Εσχάτως, με αφορμή και το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον διάχυτο θυμό που είναι δικαιολογημένος.
«Αυτό το κράτος εκτός από το να μας ληστεύει και να μας κάνει τη ζωή δύσκολη μας σκοτώνει κιόλας…», γιατί κάποιος να μην είναι έξω φρενών;
Όμως τίποτα καλό δεν προκύπτει όταν οι αποφάσεις λαμβάνονται με θυμικό και όχι με λογική και με βάση το συμφέρον των πολλών. Εμείς στην Ελλάδα αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουμε καλά. Ο λογαριασμός από την εκχώρηση της εξουσίας στις «Άνω - Κάτω Πλατείες Συντάγματος» την περασμένη δεκαετία ήταν βαρύς.
Η Ελλάδα από πλουσιότερη χώρα των Βαλκανίων βρέθηκε να κοιτάει την πλάτη των περισσότερων γειτόνων που είχαν βγει από τον κομμουνιστικό μεσαίωνα με την απαράμιλλη φτώχεια.
Φοβάμαι λοιπόν όμως πως τα χειρότερα έπονται.
Η Ελλάδα ήταν η πρώτη από τις χώρες PIGS που μπήκαν στα μνημόνια και η τελευταία που βγήκε. Αυτό λέει πολλά για την ικανότητα της κοινωνίας μας αλλά και της οικονομικής και πολιτικής ελίτ να διαχειρίζονται καταστάσεις.
Η καθυστέρηση της εξόδου από την κρίση μεγάλωσε τη ζημιά. Ακολουθώντας την πτώση του ΑΕΠ κατά 25% την περασμένη δεκαετία οι μισθοί έμειναν χαμηλά.
Εξ αιτίας των χαμηλών αμοιβών εκατοντάδες χιλιάδες υψηλής ειδίκευσης νέοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Η εξέλιξη αυτή σε συνάρτηση με τη δημογραφική γήρανση και τη μείωση των γεννήσεων προμηνύει ακόμη χειρότερες εξελίξεις.
Η εκχώρηση της εξουσίας στους «αγανακτισμένους της Άνω και Κάτω πλατείας Συντάγματος» πολλαπλασίασε τις συνέπειες της χρεοκοπίας.
Προσέξετε, δε θεωρώ άμοιρους ευθυνών αυτούς που μας χρεοκόπησαν το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά ο τρόπος που η κοινωνία επέλεξε να τους τιμωρήσει αποδείχτηκε καταστροφικός. Το ίδιο υποθέτω και ο τρόπος που τους συγχώρεσε στη συνέχεια χωρίς να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούσαν.
Το 2015 όταν η «Άνω και Κάτω πλατεία Συντάγματος» έγιναν κυβέρνηση, έκλεισαν οι τράπεζες, επιβλήθηκαν capital control, εκχωρήθηκε η δημόσια περιουσία για έναν αιώνα, οι Τσίπρας - Καμένος «έφαγαν πόρτα» από τον Πούτιν και ο Βαρουφάκης έψαχνε δανεικό χαρτί και μελάνι για να τυπώσει δραχμές.
Αυτοί που κατηγορούσαν τους άλλους πως με τα μνημόνια ξεπουλάνε τη χώρα έκαναν τη μεγαλύτερη εκχώρηση Δημόσιας και Ιδιωτικής περιουσίας. Τη δημόσια περιουσία την εκχώρησαν στο Υπερταμείο και την ιδιωτική σε 2-3 hedge funds που εξαγόρασαν αντί πινακίου φακής τις τράπεζες μετά το κλείσιμό τους.
Τότε κάποιοι με 5-6 δισ. Ευρώ απέκτησαν όλο το τραπεζικό σύστημα που ήταν φορτωμένο με 100 δισ. κόκκινα δάνεια τα οποία ήταν περίπου το 50% του συνόλου. Τουτέστιν, το 50% περίπου του συνόλου της οικονομικής δραστηριότητας. Με τον τρόπο αυτό κάποιοι απέκτησαν τον πρώτο λόγο για ποιος και τι θα πρέπει να εκποιηθεί και σε ποιον.
Δεν υπάρχει στην ιστορία μεγαλύτερο «ξεπούλημα». Ο θυμός λοιπόν δεν καλός οδηγός. Αυτοί που υπόσχονται τα πάντα συνήθως είναι αυτοί που τα παίρνουν όλα…
Όταν προκύπτει θυμός κάποιοι θα τρέξουν να τον εκμεταλλευτούν και να επωφεληθούν. Στην αγορά όταν υπάρχει ζήτηση για ένα προϊόν κάποιοι θα τρέξουν να το προσφέρουν. Ακόμη και αν αυτό είναι κάποιο ισχυρό ναρκωτικό που οδηγεί στην καταστροφή.
Ευτυχώς, βέβαια που τότε, όταν ο Τσίπρας και η παρέα του αντίκρυσαν την άβυσσο κάτω από τα πόδια τους, την τελευταία στιγμή έκαναν πίσω και ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο και στη συνέχεια ό,τι τους έφερναν το ψήφιζαν με χέρια και με πόδια.
Την επόμενη φορά που ο θυμός θα δώσει την εξουσία σε κάποιον περαστικό Χατζηαβάτη φοβάμαι πως μπορεί να μη φανούμε τόσο τυχεροί.
Ο Τσίπρας μπροστά στη Ζωή μοιάζει με Ντε Γκωλ, το ίδιο και ο Καμένος μπροστά στους νέους ακροδεξιούς κομήτες…
