Την ώρα που γράφω δεν γνωρίζω αν η γεμάτη συναίσθημα πρόταση «γύρνα ξανά», του Κασσελάκη προς Πολάκη, θα βρει ανταπόκριση. Πιθανόν. Σίγουρα όμως θα προηγηθούν διάφορα τσαλίμια και χαριτωμενιές. Δικιά τους υπόθεση. Ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι συριζαίοι βαρέθηκαν τα καμώματα και των δύο αρχηγίσκων.
Αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, ούτε την αναμνηστική πεντηκονταετία δεν μπορούν να εορτάσουν ομαδικά οι υποψήφιες/οι πρόεδροι. Λογικό, κάποιοι δεν διάβασαν ποτέ την «Ιδρυτική Διακήρυξη Βασικών Αρχών και Στόχων». Λογικό. Ποιος καλεί να την/τον ψηφίσουν για να «πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να συμμετέχει ενεργά ο Λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της Χώρας». Όλα για την κατάληψη του προικώου αρχηγικού κόμματος γίνονται.
Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα απέναντι στον Μητσοτάκη, που παίζουν τις μουσικές καρέκλες στις δημοσκοπήσεις για την πρώτη θέση στην αντιπολιτευτική ελπίδα αναλώνονται στον αρχηγισμό τους.
Καμία ομάδα, καμία πολιτική πλατφόρμα, καμία φιλοσοφική οικογένεια, καμία παράδοση πολιτικού πολιτισμού. Ξεχασμένος κάθε διάλογος και συλλογικότητα.
Μόνον ο αρχηγός μετράει.
Είναι καταθλιπτικό πόσο αρχηγικά είναι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Πάρτε τα με τη σειρά.
Στους υπό δικαστική διάλυση κρυπτοφασίστες, που καθόλου δεν εξαπάτησαν τους ψηφοφόρους για τον πραγματικό αρχηγό τους, όλα κρίνονται από τις αποφάσεις του έγκλειστου στον οποίο όμως η Δημοκρατία έχει απαγορεύσει πολιτικές δραστηριότητες.
Στον διπλανό θάλαμο η προσευχή είναι η μόνη συλλογική πράξη. Κανείς δεν τολμά, ούτε ακόμη να εμφανίζεται, πλην Νατσιού.
Πιο αρχηγικό κόμμα από την πρώην πρόεδρο της Βουλής, που δοκίμασε να δικάσει όλο τον πολιτικό κόσμος της μεταπολίτευσης με συνοπτικές αλλά πραξικοπηματικές διαδικασίες εντός Βουλής, δεν γίνεται.
Η εντυπωσιακή άνοδος του εν Ελλάδι εκπροσώπου (όσο κι αν κρύβεται…) των πάμπολλων θαυμαστών του Πούτιν, με τις εκδιώξεις, αποσύρσεις και άλλες αυταρχικές ενέργειες εμπέδωσε πλήρως την παντοδυναμία του.
Εκεί κοντά, η δημοφιλής σε αναρτήσεις και τώρα δημοφιλέστερη στις δημοσκοπήσεις, επιβεβαιώνει πλήρως την μιας γυναικός αρχή, αφού τίποτε δεν γνωρίζουμε για τους πραγματικούς συμπαραστάτες της προσπάθειάς της εκτός τουίτερ και φέισμπουκ.
Για το ΚΚ δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, αφού κατέχει τη μυστική συνταγή της συλλογικής μονοκρατορίας.
Τι μένει;
Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Η ισχύς του ενός δεν αμφισβητείται για τρεις λόγους.
Πρώτον, ο πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά να λαμβάνει τα μέτρα του, προτού εκδηλωθούν αποσυσπειρώσεις.
Δεύτερον, το κόμμα κυβερνά και η εξουσία, όπως πάντοτε, ενώνει ή, κατ’ ελάχιστον κρατά σιωπηλούς όσους, όπως οι πρώην πρόεδροι, διαθέτουν το κύρος που θα απαιτούσε μια ευρύτερη αμφισβήτησή του.
Τρίτον (και πολύ σπουδαίο) με μια τόσο πολυπληθή κυβέρνηση, τόσες πολλές υψηλές κρατικές θέσεις και τέτοιον κορυφαίο έλεγχο στην κομματική επετηρίδα, ειδικά όταν αναζητείται κάποιος για να τοποθετηθεί σε κρατικές θέσεις, κανείς δεν σκέφτεται την εσωκομματική δημοκρατία.
Τουλάχιστον ο κ. Μητσοτάκης επιβεβαιώνει, καθημερινώς και με τη σκληρή δουλειά του, την θέση του ενώ και το κόμμα του είναι το μόνο που λειτουργεί ως… κόμμα.
Εξάλλου, για να είμαστε ρεαλιστές, σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες, ζούμε την εποχή του ενός ή της μίας.
Εδώ η διακεκριμένη αριστερή Σάρα της Γερμανίας ονόμασε το προσωπικό της κόμμα «Συμμαχία της Βάγκενκνεχτ».
Η συστηματική υποβάθμιση και σταδιακή εξάλειψη της εσωκομματικής δημοκρατίας στα δυτικά κοινοβουλευτικά μας συστήματα, που παραμένουν πάντως δημοκρατίες κομμάτων, είναι ένα ακόμη επικίνδυνο να σπάσει κλαδί σταθερότητας.
Ας κάνουμε τουλάχιστον το σύστημα προεδρικό να μη κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δάκτυλο.
