Ζήτησαν από τον Ζελένσκι να υπογράψει την περικοπή της χώρας του, να πουλήσει σε «καλή τιμή» πανάκριβα ορυκτά, να ξεπληρώσει χρήματα που δεν χρωστά, να κλείσει τα μάτια στα εγκλήματα Πούτιν, να αγνοήσει τον (πραγματικό) κίνδυνο, να κάνει ο Ρώσος τα ίδια και χειρότερα, να εγκαταλείψει την προεδρία χωρίς εκλογές, να αποδεχτεί τον εξευτελισμό του από στημένους ποντ-κάστερς και να πει και ευχαριστώ. Σε ποιον; Στον Τζεϊ Ντι Βανς.
Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρουμε, δεν χρειαζόμασταν τον Τραμπ να μας πει ότι ο Ζελένσκι ρισκάρει Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ζελένσκι, όχι βέβαια ο Πούτιν, ούτε ο Κορεάτης δικτάτορας που έστειλε «στρατιώτες» (αδιάβαστοι πήγαν οι άνθρωποι), ούτε εκείνα τα πληρωμένα καθάρματα της Βαγκνερ, ούτε οι διάφοροι ακροδεξιοί πουτινόφιλοι της Ευρώπης, νέο φρούτο και αυτό.
Προφανώς, του την είχαν «στημένη» του ανθρώπου. Αν και αυτό δεν τον συγχωρεί που παρασύρθηκε σε διάλογο παρεξηγήσεων με δύο ανεξέλεγκτους τύπους και μάλιστα σε μη-μητρική του γλώσσα. Εδώ ελληνικοί δημοφιλείς ιστότοποι μετάφρασαν το Τραμπικό ότι ο Ομπάμα δεν του έδωσε, σε παλαιότερες επιθέσεις του Πούτιν, «shit» ως σεντόνι, ενώ είναι αλήθεια ότι ο δημοφιλής πρώην πρόεδρος δεν του έδωσε τίποτε από όσα χρειαζόταν για να αμυνθεί.
Ενώ και ο ίδιος ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών είχε, παλαιότερα, εξηγήσει πως η Ουκρανία είχε παραδώσει όλα τα σοβιετικά όπλα στη Μόσχα στηριζόμενος στην υπόσχεση ότι θα έχει τις πλάτες του καλυμμένες από τα δυτικά όπλα. Πρόσφατα πάλι εμπιστεύθηκε Μέρκελ και Μακρόν απέναντι στον Πούτιν και πάλι την «πάτησε».
Γιατί λοιπόν να συμφωνήσει «εδώ και τώρα» ο Ζελένσκι; Μπορεί να βρέθηκε στην κάτω μεριά της Τραμπάλας, αλλά προτιμά είτε να πέσει, είτε να περιμένει μήπως και βρεθεί στην υψηλότερη πλευρά του ωραίου παιδικού παίγνιου εξοικείωσης με την αίσθηση της ισορροπίας.
Στο μεταξύ, η διπλωματία της τραμπάλας θα συνεχιστεί. Ιδίως στην πλευρά της Ευρώπης, η οποία πάντοτε έτσι ήταν και δεν έγινε έτσι τώρα που ιδρύσαμε την Ένωσή της. Πάντοτε οι συμμαχίες και οι ισορροπίες ήσαν ταλαντευόμενες με διαρκείς μεταπτώσεις. Το ξέρουν πολύ καλά οι Πολωνοί, για παράδειγμα, που δεν ήξεραν από ποιον εχτρό να φυλαχτούν όταν Ρώσοι, πρώτοι και Γερμανοί στη συνέχεια, τους σκότωναν χωρίς έλεος.
Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς σε αυτή τη νέα και εντελώς επικίνδυνη κατάσταση. Αν καμία διεθνής συνθήκη δεν ισχύει επειδή έτσι αποφασίζει ο επιτιθέμενος, μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, ότι αν χάσει στον πόλεμο που ξεκινά, και για να συμβεί αυτό έβαζαν πλάτες όλοι οι σύμμαχοι και άλλοι εγγυητές των διεθνών συνθηκών, ο επιτιθέμενος και καταπατητής των διεθνώς συμφωνηθέντων κινδύνευε και εδάφη να χάσει και άλλα πολλά. Κάπως έτσι φτιάξαμε τη σημερινή Ελλάδα. Αν πρόκειται να αλλάξει το σύστημα επειδή ο Τραμπ θέλει να ανεβάσει τον Κόσμο στην τραμπάλα του, καλό είναι ξανακάνουμε τον λογαριασμό.
Τον πρώτο λογαριασμό πρέπει να τον κάνουμε με τον κακό μας εαυτό. Τον δεύτερο με τον γείτονα. Γιατί, να μην κρυβόμαστε, διατρέχουμε και εμείς τον κίνδυνο της τραμπάλας, που κάθε τόσο μας σπρώχνει μια στα πάνω και μια στα κάτω. Γιατί το ίδιο αίσθημα της τραμπάλας διαπερνά και τις στάσεις του Ερντογάν.
Η τακτική Τραμπ δεν μπορεί να αποδώσει παρά μόνον με όρους της αγοράς των παζαριών. Βραχυπρόθεσμα. Η δική μας τακτική πρέπει να είναι πιο ζυγισμένη. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν στην Ευρώπη κατά τους επόμενους μήνες, απαιτούν την πλήρη προσοχή του πρωθυπουργού. Αλλά και των άλλων αρχηγών των κομμάτων. Θα χρειαστεί βεβαίως να είμαστε βέβαιοι ποιός/ποιά κάθεται σε ποια πλευρά της τραμπάλας.
