Στις εκλογές κάποιος/κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι άλλοι χάνουν. Είναι όμως διαφορετικό να χάσεις στην κάλπη και είναι άλλο πράγμα να εξευτελίσεις το κόμμα σου. Άλλο να μην πας όσο καλά υπολόγιζες κι άλλο να διαλύεις το κόμμα σου.
Κανείς από τους πολίτες που έριξαν ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ στην κάλπη του Ιουνίου, χωρίς μάλιστα κυβερνητικό διακύβευμα, δεν είχε προειδοποιηθεί για όσα συμβαίνουν στα δύο αυτά κόμματα.
Τα γεγονότα που δημιουργούνται με τη στάση των στελεχών τους, ευτελίζουν την έννοια της αντιπολίτευσης.
Εκείνο, όμως, που τα κάνει όλα χειρότερα είναι η διαδικασία εξεύρεσης αρχηγού.
Η προσφυγή, κάθε φορά, στην ψήφο των «μελών» γίνεται αφορμή για ατέρμονες διαδικασίες, άσκοπες συγκεντρώσεις, αδιάφορες συνεντεύξεις και πολλές, ίσως μάλιστα ελαχίστως δημοκρατικές, υπόγειες διεργασίες.
Αυτό που σίγουρα δεν προκύπτει είναι μια δημιουργική αυτοκριτική επί της πολιτικής εκάστου κόμματος.
Κανείς, μεταξύ των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο έχουν κάπως προχωρήσει οι διαδικασίες, δεν έχει μια συγκροτημένη διαφορετική άποψη για το είδος και το περιεχόμενο της νέας πολιτικής.
Τι πρέπει να αλλάξει σε όσα πρότειναν στους ψηφοφόρους αλλά εκείνοι δεν τσίμπησαν;
Τελικά, αυτό που μένει είναι μια διαμάχη προσώπων και μηχανισμών.
Αν για κάτι δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι για αυτή τη χαοτική εικόνα της αντιπολίτευσης. Φτάσαμε στο σημείο να «εκλιπαρεί» ο πρωθυπουργός για τη συγκρότηση μιας κάποιας αντιπολίτευσης.
Αντιπολίτευση με την οποία να μπορεί να συζητά, στη Βουλή αλλά και εκτός αυτής, να διαπραγματεύεται εναλλακτικές λύσεις και, όταν απαιτείται, να συνεννοείται για κοινή στάση σε μεγάλα, συνήθως εθνικά, ζητήματα.
Η πιο γελοία κατάσταση εξελίσσεται, βεβαίως, στον ΣΥΡΙΖΑ, που κρατά ακόμη το σκήπτρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πριν λίγες εβδομάδες, οι «γέροντες», δηλαδή η παλιά φρουρά Τσίπρα, σε ιδιωτικές συναντήσεις, έλεγαν πως, μετά τον γάμο, «θα τον τελειώσουν». Ο θυμός όλων όσων, μετά τον ψυχικό εξευτελισμό της Όλγας Γεροβασίλη, στο «συνέδριο» του Φεβρουαρίου είχαν αποφασίσει ότι ο Κασσελάκης «δεν κάνει», ελαχίστως κρυβόταν.
Κατανοητό. Οι χειρισμοί του Στέφανου σε εκείνη τη συνάντηση ήσαν ακραίοι. Από το «τώρα είναι η ώρα για όλα ή για τίποτα» και την απειλή επανεκλογής προέδρου εδώ και τώρα, όπως βεβαίως ζητούσε με επιστολή του και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, ο κ. Κασσελάκης δέχθηκε τον συμβιβασμό. Έπιασε τόπο δηλαδή η απειλή Γεροβασίλη που του είπε τσεκουράτα: «αν θες εκλογές σε 10 μέρες, κάντε μόνος σου να δούμε τι θα πάρεις».
Δεν σκέφτηκε καν, ο πολύς Στέφανος (απόδειξη της ανόητης μεγαλομανίας του), να «εκλέξει» τον εαυτό του στα όργανα!
Ούτε τον βοήθησε απέναντι στις πλεκτάνες της νομενκλατούρας ο Νίκος Παππάς, ο οποίος περιέργως δεν δικαίωσε τη φήμη του Ρασπούτιν. Ίσως γι' αυτό δεν είναι λίγοι όσοι βλέπουν, εκ των υστέρων, με καχυποψία τους χειρισμούς Παππά. Ο οποίος, αφού κατέλαβε όπως - όπως την καρέκλα του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας δεν «είδε» την έκταση που είχε πάρει η ίντριγκα των βαρόνων του Σύριζα εντός της Επιτροπής.
Όλα τούτα όμως συνιστούν ευτελισμό της σπουδαίας και θεσμικής δουλειάς της αντιπολίτευσης.
Αποκαλύπτουν, πάντως, τα πραγματικά σχέδια όσων κινήθηκαν, αρχικώς να ανατρέψουν τον Ανδρουλάκη και τώρα τον Κασσελάκη.
Η κυρία Γεροβασίλη ζητεί ήδη «συμπερίληψη ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και άλλων προοδευτικών δυνάμεων». Προφανώς στους βιαστικούς της «Νέας» αριστεράς» αναφέρεται, όπως το εξήγησε με ειλικρίνεια (το συνηθίζει άλλωστε), ο Διονύσης Τεμπονέρας, τον οποίο κατά λάθος μετακόμισα στο προχθεσινό μου σημείωμα.
Αν η παλιά φρουρά του ΣΥΡΙΖΑ το φωνάζει και ο κ. Δούκας το ψιθυρίζει, τότε ισχύει το όμορφο «αν μοιάζει με πάπια και περπατάει σαν πάπια, τότε πρέπει να είναι πάπια».
Βιάζονται να μιμηθούν όσα συμβαίνουν στη Γαλλία.
Ελπίζουν ότι παρόμοιες διεργασίες συσπείρωσης μπορεί να εμφανιστούν και μεταξύ των κομμάτων και κομματιδίων της μιλιταριστικής και ξενοφοβικής ακροδεξιάς.
Αυτού ακριβώς του είδους την «πολιτική» αντιπολίτευση είναι που έχει σιχαθεί ο κόσμος.
Επιπλέον, σιγά μην καθίσει ο Μητσοτάκης με σταυρωμένα χέρια!
