για το δήθεν «κλίμα αστυνομοκρατίας» που δήθεν η κυβέρνηση επιβάλλει στα πανεπιστήμια.
Είδαμε διαμαρτυρίες επειδή ο λογαριασμός για τους βανδαλισμούς στα σχολεία θα πηγαίνει τώρα στους γονείς.
Και είδαμε επίσης και πολλές «ανησυχίες» και κροκοδείλια δάκρυα για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Ειδικά μάλιστα απ’ αυτούς του όταν κυβερνούσαν πήγαιναν μαύρα μεσάνυχτα στον Άρειο Πάγο «για να δουν πως πάει η υπόθεση Νοβαρτις».
Η διόριζαν υπουργούς Δικαιοσύνης που αργότερα καταδικάστηκαν ομόφωνα για παράβαση καθήκοντος.
Η έστηναν παραμάγαζα όπως κατήγγειλε ο Κοντονής, που χρημάτισε και ο ίδιος υπουργός Δικαιοσύνης του Σύριζα.
Και βέβαια με μοχλό τα Τέμπη, είδαμε και προσπάθεια χυδαίας εργαλειοποίησης μιας τραγωδίας και αδίστακτου προσπορισμού πολιτικού οφέλους.
Άρχισαν ήδη οι πρώτες κραυγές για Λαϊκά Μέτωπα, για Μέτωπα Ανατροπής από τα κάτω, για Μητσοτάκης τέλος.
Κι όλα αυτά για μια κυβέρνηση που εξελέγη δημοκρατικά, δυο μόλις χρόνια πριν με ευρεία πλειοψηφία και σε εκλογές που έγιναν τέσσερις μόλις μήνες μετά τα Τέμπη.
Κανείς φυσικά δεν μπορεί να προβλέψει που θα καταλήξει όλο αυτό το δυστοπικό κλίμα οχλοκρατίας.
Αλλά ας ελπίσουμε ότι στο τέλος θα επικρατήσει ψυχραιμία. Και ότι το «τείχος των σωφρόνων πολιτών» θα ξανασώσει την πατρίδα.
Γιατί δεύτερος αυτοχειριασμός μέσα σε μόλις 10 χρόνια, θα είναι τραγωδία μεγαλύτερη ακόμα κι απ’ τα Τέμπη.
