Είναι εντυπωσιακό ότι, μέχρι να διατυπώσει και τη δική της υποψηφιότητα η κυρία Διαμαντοπούλου, όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι και προεδρίνες στο ΠΑΣΟΚ, έκλιναν προς τα αριστερά.
Αλλά αριστεροσύνη επιδείκνυε με επάρκεια, εσωκομματική τουλάχιστον, ο νυν πρόεδρος Ανδρουλάκης. Γιατί τον αμφισβητούν;
Όμως, με το αριστερό προφίλ ο κ. Ανδρουλάκης κέρδισε 5 μονάδες μεταξύ των δύο ευρωεκλογών, δηλαδή σε μια πενταετία, αλλά ούτε μια ολόκληρη μονάδα από τις προ έτους βουλευτικές.
Άρα, το αριστερόμετρο που έβγαλαν όλοι στο ΠΑΣΟΚ, δεν μετρά σωστά τις πιθανότητες πλήρους πολιτικής επαναφοράς, κατά το κινηματογραφικό θρίλερ πρότυπο, στο μυαλό των πάντοτε πλειοψηφούντων κεντροαριστερών-κεντροδεξιών πολιτών.
Κατηγορούν τον Ανδρουλάκη ότι δεν διοίκησε με επαρκή «εσωκομματική δημοκρατία». Αναφέρουν όλοι το, εξωφρενικό για όσους θυμούνται τα πραγματικά γεγονότα και όχι τους πασοκικούς μύθους, ότι ο μεγάλος Ανδρέας «συγκαλούσε το Εκτελεστικό Γραφείο κάθε εβδομάδα». Σιγά μην το έκανε, κι ευτυχώς…
Αυτό είναι, δυστυχώς, το ΠΑΣΟΚ. Ζει τους μύθους του εκτός εξουσίας, όπως τους καλλιεργούσε όταν είχε όλους τους μηχανισμούς διακυβέρνησης στα χέρια του. Πλην όμως η πραγματικότητα είναι πάντοτε διαφορετική από τους μοίχιους πόθους όσων ξέμειναν στο «παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ», ενόσω οι πολίτες προχωρούσαν παρακάτω.
Ένα ακόμη παράδειγμα των πασοκικών μύθων. Πιστεύουν ότι ο λαός τιμώρησε το «κίνημα» επειδή δεν αντιστάθηκε επαρκώς στην επιβολή μνημονίου. Του πρώτου μνημονίου, όταν μάλιστα ο πρωτότοκος Παπανδρέου είχε υποσχεθεί να βρει τα λεφτά εκεί τα… έκρυβαν οι άλλοι.
Εναλλακτικά και επιπροσθέτως άλλοι Πράσινοι επικρίνουν τη «δεξιά στροφή» που ακολούθησε επειδή ο Βενιζέλος συνεργάστηκε με τον Σαμαρά.
Ανόητες, πολιτικάντικες, ερμηνείες.
Θα όφειλαν να είναι υπερήφανοι γιατί, γνωρίζοντας και αναλαμβάνοντας με υπευθυνότητα το μεγάλο πολιτικό κόστος, δεν άφησαν τη χώρα ακυβέρνητη να κατρακυλήσει στο απόλυτο χάος.
Μάλλον οι επτά από τους οκτώ υποψηφίους κοιτούν στην πλευρά του Σύριζα. Θεωρούν πιο εύκολο να πάρουν πίσω όσους ψηφοφόρους στήριξαν, μεταξύ 2014 και 2017, χονδρικά, τον Τσίπρα.
Λογικό. Είναι αλήθεια πως, αν βεβαίως μείνουμε στο 2019, ο πρώην πρόεδρος του Σύριζα έχασε με το πολύ υψηλό 31,5% και η αείμνηστη Γεννηματά έχασε με 8%, που δεν διαφέρει και πολύ από το 6,3% του 2015.
Θα έπρατταν σοφά αν κοιτούσαν στην πλευρά των δύο μεγάλων επιτυχιών του Μητσοτάκη: το 39,8% του ’19 και το 40,6% του 2023.
Υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές, χιλιάδες παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ όσων υποστήριξαν τον Μητσοτάκη. Γιατί τους αγνοούν;
Η απάντηση βρίσκεται στην προσεκτική άρνηση των υποψηφίων προς οιαδήποτε αναφορά στην περίοδο Σημίτη. Μήπως δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ και τότε, μια ολόκληρη οκταετία, κόμμα εξουσίας;
Πόσο σίγουρο θεωρούν οι υποψήφιοι ότι, οι «πρώην-Πασοκ» που μετακινήθηκαν και έδωσαν τη νίκη στον Μητσοτάκη, είναι περισσότεροι εκείνων που ανυπομονούν να βλέπουν το νέο Πασοκ να κάνει βουτιές στο «αριστερό» παπανδρεϊκό παρελθόν του μακρινού ’80.
Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς, με ευχέρεια, να αναζητήσει τα ατού της υποψηφιότητας Διαμαντοπούλου.
Η πρώην θαρραλέα υπουργός Παιδείας (2009-2012), υπηρεσιακή υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνισμού και Ναυτιλίας, επιτυχημένη Κοινοτική Επίτροπος Απασχόλησης, Κοινωνικής Πολιτικής και Ίσων Ευκαιριών (1999-2004) διαθέτει εμπειρία και έργο καταγεγραμμένο άρα ευκόλως ελεγχόμενο, ειδικά από τους ως άνω ψηφοφόρους.
Είναι αυτή η -και κοινωνικά- πολύ σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων, που μετακινήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία έκανε τη διαφορά. Ιδίως εντός της Νέας Δημοκρατίας. Στην εκλογή του Μητσοτάκη ως προέδρου του εν λόγω κόμματος, όσο βεβαίως και στην ανάδειξή του στην πρωθυπουργία.
Με δύο λόγια, αν θέλει το ΠΑΣΟΚ να επιστρέψει σε προοπτική ρεαλιστικής διεκδίκησης κυβερνητικού ρόλου, θα χρειαστεί να κοιτάξει «δεξιότερα της αριστεράς» δηλαδή στο κέντρο της κοινωνίας.
Εκεί βρίσκονται οι πάμπολλοι ψηφοφόροι που μετρούν, μέχρι την τελευταία στιγμή, την αποτελεσματικότητα της ψήφου τους με μέτρο τη διασφάλιση της σταθερότητας για τη χώρα.
Συμπέρασμα: όσο κι αν είναι ρομαντικά συμπαθές να παρακολουθούμε τους επιτήδεια αριστερίζοντες προέδρους να διαγκωνίζονται για την καρέκλα της πασοκικής καρέκλας, το ζητούμενο είναι τι θα κάνει ο νέος/νέα πρόεδρος αν το ΠΑΣΟΚ κληθεί να κυβερνήσει.
Εμμέσως ή αμέσως.
Έχουμε άλλωστε δύο χρόνια μέχρι να διαμορφωθούν οι νέες συνθήκες υπό τις οποίες θα διοργανωθούν οι προσεχείς βουλευτικές εκλογές.
