Αυτό με τις «προοδευτικές» δυνάμεις, μου ταράζει τους νευρώνες. Σύμφωνα με τον πρώην πρωθυπουργό, πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πρώην πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η ανάδειξη του Χάρη Δούκα «είναι μια μεγάλη νίκη, μια νέα αρχή, ένα μεγάλο μήνυμα για τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας».
Το έλεγε και ο Αλ. Τσίπρας πριν τις εκλογές του καλοκαιριού αλλά και όταν «ανέλυε» την παταγώδη ήττα του στις βουλευτικές ως «άρνηση των άλλων προοδευτικών δυνάμεων (στη) στρατηγική της απλής αναλογικής και της κυβέρνησης προοδευτικής συνεργασίας». Το είπε και ο κ. Κασσελάκης μέσα στο ταξί από το αμερικανικό αεροδρόμιο: «Υπάρχουν ευκαιρίες από εδώ και πέρα για να χτίσουμε τη μεγάλη προοδευτική παράταξη, η οποία θα κυβερνήσει τον τόπο μας». Όλα αυτά μετά τη θετική ψήφο 64.005 Αθηναίων πολιτών.
Ποτέ μου δεν κατανόησα τη διάκριση. Πίστευα πάντοτε ότι πρόκειται περί κοινής πολιτικής απάτης. Γνωρίζω πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους, κάθε επαγγέλματος, ηλικίας, πολιτικής διαδρομής και τοποθέτησης, με πολύ διαφορετικές απόψεις μεταξύ τους σε πολύ διαφορετικά ζητήματα που θεωρούν εαυτόν προοδευτικό. Ελάχιστοι, από πολιτικό σνομπισμό μάλλον, δηλώνουν αντιδραστικοί. Κυρίως επειδή «αντιδρούν» στις καθεστηκυίες απόψεις.
Στην πράξη, βέροι αντιδραστικοί είναι όσοι αντιδρούν σε καθαρόαιμες και αυθεντικές λύσεις προόδου. Πρόκειται κατά κανόνα για φανατικούς οπαδούς τραμπούκικων ακραίων μετώπων. Οι πιο κόσμιοι ανάμεσά τους, εκμεταλλεύονται συνήθως τον αυτοπροσδιορισμό των πάρα πολλών σε κάποιο από τα πολλά, συχνά πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, όλα όμως προοδευτικά ρεύματα της δυτικής σκέψης.
Σύμφωνα με την πολύ χρήσιμη τακτική έρευνα της «διαΝΕΟσις» για το «Πιστεύω» του πληθυσμού, το 36% ήταν υπέρ των γάμων μεταξύ ανθρώπων του ιδίου σεξ το 2016 αλλά το 2022, υπέρ ήταν το 52%.
Πώς θα χαρακτήριζαν και πώς χαρακτηρίζουν σήμερα οι ως φιλόδοξοι κατασκευαστές «προοδευτικού» μετώπου πολιτικοί τους ανθρώπους που απαντούσαν στην ίδια ερώτηση, θετικά ή αρνητικά, τότε και τώρα; Το πραγματικό γεγονός ότι στην ίδια οικογένεια, στις ίδιες παρέες κάποιοι δέχονται ενώ κάποιοι άλλοι αντιδρούν στην ιδέα της ελεύθερης γαμιαίας σχέσης μεταξύ ελεύθερων πολιτών, ανεξαρτήτως φύλου κατά τη γέννηση ή αργότερα κατ' επιλογήν δεν τους χωρίζει σε προοδευτικούς και αντιδραστικούς.
Από την άλλη, στις ίδιες έρευνες, οι πολίτες, όλοι οι πολίτες, θεωρούν ότι οι σημαντικότερες αξίες είναι «δικαιοσύνη, ελευθερία, αξιοκρατία και αλληλεγγύη». Πώς διαχωρίζουν οι προοδευτικάριοι αυτούς τους πολίτες σε οπαδούς και αντιπάλους; Τι τους δίνει το «δικαίωμα» να θεωρούν ότι η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί από κάποιο δήθεν προοδευτικό «μέτωπο», που αυθαιρέτως θεωρεί ότι είναι αποκλειστικός ιδιοκτήτης και νομέας κάποιου κομματικού προοδευτισμού;
Ακόμη κι αν μείνουμε στην πολιτική ουσία, ούτε η ελληνική Αριστερά μπορεί να χαρακτηρίζεται αυτομάτως προοδευτική, ούτε προφανώς μπορεί κανείς εχέφρων να λέει πως η Δεξιά δεν είναι προοδευτική εξ’ ορισμού. Αν κοιτάξουμε την Ιστορία, οι ηγέτες της Δεξιάς παράταξης ήσαν πάντοτε προοδευτικοί υποστηρικτές όσων επιλογών έφερναν δουλειές, ευμάρεια και περισσότερες ευκαιρίες για τους περισσότερους πολίτες.
Ακόμη κι αν πάρουμε το «προοδευτικό-μετρο» και πάλι δεν θα δείξει μεγάλη πυκνότητα από προοδευτικό μεδούλι σε όσους υποστήριξαν ότι η Ελλάδα έπρεπε να μείνει εκτός ΕΟΚ, ούτε σε εκείνους που πιστεύουν ότι πρέπει να συνεχίσει να αναπτύσσει την ηλεκτροπαραγωγή με λιγνίτη και όχι με ηλιακά πάνελ και ανεμογεννήτριες.
Ας κρατήσουν λοιπόν τους χαρακτηρισμούς στα μεταξύ τους. Αν θέλουν να τα βρουν οι συριζαίοι με τους πασόκους μπορούν να το συζητήσουν ανοικτά και στα ίσα. Είναι προφανές ότι ο μόνος λόγος που κρεμούν την ταμπέλα του «προοδευτικού» μετώπου είναι ότι κανείς από τους δύο κι από μόνος του δεν φαίνεται πιθανόν να κερδίζει τον Μητσοτάκη. Να δείτε πόσο θα στόλιζε ο ένας τον άλλο αν κάποιος από τους δύο ξεχώριζε στην πολιτική κούρσα. Αντιλαμβάνομαι ότι Κασσελάκης και Παπανδρέου είναι συντονισμένοι προκειμένου να προλάβουν τη συγκρότηση πολιτικής συμμαχίας μέχρι τις Ευρωεκλογές. Καταλαβαίνω ότι ο Τσίπρας θα το υποστηρίξει.
Είναι εύλογο ότι οι παραγκωνισμένοι «αριστεροί» διστάζουν να αυτοδιαγραφούν χωρίς να διασφαλίσουν κάποια προίκα. Κατανοώ ότι ο Ανδρουλάκης παραμένει απρόθυμος σύμμαχος, με την ελπίδα να αφήσει πίσω τον Κασσελάκη στην προσεχή κάλπη. Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν τους κάνει πιο προοδευτικούς. Κάθε άλλο!
