Το πιο πιθανό είναι ότι μετά από μερικούς μήνες κανείς δεν θα το συζητεί. Προφανώς και δεν πρόκειται να διασπαστεί το κόμμα της πλειοψηφίας. Μόνον ως «ανέκδοτο» μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι «φοβάται ο Μητσοτάκης τον Σαμαρά» ή ότι «ο Βορίδης θα πρέπει να παραιτηθεί». Σε δουλειά να βρισκόμαστε, εμείς οι δημοσιογράφοι και επί παντός σχολιαστές. Αλλά αυτό που πραγματικά είναι απογοητευτικό είναι πόσο εκ του προχείρου διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος για σοβαρά θέματα και το κυριότερο, για πολιτειακές ρυθμίσεις που ορίζουν τις ζωές των Άλλων.
Έγραφα τις προάλλες ότι στο ζήτημα του γάμου μεταξύ συνανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου κατά την πράξη γέννησης, ζητούμενο είναι να αρθεί ο περιορισμός του δικαιώματος ατομικού αυτοπροσδιορισμού των πολιτών. Ο Τσίπρας (πονηρά ή μήπως επειδή μέχρις εκεί «άντεχε») έφερε το σύμφωνο συμβίωσης και πολύ καλά έκανε, αλλά το έκανε «τόσο-όσο». Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να παραμένει ακόμη σήμερα μια εξαίρεση μεταξύ των εξελιγμένων φιλελεύθερων δημοκρατιών.
Αφαίρεσε από τη ρύθμιση το ζήτημα της υιοθεσίας, ενώ το σύμφωνο συμβίωσης δίνει παντού πράσινο φως στην τήρηση όλων των προϋποθέσεων για να λειτουργήσει χωρίς νομικά εμπόδια και κοινωνικά «σχόλια» μια νέα (ή παλαιότερη) Οικογένεια.
Εκεί γίνεται το λάθος από την πλευρά των φίλτατων αντιρρησιών συνείδησης οι οποίοι τοποθετούνται ξετυλίγοντας ένα σερί αντιφάσεων. Λένε, ας πούμε, ότι αφού έχουμε το Σύμφωνο (με το οποίο ήσαν αντίθετοι μέχρι προχθές…) τι τον θέλουμε τον Γάμο, το ίδιο είναι. Αλλά, αν είναι το ίδιο, γιατί να μην ισχύουν οι ίδιες διατάξεις του οικογενειακού δικαίου; Γιατί να μην ισχύουν οι ίδιοι αυστηροί κανόνες τεκνοθεσίας;
Στην Αμερική (ΗΠΑ) πρόσφατη μέτρηση έδειξε ότι μόλις το 4% των υιοθετημένων παιδιών (κάτω των 18 ετών) μεγαλώνουν σε οικογένεια «gay or lesbian», περίπου 65.500 παιδιά. Το 3% μεγαλώνουν με ομόφυλο άτομο και το 1% με ζευγάρι ομόφυλων. Το 43,2% είναι γυναίκες και το 41,3% άνδρες. Οι πρώτες έχουν μέσο ετήσιο εισόδημα 102.508 δολάρια και οι δεύτεροι 102.331, δηλαδή είναι σχετικά εύποροι, με τα αμερικάνικα μέτρα.
Στα όρια της γελοιότητος είναι η τοποθέτηση (ελπίζω προσωρινή…) των κομμουνιστών, που κάποτε ήσαν κατά του Γάμου, πίστευαν ότι η Οικογένεια είναι πυρήνας αναπαραγωγής καταπιεστικών προτύπων, αλλά τη σήμερον ημέρα θέλουν να το …ξανασκεφτούν. Όπως τότε, λίγο μετά τη δικτατορία, που αν κάποιο μέλος του ΚΚ ήταν ομοφυλόφιλος του ψιθύριζαν ότι καλύτερα να επιλέξει μια ιδιότυπη εσωκομματική «παρανομία».
Ακούω, σε όσες συζητήσεις γίνονται, ότι το πρόβλημα είναι η ισότητα στο θέμα της υιοθεσίας (τεκνοθεσίας για να είμαστε κομ-ιλ-φώ). Στην πράξη όσοι δεν θέλουν τον Μητσοτάκη να τακτοποιήσει αυτή τη στρεβλή εκκρεμότητα είναι σαν να πρεσβεύουν ότι για ένα ανήλικο ορφανό είναι καλύτερη η πρόνοια, παρά ένα σπιτικό που θα το αγαπούν και θα το προσέχουν. «Τι πρότυπα θα έχει;» ρωτούν με αγωνία. Υποθέτουν δηλαδή ότι οι γονείς όσων νέων ανθρώπων που «δεν είναι στρέιτ» μεγάλωσαν «λάθος» τα παιδιά τους; Δεν ήσαν οι γονείς αυτοί «σωστά πρότυπα» της κοινωνίας;
Σκεφτείτε την Ιωάννα που μεγαλώνει μόνη της την Ιφιγένεια, το παιδί που απέκτησε πριν χωρίσει με τον Πέτρο. Η Ιωάννα αποφασίζει ότι θέλει να ζήσει με την Ελένη. Παντρεύονται, με σύμφωνο. Κανένα πρόβλημα ως εδώ. Έχουμε μια νέα οικογένεια. Έλα όμως που η Ελένη θέλει να είναι και αυτή εξίσου γονέας της Ιφιγένειας. Οι αρνητές της απλής νομικής και ηθικής ισότητας δεν μας λένε γιατί κάτι τέτοιο πρέπει να απαγορεύεται ή πρέπει να οδηγείται σε περίπλοκα νομικά σχήματα.
Σκεφτείτε τον Γιώργο και τον Νίκο που έχουν μια τέλεια σχέση συμβίωσης επί δεκαετίες, την οποία την προβίβασαν νομικά και με το Σύμφωνο. Οι άνθρωποι αυτοί έδωσαν και τήρησαν τον όρκο «μέχρι να μας χωρίσει ο Θάνατος».
Στη δύσκολη αυτή στιγμή ποιος πρέπει να ρωτηθεί, αν δεν έχουν όλα γραφτεί εκ προοιμίου ή στον συμβολαιογράφο, για τις πραγματικές τελευταίες επιθυμίες παρά ο/η σύντροφός του; Αντιμετώπισα το θέμα αυτό στην προηγούμενη Βουλή, όταν χρειάστηκαν να γίνουν κάποιες νομοθετικές αλλαγές για την επιβεβαίωση της τελετής μεταξύ χώματος ή στάχτης και διαπιστώσαμε ότι ο για μια ζωή πραγματικός σύντροφος «δεν άξιζε τίποτε νομικά».
Κακώς, κάκιστα, κατά τη γνώμη μου γίνεται όπως γίνεται η σχετική συζήτηση. Ως να πρέπει ο ερωτώμενος να τοποθετείται σε κάποιο κομματικό υποδεκάμετρο. Ούτε οι βουλευτές που θα κληθούν αύριο να ψηφίσουν, θα έχουν ρωτήσει έναν προς έναν και μια προς μια, παραδοσιακούς και νεωτεριστές, μεγαλύτερους και νεότερους σε ηλικία πολίτες που τους «σταύρωσαν» στην τελευταία κάλπη.
Με την ψήφο τους οι βουλευτές και οι βουλευτίνες θα δείξουν απλώς ποια είναι τα όρια της Ελευθερίας που αναγνωρίζουν στα παιδιά τους, στις Γυναίκες και τους Άνδρες τους, στους Συντρόφους τους και, τελικά, σε όλους εμάς του Πολίτες. Αρνούμενοι/ες να επικυρώσουν απλά και τυπικά μια αυτονόητη επιλογή Ισότητας, θα μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι παρόμοια μπορεί να είναι η στάση τους και σε μια άλλη στιγμή διλήμματος ελευθεριών. Ας το αποφύγουμε. Έχουμε άλλα θέματα για να συζητήσουμε.
