Τέτοια ξεφτίλα με το κλειστό φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ, δυσκολεύομαι να τη χωνέψω. Κανείς, πίστευα -και θέλω να συνεχίσω να πιστεύω- δημόσιος λειτουργός δεν θα «αρρώσταινε» αν γνώριζε ότι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη τα ΦΥΚ (Φάρμακα Υψηλού Κόστους) θα έπεφταν σε κλειστές θύρες. Σιγά μη δεν έχουν τον τρόπο, όπως κάθε δημόσιος υπάλληλος που «σέβεται» τις παραδόσεις της ελληνικής διοίκησης, να πάρουν την άδεια από τη... σημαία.
Ευτυχώς, όμως, που συνέβη (κι) αυτό. Ευτυχώς, με την έννοια ότι δόθηκε η ευκαιρία στον (πάντοτε έτοιμο για παρόμοιες «περιπέτειες») υπουργό Γεωργιάδη, να κάνει πράξη το στυλ διοίκησης, που τον κάνει να ξεχωρίζει. Μεταξύ μας, ειρήσθω εν παρόδω, το στυλ Αδωνι έχει μέλλον. Πολιτικά, εννοείται.
Η λύση που βρέθηκε έχει το προσόν να στηρίζεται σε κάτι που θα έπρεπε να είναι συχνότερο, επειδή είναι αυτονόητο.
Τα φαρμακεία είναι ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα οργανωμένα δίκτυα διανομής. Τα τελευταία χρόνια, μετά μάλιστα τις αξιομνημόνευτες συγκρούσεις τον καιρό της τρόικας, όταν λίγο έλειψε να έχουμε «μπλε-πράσινα-ροζ» φαρμακεία, το δίκτυο διανομής των φαρμάκων όχι μόνον δεν εξαφανίστηκε αλλά ενδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο. Δεν υπάρχει γειτονιά χωρίς κάποιο από τα 11.000 φαρμακεία ανά την Επικράτεια. Καμία σύγκριση με τα 70 κρατικά φαρμακεία, στα οποία πρέπει να προσθέσουμε τα περίπου 180 των νοσοκομείων.
Επομένως, το πιο απλό ήταν να αναλάβουν τα φαρμακεία τη διανομή και αυτών των φαρμάκων. Η πιο απλή λύση έχει, όπως πάντοτε, τη δύναμη να επιβάλλεται εκ των πραγμάτων. Βεβαίως, όπως είναι λογικό, για να το κάνουν οι φαρμακοποιοί πρέπει να υπάρχει μια κάποια αμοιβή.
Εξίσου προφανές είναι όμως ότι η αμοιβή δεν μπορεί να είναι ίδια με εκείνες τις προμήθειες που προβλέπονται γενικότερα στα φαρμακευτικά σκευάσματα. Δεν γνωρίζω αν έχει συμφωνηθεί κάτι στο θέμα αυτό, αλλά επειδή οι ασθενείς πάντα θα χρειάζονται κάτι παραπάνω από τον «δικό τους» φαρμακοποιό, ειδικά όταν πρόκειται για δυσκολότερες περιπτώσεις ασθένειας, η αμοιβή του φαρμακοποιού είναι δίκαιη και δικαιολογημένη.
Εξάλλου κι ευτυχώς, οι περισσότεροι από τους ασθενείς μπορούν (ακόμη) να πάνε μόνοι τους μέχρι την παραλαβή, ειδικά όταν είναι κοντά στην κατοικία τους. Και μόνο να εξαλειφθεί η ουρά, ένα από τα φρικτότερα χαρακτηριστικά κάθε κρατικής γραφειοκρατίας, θα ήταν λόγος επαρκής για να έχει προχωρήσει η επικείμενη αυτή αλλαγή πολύ ενωρίτερα.
Κάποτε, στα χρόνια της μεγάλης δημοσιονομικής κρίσης, όταν χρειάστηκε να μπει μια κάποια τάξη στα πιο παράλογα και διεφθαρμένα κυκλώματα του φαρμάκου, ο διαχωρισμός των ΦΥΚ είχε τη σημασία του. Από τότε, όμως, έγιναν πολλά. Ευτυχώς, προς τη σωστή κατεύθυνση. Ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ηλεκτρονικός έλεγχος διακίνησης, άυλες πληρωμές και ακόμη στενότερος έλεγχος τιμών είναι πλέον κανόνες που δεν υπήρχαν προ ολίγων ετών.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο μεν ΕΟΠΥΥ θέλει, όπως κάθε κρατική δομή που «σέβεται» την ύπαρξή της, να κρατήσει τα κομμάτια του βασιλείου του. Οι εταιρείες επίσης θα προτιμούν, υποθέτω, να διαπραγματεύονται με όσο λιγότερους «μεσάζοντες», είτε για λόγους κόστους, είτε, σίγουρα, για τον καλύτερο έλεγχο της μεγάλης και κρίσιμης αυτής αγοράς.
Κι όμως, δεν πρόκειται πάντα για πράγματι ακριβά φάρμακα. Κάποιων η τιμή δεν ξεπερνά τα 30 ευρώ, κάποια, λιγότερα, φθάνουν τις 11.000 ευρώ. Αυτά τα τελευταία θα ήταν καλύτερα να μείνουν υπό διαχείριση στις κρατικές δομές.
Τελικά, λύσεις υπάρχουν. Αρκεί να μην φοράμε κρατικές παρωπίδες και να μην επιδιώκεται τα εύκολο κέρδος. Η αναδιοργάνωση, αυτής και πάμπολλων ακόμη, κρατικών υποδομών είναι θέμα κοινής λογικής και δημιουργίας win-win καταστάσεων.
Μάλλον, χρειαζόμαστε κάποιους, κοντά στον πρωθυπουργό, να κοιτάξουν, έστω και στον έκτο χρόνο θητείας της παρούσης πλειοψηφίας, τις ευκαιρίες ανασύνταξης και συρρίκνωσης του τεράστιου κράτους. Αφού την έχουμε την ιδιωτική μικρο-επιχειρηματικότητα, ας την χρησιμοποιήσουμε. Αρκεί ο έλεγχος μέσω απλών και διαφανών κανόνων αποτελεσματικότητας.
