Αν το σκεφτεί κανείς δύο φορές, θα ανησυχήσει. Ζούμε σε μια χώρα, με συνεπή κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αλλά χωρίς αντιπολίτευση. Ευτυχώς γι' αυτή την κατάσταση δεν μπορεί κανείς να επιρρίψει ευθύνες στον αρχηγό της πλειοψηφούσας παράταξης στη Βουλή. Θα ήταν επικίνδυνο!
Απορροφημένος ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον πυκνό προγραμματισμό και την αυστηρή εκτέλεση της πρωθυπουργικής καθημερινότητας, έργο που το έχει ανάγει σε ζηλευτό επίπεδο, είναι λογικό να αντιλαμβάνεται την έκπτωση της Αντιπολίτευσης ως μια μάλλον ευχάριστη διευκόλυνση στη βαριά ατζέντα του.
Είναι βεβαίως προβληματική ως προς αυτή την πρωθυπουργική «μοναξιά», η απουσία αντιπολιτευτικού έργου. Δεν υπάρχει έμπειρος βουλευτής της πλειοψηφίας, που να μην τον προβληματίζει η επικρατούσα ανιερή διεκπεραίωση όσων εντέλλεται η Κυβέρνηση. Το ίδιο άλλωστε εξομολογούνται διακριτικά και μέλη των άλλων κοινοβουλευτικών ομάδων.
Η νομοθετική εξουσία έχει μετατραπεί, οριστικά πλέον, σε γραφειοκρατικό αγώνα δρόμου ώστε να «περνά», όσο πιο γρήγορα γίνεται, με σταθερό διεκπεραιωτικό ρυθμό, τις διατάξεις που χρειάζεται η Εκτελεστική εξουσία για να εκπληρώνει τα καθήκοντά της. Λογικό, αλλά ο περιορισμός του ανεξάρτητου ρόλου της Κοινοβουλευτικής εξουσίας (κατά το άρθρο 1 σε συνδυασμό με το α. 26 παρ. 1 του Συντάγματος) οδηγεί, πρακτικά και εξ αντικειμένου, σε υποβάθμιση του Κοινοβουλίου.
Η ευθύνη γι αυτή την κατάσταση πέφτει, μέχρι στιγμής αποκλειστικά, σχεδόν, στην αντιπολίτευση. Σύμπασα. Αλλά επειδή βεβαίως υπάρχει διαβάθμιση, το συντριπτικά μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βρίσκεται στην πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δηλαδή στον Σύριζα. Και προσωπικά στον πρόεδρό του Κασσελάκη.
Όσο κι αν τον «βασανίζουν» τα συντροφικά μαχαιρώματα, είναι φανερό ότι προσδίδει ελάχιστη σημασία στις βασικές λειτουργίες του πολιτεύματος. Στη Βουλή πήγε μερικές φορές για να δείξει ότι είναι κοντά στους βουλευτές «του».
Μπήκε στην αίθουσα για ένα -ακόμη- φωτογραφικό οπορτιούνιτι. Είμαι βέβαιος ότι δεν έχει διαβάσει, από την αρχή ως το τέλος, ούτε ένα από τα νομοθετήματα που με ρυθμό πολυβόλου περνά η Κυβέρνηση. Ίσως τις τριάντα λέξεις του άρθρου 3 του νόμου 5089 της 16ης Φεβρουαρίου 2024. Ίσως!
Το έδειξε ο ανάλαφρος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το σοβαρό κώλυμα με την επιχείρησή του στη Φλόριντα, μια εμβληματική υποχρέωση, όπως τουλάχιστον την είχε εμφανίσει τότε ο κυβερνητικός Σύριζα, για τον περιορισμό της διαφθοράς στην πολιτική ζωή. Δεν δίνει πεντάρα τσακιστή σε όλα αυτά τα ψιμύθια της Δημοκρατίας.
Ο Στέφανος Κασσελάκης αδιαφορεί για το Κοινοβούλιο. Αδιαφορεί για την ανταλλαγή απόψεων κι επιχειρημάτων. Το μόνο που πραγματικά τον ενδιαφέρει είναι το εκάστης μέρας επεισόδιο του Latino Show, αυτά τα δακρύβρεχτα σήριαλ που γνωρίζουν παραδόξως μεγάλη επιτυχία στις πλατύτερες μάζες, όπως σχολιάζουν πικρόχολα οι σύντροφοι.
Είδαμε επεισόδια που έστησε ο «μηχανισμός υποστηρικτών Στέφανου» το προηγηθέν Σ-Κ. Προς τέρψιν των καλών ανθρώπων του Σύριζα, που είναι έτοιμοι να δακρύσουν για όσα «του κάνουν», του «καλού παιδιού» οι σκληροί της παλαιοκομμουνιστικής κομματίλας.
O Κασσελάκης σκηνοθετεί προσεκτικά την εικόνα του. Προσπαθεί να ξεφύγει από τον ρόλο του buffone των νέο-αριστερών και να γίνει ένας αξιόπιστος Preacher για το καλό του κόσμου, μια αξιόπιστη ανοικτή αγκαλιά για τους κακότυχους της κοινωνίας. Μέχρι στιγμής πάντως μοιάζει περισσότερο στον Jesse Custer και γι αυτό δικαιολογώ τους παραζαλισμένους συντρόφους του συριζαϊκού εκκλησιάσματος.
Συμπέρασμα:, ο Μητσοτάκης δεν έχει συνομιλητή. Ο Κασσελάκης, δεν είναι, ούτε επιδιώκει να γίνει, ένας βασικός κρίκος του δημοκρατικού παιγνίου αντιβάρων μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Πρόβλημα!
Το πρόβλημα του Μητσοτάκη με την απουσία αντιπάλου μεγεθύνεται επειδή ο έτερος της αντιπολίτευσης, ο μουντός και σύννους Νίκος Ανδρουλάκης δεν θέλει ούτε να τον βλέπει μπροστά του. Παρά τη φιλότιμη (και καλή!) προσπάθεια που έγινε κι από τους δυο τους, στις 9 Φεβρουαρίου στη Βουλή με αφορμή την κρίση προσιτής στέγης, το δημοκρατικό πινγκ-πονγκ δεν λειτουργεί ούτε σε αυτή την πλευρά.
Κυρίως επειδή ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν ξέρει προς τα πού θέλει να το πάει. Δείτε την περίπτωση των μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Θέλει να συμμετέχει και να ελέγχει τα μεγάλα θέματα της διακυβέρνησης ή προτιμά τον κλεφτοπόλεμο στα γκρεμνά των δημοσκοπήσεων ως «αρματωλός» Νικόλας κόντρα ρόλος απέναντι στον «κλέφτη» Στέφανο;
Με τούτα και με τ’ άλλα, ο Μητσοτάκης έχει ξεμείνει από… αντιπολίτευση.
Αυτό όμως δεν κάνει τα πράγματα ευκολότερα. Οφείλει, όπως βεβαίως το έχει καταλάβει και ήδη το δρομολογεί ο Μητσοτάκης, να συναλλάσσεται απευθείας με τις μεγάλες λαϊκές ομάδες που δεν τα καταφέρνουν με την κρίση ακρίβειας και τις μεταλλαγές της παγκοσμιοποίησης. Η περίπτωση των αγροτών είναι χαρακτηριστική όσων άλλων αμεσοδημοκρατικών πρωτοβουλιών θα χρειαστεί να φέρει σε πέρας.
Όμως η αδιαμεσολάβητη διακυβέρνηση δεν λύνει επ’ ουδενί το άμεσο πρόβλημα που προκαλεί το κενό αντιπολίτευσης στην πεντηκοντούτι Ελληνική Δημοκρατία.
Ζητείται μια αντιπολίτευση για τον Μητσοτάκη!
