Τελικά ο κ. Ανδρουλάκης κατάφερε να συντονίσει την εντός Βουλής αντικυβερνητική αμφισβήτηση, θέτοντας ζήτημα έλλειψης εμπιστοσύνης στη... Δικαιοσύνη. Δεν θα μάθουμε τίποτε περισσότερο από κάτι που ήδη γνωρίζαμε: η ελληνική αριστερά θα παραμείνει πολιτική δύναμη Περιορισμένης Ευθύνης.
Γιατί, κανείς δεν περιμένει στα σοβαρά ότι το σύνθημα «να πέσει ο Μητσοτάκης» θα έχει κάποια τύχη το βράδυ της Παρασκευής όταν θα αναμετρηθούν οι βουλευτές με τη, δύσκολη είναι αλήθεια, πραγματικότητα της πολιτικής στιγμής.
Όχι, βεβαίως ότι η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας σαλπίζει χαρμόσυνα. Η κριτική για τους χειρισμούς που επέλεξε τους τελευταίους μήνες, όχι μόνον για την υπόθεση των Τεμπών, είναι ουσιαστική και πολύ διατρητική. Δεν μπορούν όμως να δέχονται τον χαρακτηρισμό «δολοφόνοι» χωρίς να υπερασπίζονται τον αρχηγό τους. Ελπίζουν όμως ότι θα είναι η τελευταία φορά που θα βρεθούν σε τόσο στενάχωρη θέση.
Προφανώς, θα πρέπει να είναι και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα είναι η τελευταία φορά που θα ενεργοποιήσει, με επιτυχία, τον κομματικό και παραταξιακό «πατριωτισμό». Η κατάσταση της πλειοψηφίας απαιτεί ανασύνταξη.
Η ευκαιρία είναι κατάλληλη. Έρχεται σε καλό χρόνο, ως προς τον εκλογικό κύκλο. Ανοίγει το δρόμο ώστε στο επόμενο διάστημα υποχρεωτικής κοινοβουλευτικής ανομβρίας, η κυβέρνηση να αναλάβει θετικές πρωτοβουλίες. Δύσκολο, αλλά εφικτό. Σε τελευταία ανάλυση, αν η κυβερνώσα παράταξη θέλει να κερδίσει τον τρίτο συνεχόμενο γύρο εκλογικής πρωτιάς, χρειάζεται τον χρόνο που μεσολαβεί από την Παρασκευή το βράδυ και μέχρι τις εκλογές.
Το θέμα είναι γιατί ο Νίκος Ανδρουλάκης παγιδεύτηκε σε αυτό το σαρδανάπαλο σχήμα. Διαθέτει μήπως διαβεβαιώσεις από ισχυρούς παράγοντες του τόπου, ότι θα τον στηρίξουν μέχρι τέλους; Γιατί αν περιμένει να βγάλει κυβέρνηση με ένα σχήμα που κραυγάζει «Αριστερά ΕΠΕ» καλύτερα να το ξεχάσει.
Η εικόνα τεσσάρων μισοπαλαβομένων αρχηγών, αν όχι ο ίδιος σίγουρα όμως οι άλλοι τρεις, με τους οποίους θα κάνει υποχρεωτικά παρέα για πολύν καιρό, δεν είναι ενθαρρυντική. Η εκμετάλλευση της πάνδημης απαίτησης για πλήρη εξιχνίαση των αναπάντητων ερωτημάτων που προκάλεσε η εξέλιξη του δυστυχήματος δεν αρκεί.
Χρειάζεται πολλά περισσότερα για να καταγράψει, ο ίδιος, και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, ένα κάποιο χειροπιαστό και διαρκές πολιτικό όφελος. Κέρδος προφανές έχουν οι σημερινοί και πρώην συριζαίοι, οι οποίοι παλεύουν με τη δημοσκοπική αφασία. Κέρδος έχει το ΚΚ που θα ξεδιπλώσει τη γνωστή «γυμναστική των κινητοποιήσεων».
Ειδικά το τελευταίο, θα τα δώσει όλα, δηλαδή θα βάλει σε κίνηση κάθε συνδικάτο, σωματείο, σύλλογο και άλλη «συλλογικότητα» στην οποία κάνει πολιτικό κουμάντο, προκειμένου να μην το προσπεράσει, δημοσκοπικά πάντοτε, η «Ζωή».
Η οποία προφανώς κερδίζει ήδη και θα κερδίσει περισσότερα όσο ο πολιτικός κόσμος θα συνεχίσει να σέρνεται από τους λεκτικούς φραμπαλάδες της.
Αν υποθέσουμε ότι η εκ του προχείρου και επί του προφανούς συμπηχθείσα «ΕΠΕ», χρειαστεί να εμφανίσει σενάριο διακυβέρνησης, η κατάσταση θα ευνοήσει όποιον διαθέτει σοβαρή πρόταση για να σταθεί όρθια η Ελλάδα στην πολύ δύσκολη κατάσταση που διαμορφώνεται γύρω μας.
Η ρευστότητα Τραμπ, η ανασύνταξη της Ευρώπης, οι ευκαιρίες/κίνδυνοι στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, η ανάγκη περισσότερων επενδύσεων και ακόμη περισσότερων καλύτερα πληρωμένων δουλειών και, τελικά, η ανασυγκρότηση ενός κράτους που να το εμπιστευόμαστε, κάπως περισσότερο, συνθέτουν το νέο σκηνικό. Δύσκολο και αταίριαστο σκηνικό για μιαν Ελλάδα που θα κυβερνάται από μιαν Αριστερά ΕΠΕ υπό τον κ. Ανδρουλάκη.
Ίσως, το μόνο που θα μείνει να θυμόμαστε από τη σύμπηξη του σημερινού μετώπου είναι ότι συνέπεσε με τη γενέθλια μέρα του «κρυφού» ιδρυτή της ελληνικής αριστεράς. Τον θυμήθηκε και ο κ. Μητσοτάκης τον Βησαρίωνα Γιουγκασβίλι που πήγαινε για παπαδοπαίδι πριν ασχοληθεί με τη μετεωρολογία για να ασπαστεί, τελικά, τον λενινισμό στον δρόμο για μια από τις πιο στυγνές δικτατορίες της σύγχρονης εποχής.
