«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά…» θα έλεγαν τα δημοσιογραφικά newsrooms αν στο «θέατρο ΣΥΡΙΖΑ» δεν ανέβαζαν την Κασσελακιάδα. Ωραίοι οι πρωταγωνιστές, ζωηρή πλοκή, ψεύτικες ιστορίες (θα πέσει πολύς κλαυσίγελος όταν θα αποκαλυφθούν - αν χρειαστεί…- πράγματα και θαύματα) αλλά πολύς ξεπεσμός της πολιτικής βρε παιδί μου. Ειδικά για έναν «χώρο» που κοιμάται και ξυπνά διψασμένος για πολιτική κουβέντα και μικροπολιτική σπέκουλα. Επειδή όμως τα αποτελέσματα του, καλοστημένου, β’ γύρου της κάλπης «Για Πρόεδρο», δεν είναι διαθέσιμα αυτή τη στιγμή, επιτρέψτε μου να ασχοληθώ με άλλους χρησμούς, ελπίζω χρήσιμους.
Με την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και σειρά άλλων παρεμβάσεών του στη Νέα Υόρκη, που δε φαίνεται να τράβηξαν την προσοχή μας, ο πρωθυπουργός ολοκλήρωσε το άνοιγμα στον Κόσμο. Όπως οφείλει να κάνει κάθε σοβαρός ηγέτης ενός Κράτους που εξαρτάται πολύ περισσότερο από όσο αντιλαμβάνονται οι κάτοικοί του, αν δεν θέλει να γίνει …κρατίδιο. Αυτόν που ξεκίνησε την επομένη του εκλογικού του θριάμβου και εμφανώς τον οδήγησε να είναι «αφηρημένος» όταν ο κρατικός μηχανισμός έχανε τις μάχες με τη φωτιά και τον κατακλυσμό.
Η Ελλάδα οφείλει και μπορεί να διεκδικήσει έναν ιδιαίτερο ρόλο. Πρώτον, στον στρατηγικό Κύκλο που ορίζει η Γεωγραφία, η Ιστορία και το Εμπόριο. Δεύτερον, στον συγκεκριμένο Χρόνο όπως αυτός ορίζεται από τη συγκυρία των γειτόνων και την πορεία της αργόσυρτης Κρίσης που ταλαιπωρεί όλους τους λαούς των ευρύτερων συμμαχιών μας.
Η μεριά στην οποία ανήκουμε και με τον κόσμο που κατά μείζονα λόγο συναλλασόμαστε, περνά δύσκολες στιγμές. Ο πόλεμος του Πούτιν εναντίον της Ευρώπης και της Αμερικής έχει γείρει αλλά δεν έχει κριθεί. Η αναδιάταξη δυνάμεων, που επιδιώκει ο Πούτιν, ελπίζοντας σε βοηθητική γι αυτόν συμπαράταξη Κίνας, Βόρειας Κορέας, Τουρκίας και άλλων μικρότερων ή μεσαίων δικτατορίσκων προφανώς δεν μπορεί να του φέρει τη «νίκη», σίγουρα όμως θα παρατείνει τις αβεβαιότητες.
Η Γερμανία, έχοντας απωλέσει τα πλεονεκτήματα της φθηνής ενέργειας (Ρωσία) και της αντιστοίχως φθηνής προμήθειας ενδιάμεσων κεφαλαιουχικών αγαθών (Κίνα) μπαίνει σε ύφεση, ενώ μπροστά της έχει να αντιμετωπίσει τεράστιες κρατικές δαπάνες σε υποδομές και βελτίωση των οικογενειακών εισοδημάτων για τους κατοίκους της.
Η Γαλλία βαδίζει σε ασταθές οικονομικό και σε ακόμη πιο ασταθές πολιτικό έδαφος. Το πιθανότερο είναι ότι θα μπει και αυτή σε κρίση, ίσως με τα τυπικά γαλλικά χαρακτηριστικά, την απώλεια δηλαδή εξουσίας στην καρδιά της République, στο ίδιο το Παρίσι και ιδίως στο Salon Doré μέσα στο Παλάτι του Elysée.
Η Ιταλία αναρωτιέται, όπως συχνά τις τελευταίες δεκαετίες, τι ακριβώς θα ήθελε να κάνει στην ατελείωση ιστορική της πορεία. Η Ισπανία ψάχνει μια εθνική ενότητα που δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει και σαφής κυβερνητική συμμαχία. Οι άλλες μεσαίες δυνάμεις περιμένουν να δουν την κατάσταση που θα διαμορφωθεί μεταξύ των μεγαλυτέρων παικτών. Οι μικρότερες χώρες προετοιμάζονται για τα χειρότερα.
Κι εμείς, την ώρα που η οικονομική κρίση είναι περισσότερο παρά ποτέ παρούσα και η γεωπολιτική ανακατωσούρα χειροτερεύει κάθε εβδομάδα, καμωνόμαστε ότι μπορούμε να περάσουμε …ξυστά. Δεν είναι η πρώτη φορά που ετοιμαζόμαστε να πάρουμε τη ζωή μας «λάθος».
Το κάναμε στο πρώτο μισό της δεκετίας του ’80. Δοκιμάσαμε τη στραβοτιμονιά το ’93. Ξεχαστήκαμε το 2000 και πάλι το 2004 και ξανά το 2007. Τινάξαμε, το 2015, στον αέρα την τριετή αιματηρή διόρθωση που είχε προηγηθεί. Και μου λέτε τώρα, τόσες πολλές και τόσοι πολλοί, ότι θα περάσουμε τους πολλούς επόμενους μήνες μέσα από τον πιο φριχτό εξυπν-ακισμό, αυτόν που ορίζεται από τον μικρόκοσμο των social media. Φοβάμαι για τα παιδιά μας.
Αν δεν σταματήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να «χαϊδεύει» τον λαϊκισμό, αν δεν καλέσει δίπλα του, σε συστράτευση, τις προοδευτικές και δυναμικές μερίδες του πληθυσμού που δημιουργούν, ακόμη σήμερα, πλούτο, τότε οι κίνδυνοι από τον πηγαίο κι επικίνδυνο λαϊκισμό της άναρθρης αντιπολίτευσης, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στον ΣΥΡΙΖΑ, θα μας σύρουν ταχύτερα στη δίνη των κρίσεων που ήδη φαίνονται στον διεθνή μας ορίζοντα.
