Οι νέες αποκαλύψεις του δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου για τη λειτουργία του συστήματος παρακολούθησης Predator, δημιουργούν τη βεβαιότητα ότι υπάλληλοι της εκτελεστικής εξουσίας έδρασαν πέραν των ανοχών του νόμου ο οποίος επιτρέπει, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, την αποκάλυψη της προσωπικής ζωής πολιτών.
Η υπόθεση αυτή βρωμάει.
Εδώ και καιρό. Κυρίως γιατί εμπλέκονται άτομα και καταστάσεις στο ανώτατο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας, δίπλα στον Πρωθυπουργό.
Προφανώς και θα παρακολουθούνται πολλοί σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει περίπλοκα ζητήματα ασφάλειας. Πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα, ειδικά όταν η δικαιοσύνη συνδράμει στην αναζήτηση εγκληματικών ενεργειών, να παρακολουθούνται άτομα ακόμη κι όταν δεν είναι τα ίδια ύποπτα για τέλεση παράνομων πράξεων.
Τι πρέπει να γίνει όμως όταν δεν συντρέχουν τέτοιοι λόγοι;
Ποιος είναι αυτός και πώς περιορίζεται η αυθαίρετη δυνατότητα του κράτους να παρακολουθεί όσους ενοχλούν την κρατική εξουσία;
Για παράδειγμα, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας Τέλλογλου, άτομο της πλήρους εμπιστοσύνης του ίδιου του πρωθυπουργού, που δουλεύει δίπλα του επί χρόνια και συνδέεται με τη σύζυγό του, παρακολουθείτο μέσω του τηλεφώνου της και ταυτόχρονα έγινε προσπάθεια να της φυτέψουν το Predator.
Διεστραμμένο.
Άλλο άτομο, που επίσης συνεργάζεται με τον πρωθυπουργό, μαζί και ο συνέταιρός του, κι ενόσω και οι δύο χειρίζονται υποθέσεις άλλων πολιτών ή εταιρειών, παρακολουθούνται μέσω της ΕΥΠ και ταυτόχρονα απειλούνται με το Predator.
Μακιαβελικό.
Υπάρχουν και άλλα τέτοια παραδείγματα στα όσα ήδη έχουν αποκαλυφθεί και προφανώς θα υπάρχουν περισσότερα σε όσα μένει να αποκαλυφθούν.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι επείγον να μάθουμε, από τα μόνα χείλη που οφείλουν και έχουν την κατά τον νόμο αρμοδιότητα να προκαλούν παρόμοιες πράξεις του κράτους, αν κριτήριο παρακολούθησης της ιδιωτικής σφαίρας πολιτών, μπορεί να ήταν ή να είναι ακόμη σήμερα ο φόβος, ο εκβιασμός και το οικονομικό όφελος του εντολέα.
Και τα τρία αυτά «συστατικά», συνδυαζόμενα μάλιστα, εικονογραφούν την αποκρουστική όψη του κρατικού συμφέροντος. Εξάλλου, είναι αυτή ακριβώς η όψη του κράτους που τοποθετείται υπεράνω των πολιτών, που οφείλουμε, ιδίως σε μια φιλελεύθερη Δημοκρατία, να κρατούμε σε διαρκή καταστολή. Δεν μπορεί το κρατικό συμφέρον και τα όργανά του να χρησιμεύουν σε άτομα που συγχέουν την ασφάλεια του κράτους με τις δικές τους εμμονικές ανασφάλειες.
